Ik heb net een verhaal gelezen over een vrouw wiens familielid een nier nodig heeft en de betreffende vrouw de perfecte match is maar die wil haar nier niet afstaan.
Ik hoor dan iedereen roepen : " ik vind dat niet normaal je geeft je familie toch een nier?"
Ik ben daar eens over na gaan denken en moet heel eerlijk toegeven dat ik het niet zou weten of ik dat zou kunnen...
Ik baal dat ik niet gewoon kan zeggen : "Tuurlijk zou ik mijn nier afstaan...".
Voel me dan ook best een egoist dat ik daar zo over denk.
Maar ik vraag me ook af als puntje bij paaltje komt zou ik het dan wel of niet doen en hoeveel mensen zouden het daadwerkelijk doen want je hebt snel iets geroepen maar het ook daadwerkelijk doen is natuurlijk wat anders.
En ja als ik een nier nodig zou hebben zou ik ook heel blij zijn dat iemand er eentje aan mij zou willen afstaan en zou dat ook heel grootmoedig vinden van die persoon en eeuwig dankbaar zijn maar ikzelf weet heel eerlijk niet of ik het zou kunnen.
Of ik zo onbaatzuchtig kan zijn, zo moedig en zo niet egoistisch.
Het is namelijk een hele zware operatie en het kan ook zijn dat die ander je nier afstoot waarna en zij/hij dus nog geen nier heeft maar jij hebt er ook nog maar 1 en wat als die nier het dan begeeft, dan heb je zelf niets meer...
Ik vind het echt heel erg moeilijk en tuurlijk als het een van je kinderen is doe je het denk ik meteen, zonder een seconde te twijfelen, maar stel het is verder weg van je. Of zelfs een broer of zus of neef of nicht of partner of vriendin of weet ik wie .....
Ik vind het eng eerlijk gezegd en hoop dat ik nooit over zo'n vraag hoef na te denken maar het lijkt me echt niet gemakkelijk zo'n beslissing.
En ik ben er niet trots op dat ik er zo over denk , misschien ben ik toch veel egoïstischer dan ik zelf dacht.
