Ik ben net wezen bloedprikken, vorige week ook al maar toen kon men op de een of andere manier mijn glucose niet meten????
Why tell me why vroeg ik nog aan de balie maar men reageerde niet.
Het zijn niet de allervriendelijkste dames die daar werken, het was druk, een verpleegster vertelde luid en duidelijk aan een mevrouw dat ze nog tien jaar moest werken.
Waarop een klant patiënt dus maar dat klinkt zo ernstig en misschien heeft die man wel niks ernstigs zegt: Oh, jij noemt dit werken? Een beetje hele dag op je gat zitten achter de computer?
De verpleegster zei niets maar schonk hem een blik, ik weet het zeker: die man die is nu dus wel een echte patiënt of dood.
De anderen hielden allemaal wijselijk hun mond en ik ook want die meneer, geloof me daar wil niemand mee in discussie en zeker niet 's ochtends net uit bed en op nuchtere maag.
Dus ik heb me maar heel rustig gehouden het liefst had ik mijn scheur eens opengetrokken en gevraagd waar ie dan zou hebben gezeten vandaag op dit tijdstip als deze vrouwen dit werk wat hij niet als werk beschouwt niet zouden doen en wat hij dan wel voor geweldigs had gedaan in zijn leven maar nee hoor, ik hield dit keer wijselijk mijn mond, zou niet willen dat er nog een dorpsgek bijkomt in Harderwijk en ik heb dus maar even bewezen dat ik ook wel eens niet reageer of mijn mening spui
Terug naar huis na 20 minuten nog steeds niet wetende wat er dan met mijn glucose was maar wel weer geprikt, op naar de koffie.
En Jan en Yolanthe zijn echt uit elkaar dat nieuws is dus bevestigd....geen roddelbladen dus.
Thuis even heerlijk aan de msn gezeten met Julie onze voormalige au-pair, alias dochter (want het is net een dochter van me), en even lekker bijgekletst.
Man, wat mis ik dat kind soms. Het was heerlijk een au-pair in huis die er gewoon altijd is dat je niet hoeft na te denken als je iets moet/wil doen , je kan altijd weg, hoeft geen oppas te regelen.
Ik vroeg of ze al plannen had voor een eventuele baby en dat ik best oma wil worden hoor ;) aangezien zij mij ook als haar Nederlandse mama beschouwt ben ik dan toch een beetje oma.
Maar nee voorlopig nog even niet, nog even genieten met zijn tweetjes en misschien volgend jaar ...
Ik kan het iedereen aanbevelen hoor een au-pair in huis maar je moet wel geluk hebben dat het klikt en dat het een leuk kind is. Na Julie hebben we nog 2 au-pairs gehad maar de ene had psychische problemen waar ik na een maand achterkwam toen ik haar moeder belde omdat ik maar geen contact met het mens kreeg, nog geen goedemorgen 's ochtends ?
Ma vertelde doodleuk dat haar dochter bij een psy liep en dat ze niet begreep dat het kind au-pair wilde zijn omdat ze zoveel psychische problemen had, ma had haar notabene zelf gebracht???? Na nog een week ben ik en alleen maar omdat ik het niet vertrouwde want ik ben niet het type in iemands spullen te gaan neuzen eens gaan kijken op haar kamer en vond een brief aan zichzelf gericht over de kinderen en wat daarin stond is niet voor herhaling vatbaar, het was te erg voor woorden en ik heb het kind dan ook linea recta op de trein gezet naar Frankrijk terug dezelfde middag nog.
Toen kwam nummer 2 een Marokkaans Frans meisje (doordat de pa van mijn kids Frans is koos ik voor Franstalige au-pairs omdat ze zo de taal lekker konden bijhouden en ze de aupair ook konden verstaan, ook wel handig ) die na een week ineens PLOEPS verdwenen was , zogenaamd omdat haar moeder ziek was, spullen mee en weg was ze. Ons achterlatend met een rotgevoel want had ze het misschien niet naar haar zin bij ons? Hadden we iets gezegd wat niet kon? Enfin geen contact meer gehad, ze antwoordde niet meer op mails en ineens een 10 maanden later een mail waarin ze ons uitlegde dat ze erachter was gekomen in die week bij ons dat ze zwanger was en dat ze toen meteen terug is gegaan , getrouwd met de jongen in kwestie in Marokko want ja zwanger en niet getrouwd dat was schande en nu had ze inmiddels een tweeling.... Pfff oké ik was wel opgelucht maar vroeg me af waarom ze dat toen niet gewoon gezegd had? Enfin dat was toen ons laatste au-pair want ik vond het wel even genoeg 2 in een paar maanden tijd.
En nog steeds denk ik wel eens zullen we maar weer? Maar niemand kan onze Julie vervangen dat was gewoon meer dan een au pair, die is nog steeds in ons leven en het afscheid na een jaar toen met Julie was echt heel erg , ik heb zo ontzettend staan janken het voelde alsof mijn dochter uit huis vertrok. Gelukkig komt ze regelmatig met haar vriend langs en hoeven we haar niet zo lang te missen en is er msn, mail etc ...
