Puberzoon: "Ik heb vandaag een proefwerk geschiedenis opgekregen voor volgende week woensdag."
Ik: "Oh nou dan ga daar maar aan beginnen."
Antwoord van zoonlief: " Ja, ik ben niet debiel"
(Kijk als dit nou eens af en toe voor zou komen zo'n antwoord kan ik het nog handelen maar niet als dit gewoon meerdere malen per dag is.)
Ik schoot dus meteen in de aanval/verdediging/boze bui, hoe moet ik het noemen?
Ik: "Nee tuurlijk niet wacht maar tot volgende week dinsdag en dan probeer die lesstof er maar in 1x in te proppen"
Hij: " Ja, ik heb tijd zat hoor"
Ik: "Kan je ook nog normaal praten?"
Hij: "Ik doe normaal"
Ik: "Nou dan heb je dus minstens een 8 , als je minder hebt word ik heel boos want jij denkt dat allemaal in 1 dag te kunnen leren en bent niet debiel zoals je zelf zegt dat word dus met gemak een 8"
Hij: "Ja maar dat heb ik niet gezegd"
Ik: " Nee maar ik zeg je dat je beter elke dag 10 minuten eraan kan besteden als 1 dag twee uur dan blijft het beter hangen"
Hij: "Wat is er met jou aan de hand? Gisteren was je ook al zo lastig" zegt zoonlief tegen mij...
Grrrrrr en hij vertrekt naar boven, ik mopper nog wat na en vraag me af wat er toch mis is met onze communicatie? Waarom kunnen pubers niet meer normaal communiceren? Waarom denken die alles al te weten? Waarom is elk antwoord gewoon zo eigenwijs en niet redelijk?
Waarom maak ik me er toch zo boos over bij tijd en wijlen?
Pubers zijn zoooo zooooo zooooo ja wat zijn ze eigenlijk? Zooooo; PUBERS , bah.
Ik weet nog dat ik ook dacht alles te weten , de wijsheid in pacht te hebben, zelfs op mijn twintigste nog maar nu weet ik pas (in mijn 40 fase) hoe weinig ik eigenlijk wist.
Zo jammer dat hij dit pas op zijn veertigste doorheeft.
Ik ben trouwens ziek vandaag, moe en ziek en niet vooruit te branden , dus misschien is mijn lontje daarom niet puberbestendig vandaag?
Normaliter gaat het best goed met hem en mij, wij zijn een eenheid, vier handen op 1 buik, behalve als hij zo'n bui heeft, zo'n puberbui zeg maar.
