Mijn ex belde gisteren om 22 uur: "We gaan zo vertrekken en ik ken je, dus ik dacht bel nog even dat je je geen zorgen moet maken, gewoon kunt gaan slapen , ik rij voorzichtig, als ik moe ben stop ik en ik let goed op de kinderen en ik bel als we er zijn"
Daar hoefde ik dus niets meer aan toe te voegen want het is waar, ik ben altijd hypergestrest als ik weet dat ze zo'n lange rit gaan maken en vooral omdat het 's nachts is.
Vanochtend belde ik hem om 8.45 uur (ja ik kon het niet meer uithouden ) "Waar zijn jullie?"
"Nog een uur rijden dan zijn we er".
Pfff, gelukkig, mijn kids zijn heelhuids aangekomen in Zuid-Frankrijk.
Ik vind het altijd doodeng, zo ver rijden , midden in de nacht, als ie maar niet in slaap valt denk ik dan, zie het hele tafereel al voor me dat ik gebeld wordt door de Franse politie en mijn kinderen verongelukt zijn. Elk jaar heb ik er nachtmerries van.
Want doe het maar eens een hele nacht doorrijden 1200 km dat is niet niks en dodelijk vermoeiend en hij let misschien wel op maar wat als er een andere automobilist in slaap valt en tegen hun aanrijdt?
Maar ik heb 2 weken rust , ze zijn er , bij oma in Zuid Frankrijk dus nu kan er weinig meer mis gaan. Behalve dan dat mijn dochter de vorige keer ging slaapwandelen , de voordeur uitliep en "godzijdank" viel (enkel zwaar gekneust) maar het kind had wel ik weet niet hoe ver kunnen wandelen in haar slaap als ze niet gevallen was, nu liep ze 3 weken op krukken wat ook heel erg frustrerend was natuurlijk . Of die keer dat ze bij Mimi (zo noemen de kids hun oma) uitgleedt in bad en haar hele wenkbrauw open lag? Of die keer dat ze viel met de fiets en een kiezelsteen in haar knie zat?
Mijn dochter is een brokkenpiloot dus ik hoop dat ze deze twee weken geheel schadeloos doorkomt dit keer.
A suivre..
