Word ik net gebeld door M of ik even foto's kan maken morgenochtend van haar en nog 2 creatieve geesten. Uh... okeee, hoorde ik mezelf zeggen.
Dan schiet het door me heen, dat IK, de beroepsfotograaf, niet weet waar mijn toestel ligt.
Weet ik nog wel hoe dit toestel werkt, (heb het immers pas en nog weinig mee gedaan)? Accu even nakijken of die nog vol is en waar ligt die oplader? Flits zoeken voor het geval het binnen moet, oooohhh.... ik kan ie verd... flits niet vinden.
Ik die graag dingen fotografeer die niet bewegen, niet ademen en niet praten en een mening hebben....
Ik ben een lifestyle fotograaf, geen portret fotograaf. Verwachten die kunstenaars nu ineens iets heel aparts en creatiefs? Pfff, zweet breekt me uit, ik heb al weer in geen tijden meer gefotografeerd....
Ik ken mezelf, ik moet eerst altijd een tijdje weer bezig zijn wil er weer een beetje inspiratie bovenkomen.
En ik fotografeer landschappen, huizen, interieurs,voorwerpen, details, winkels, meubels maar eigenlijk zelden mensen.
Als ik al mensen fotografeer dan het liefst mensen die niet weten dat ik ze fotografeer omdat ik dan een natuurlijke foto krijg. Ik heb die gave niet die sommige fotografen hebben om mensen op hun gemak te stellen en natuurlijk op een foto krijgen. Ik hou van lekker zelf bezig zijn zonder anderen erbij. Deze kunstenaressen hebben al helemaal bedacht hoe het moet worden en voldoe ik dan wel aan hun verwachtingen, kan ik het waarmaken?
Als het niets wordt, nou dan is het hun schuld natuurlijk, niet de mijne, hadden ze mij maar niet moeten vragen, ik die geen mensen fotografeer. (dit is om mezelf al in te dekken)
;)
