Julie is weer naar Frankrijk, kinderen weer naar school en ik begin weer aan de maandagochtend , bijna, heb tenslotte pas 1 bak koffie op en moet er minstens 2 hebben wil er bij mij enige beweging in dit lijf komen.
Vanochtend kan het wel eens nog langer duren want ik heb zowat NIET geslapen vannacht.
Ik heb MEGA pijn in mijn schouder.
En hoe dat komt? Nobody knows, het was er ineens... En het doet verrekte pijn.
En ik heb het koud, terwijl de open haard brandt, de verwarming aan is, ik dikke sokken en een nog dikker fleecevest aan heb. En dan is het nog maar herfst. Dus ik begin me serieus zorgen te maken hoe dat in de winter moet... Door mijn schildklier heb ik het altijd koud namelijk en kou is niet leuk.
Nu moet ik eerst maar eens zien te achterhalen hoe ik aan die pijn in mijn schouder kom, ik denk zelf door een slecht kussen in bed. Maar vind maar eens een geschikt kussen , dit is al mijn 6e kussen in drie jaar tijd. Ik heb al geprobeerd : dikker kussen, tempur , latex, dons, dun kussen, geen kussen maar het hielp allemaal niet. En deze was al een dikke 6 maanden eigenlijk wel goed tot nu dan. Dus als iemand het weet ??? Graag, vertel het me maar...
Ik zit inmiddels aan bak koffie nr 2. Ja dit is cruciale informatie ik weet het. Interesseert het überhaupt iemand vraag ik me wel eens af dat ik pijn in mijn schouder heb, het koud heb, boos ben, verdrietig ben en alle andere dingen die ik hier neerzet? Ach het lucht mij zo lekker op om het hier lekker van me af te schrijven en het maakt me dan ook niet zoveel uit of het wel of niet interessant is.
Kijk ik ben opgegroeid met een moeder die altijd zei: "Wat zullen de mensen wel niet denken"
Die zin haatte ik . Ik ben me daar toen vreselijk tegen gaan afzetten want het interesseerde me geen lor wat de mensen dachten en deed eigenlijk graag van alles om de massa te choqueren en mijn moeder in verlegenheid te brengen . ja ik was een schatje
Zo zei ze ook altijd : schoon en vooral NET ondergoed aan want stel je krijgt een ongeluk....
Nou sindsdien draag ik alleen maar strings .
Mijn moeder en ik hadden een haat/liefde verhouding .
Ik was hevig gefrustreerd omdat ze me nog NOOIT , niet 1x gezegd had "Ik hou van je " wat tot op heden nog steeds never nooit gebeurd is . Het feit dat ze het ook nooit tegen mijn zusje heeft gezegd troost enigszins, ze krijgt het gewoon niet over haar lippen. Het is haar nooit geleerd , ze groeide op op de boerderij met 9 kinderen en daar moest gewerkt worden was geen tijd voor dat soort dingen. Mijn pa vertelde ons ooit eens dat ze het zelfs nog nooit tegen hem gezegd heeft. (mijn pa zei het heel vaak en knuffelde ons ook, iets wat mijn moeder ook niet deed)
Daarom was ik altijd zo pissig dat ze zich wel druk maakte over wat anderen konden denken en niet om wat wij dachten . Ik ben eens een weekend uit Parijs (waar ik toen woonde) naar huis gekomen alleen omdat ik wilde dat ze het me eens zou zeggen, gesmeekt heb ik , maar ze zei het niet. AU
Ikzelf ben dus een moeder geworden die 20x per dag tegen haar kinderen zegt "IK HOU VAN JE" wat leidt tot gezucht van de kids "ja dat weten we nu wel hoor mama"
Enfin dit om aan te geven dat ik dus makkelijk met een joggingbroek , net uit bed haar en zonder make'up naar de AH ga , het interesseert me niet, this is me en als het je niet aanstaat kijk je maar de andere kant op, iets wat menig vriendin niet kan begrijpen dat ik zooooo de straat op durf. hoezo zooooo ben ik zo lelijk dan zonder make'up? Ik vind het ook leuk hoor om er leuk uit te zien , het is niet zo dat ik er ALTIJD zo bij loop maar als ik toevallig bezig ben in huis en ik zie er zo uit en moet naar de AH dan zal ik me niet eerst gaan omkleden. daar ben ik gewoon te lui voor
Nu ben ik ouder en wijzer en weet ik heus wel dat mijn moeder van me houdt en dat ze gewoon zo is en heb ik het geaccepteerd na een jaar lang in therapie te zijn geweest . Toen ze op de intensive care lag en meer dood dan levend was in Januari dacht ik wel even "Shit nu gaat ze dood en heeft ze het nog nooit gezegd" En ik bedacht me dat ik het eigenlijk ook nooit heb gezegd de laatste 30 jaar of nog langer , want als iemand het nooit zegt , afstandelijk is, word je het vanzelf ook tegen die persoon, zo werkt dat schijnbaar. En dat is stom zeg. Want mijn ma is verre van de makkelijkste , niet de moeder die je je wenst als kind, maar ik hou wel van haar, het is mijn moeder. Ze is wie ze is en is zo geworden door opvoeding , het leven..... En het niet zeggen is niet een teken dat het er niet is die liefde. (Het wel zeggen maakt het wel een stukje makkelijker.)
Dus toen ze daar zo lag aan al die toeters en bellen en niet kon praten doordat ze een dikke slang in haar keel had , ik haar nauwelijks herkende omdat ze zo vreselijk opgeblazen was door de prednison toen dacht ik "Ilse je moeder, de enige moeder die je hebt, die je nog nooit heeft gezegd dat ze van je houdt , waar je al jaren zo boos op kan zijn, die gaat misschien wel dood"
En dan? Dan zou ik zoveel spijt hebben gehad dat ik het zelf niet gezegd zou hebben, dat ik alleen maar boos kon zijn omdat ze niet degene was die ik wilde dat ze zou zijn.
Ik moest huilen , pakte haar hand, verzamelde moed want iets wat je zolang niet gezegd hebt tegen een persoon is nog best moeilijk eruit te krijgen na al die jaren, boog voorover en fluisterde in haar oor "Mam ik hou van je, niet weggaan, volhouden"
En ik wist dat ze me gehoord had omdat er een traan uit haar ooghoek naar beneden biggelde.
Het is goed mam, ik hoef het niet meer te horen , ik weet het nu .
En ik ben blij dat ze er nog is, en mijn relatie met haar is stukken beter geworden en niet omdat zij veranderd is maar omdat ik het eindelijk geaccepteerd heb dat ze is wie ze is .
Ik hou van je.
