Ze hebben overal een mening over en die staat in cement geschreven. Het ene is “heilig” en het andere is “zooo gisteren”. Ze zijn ook nog zo lekker stellig: “Zo wil ik nooit worden!” en “Dat blijf ik altijd doen!”. Dat deed mij denken aan een interview dat ik laatst heb gelezen met zo’n broekie van BNN. Het grootste schrikbeeld van deze jonge presentator was dat hij met vrouw en kinderen in een saaie doorzonwoning terecht zou komen. Hij wilde vooral blijven reizen en liever niet settelen, want stilstaand water werd brak, weet je wel. Als ik zoiets lees, moet ik altijd even glimlachen. Eén van de grootste uitdagingen in dit leven is om te leren hoe je het bijzondere kunt ontdekken in het gewone. Dat is vele malen moeilijker dan de zoveelste vlucht naar Verweggistan. Maar ik heb ook geleerd dat je eigenlijk niet over een ander kunt oordelen. Je kent zijn of haar drijfveren niet, en aannames op basis van je eigen situatie zijn zelden juist. Hoe ouder ik word, hoe meer ik inzie dat je eigenlijk geen mening kunt hebben over dingen waar je niks vanaf weet. Toen ik in de twintig was, zei ik in interviews geregeld dat mensen die naar een plastisch chirurg gingen, hun geld beter aan de psychiater konden uitgeven. Inmiddels weet ik dat je vrouwen onder de 35 zoiets helemaal niet moet vragen. De wet van het voortschrijdend inzicht, heet dat geloof ik. Op een gegeven moment begrijp je dat je het niet begrijpt – maar dat dat ook helemaal niet hoeft. Het wordt nooit meer zo zwart-wit als toen je jong was. Mannen die vreemdgaan gooi je er niet zomaar uit. Oplossingen voor de Derde Wereld zijn niet zo makkelijk als ze lijken. Ik ben verliefd, sha-la-li blijft dagenlang in je hoofd hangen. Het lijkt allemaal onbegrijpelijk, maar toch is het zo. Die constatering heeft mij persoonlijk veel rust gebracht. Je hoeft niet alles te kunnen verklaren. Er hoeft niet overal een oplossing voor te komen. Van een beetje wrijving krijg je tenslotte de mooiste glans.
Deze las ik vandaag in de Vrouw en ik ben het er helemaal mee eens, ik had het zelf kunnen schrijven , nou ja bijna dan, als ik zou kunnen schrijven, dan:
AMSTERDAM - Hoe ouder je wordt, hoe meer je weet dat je eigenlijk niks weet. Wanneer je jong bent, denk je nog dat jij en je vrienden de maatschappij wel eens even zullen gaan veranderen. Je hebt een grote mond, en nog grotere idealen.
Zo hoort het ook, want jeugdig optimisme leidt tot frisse ideeën en nieuwe invalshoeken, en uiteindelijk misschien wel tot positieve omwentelingen. Maar het gaat zelden in het tempo dat je voor ogen had. En de realiteit blijkt vaak ‘iets’ gecompliceerder te zijn dan je had verwacht. Vorige week vond ik op zolder in een oude doos een paar van mijn dagboeken van de middelbare school, en eerlijk gezegd werd ik een beetje melancholiek van het naïeve wereldbeeld dat van de pagina’s spatte. Die onbevangen levenshouding zie ik nu ook bij mijn eigen kinderen. En dan vooral bij Emma, die na de zomervakantie een geheel nieuwe levensfase tegemoet gaat als middelbare scholier. Zij en haar vriendinnen zien alles nog zo heerlijk zwart-wit. Als ik weer eens zo’n plukje meiden naar de streetdance-training moet brengen, luister ik graag naar wat ze allemaal op de achterbank bespreken.
Abonneren op:
Posts (Atom)
