Gisteren met de kinderen wezen eten bij de eigenaren van ons nieuwe huis.
Helemaal opgewonden waren ze al de hele dag en wij waren dan ook blij dat het zo ver was.
Te voet met zijn allen er naartoe , de meiden belden aan, iedereen stelde zich voor en toen liepen we de woonkamer binnen (de oude kerk) en daar stonden ze alle 7 stil, flabbergasted, sprakeloos, overweldigd, perplex, verdoofd en met de mond vol tanden.
Ja, we herkenden dat wel , die ruimte doet iets met je , die moet je even op je laten inwerken.
Nadat ze allemaal hun buik vol hadden gegeten met stapels pannenkoeken kwamen ze een beetje los en hebben ze nog met zijn allen het hele huis bekeken.
Iedereen weet al waar hij gaat/wil slapen.
Na een supergezellige avond brachten we de kleintjes naar bed en de eerste vraag was: Hoeveel nachtjes nog voordat we daar gaan slapen?
