Maandag de kleintjes gingen een rondje fietsen op de camping en ineens was Febe daar maar Nyah niet. Eigenlijk was Febe er al een half uur toen we erachter kwamen dat Nyah er niet was. Iedereen gemobiliseerd en zoeken……na een half uur zoeken, begon de paniek toe te slaan bij me en moest ik denken aan dat meisje wat in Portugal verdwenen is. Hoe meer ik zocht hoe meer enge gedachtes er door mijn hoofd spookte, hoe ga ik Laurent vertellen dat ik Nyah kwijt ben geraakt? Waar moet je zoeken? O die tekening dat is het laatste wat ze gedaan heeft voor ze weg was. Jee, al die gevoelens die ik had gehad toen ze 2 maanden oud was en ik haar levenloos in mijn armen had omdat ze stopte met ademhalen die kwamen ineens in een seconde weer naar boven. Paniek , radeloosheid en machteloosheid volgden elkaar op. Ik zie een auto rijden met mensen die op de camping werken ik zwaai naar ze dat ze moeten stoppen, ik ben mijn meisje kwijt zeg ik in het Frans, zo groot al wijzende met mijn hand, de man ruikt mijn paniek en komt meteen op me af…..Mevrouw we hebben haar gevonden ze is bij de receptie. Ik begin te janken, opluchting en blijdschap en alle paniek, radeloosheid van het afgelopen uur komen naar buiten. Hij rijdt me naar de receptie en daar springt mijn kleine meisje in mijn armen, ze huilt, was bang en het duurde zo lang mama……ja schat zeg ik en slik mijn tranen weg , dat vond ik ook, kom maar snel liefie… we gaan . Ik bedank al het personeel en hou mijn meisje nog een half uur strak vast. Pfff gelukkig het is goed afgelopen.
