Eindelijk heb ik het uit. Het heeft even geduurd maar ik heb het volbracht.
Iedereen is lyrisch over dit boek, ik niet.
Het eerste deel, Eten, wat zich afspeelt in Italie kan ik wel waarderen, waarschijnlijk omdat ik zelf ook graag pizza's en pasta's verorber en het water liep me geregeld in de mond toen ik zat te lezen hoe ze dan weer het beste adres van Italie voor pizza had gevonden of voor een tagliatelle carbonara, het liefst neem je dan het eerste vliegtuig richting Rome en ga je daar dagen achtereen tafelen. Dat is ook het hoofdstuk waar je haar hele scheidingdrama een beetje kan lezen en zij allerlei mooie Italiaanse mannen ontmoet waar ze geen behoefte aan heeft (stom stom stom).
Het tweede deel, Bidden, vond ik niet doorheen te komen dat is waarschijnlijk omdat het over bidden gaat en ik daar eigenlijk niets mee heb met bidden en spiritualiteit. Het speelt zich in India af in een soort klooster waar je mediteert en ' jezelf vind' . Ik ben te nuchter denk ik voor dat gedeelte, ben ooit eens op yoga gegaan in Weert, bij binnenkomst dacht ik al dat ik verkeerd zat want de andere deelnemers waren gemiddeld 25 jaar ouder dan mij. Maar goed, ik ging het proberen, rust en ontspanning zocht ik.
Nooit gevonden.
Wel mijn lachspieren goed ontwikkeld in het onderdrukken vooral. Ja, het werkte vooral op mijn lachspieren, chakra's die je de ruimte moet geven, sorry hoor maar ik geloof wat ik kan zien en soms ook wel eens wat ik niet kan zien maar toch meestal wil ik gewoon iets kunnen waarnemen. Maar je gaat natuurlijk niet in lachen uitbarsten bij die oude dames die allemaal hun chakra's aan het bewerken zijn.
3x geweest en daarna nooit meer.
Ik bid ook alleen maar in noodsituaties zoals de keer dat ik Nyah kwijt was op de camping dan loop ik constant te bidden dat ik mijn kleine meid vind, schijnheilig? Misschien. Maar wie heeft gezegd dat dat niet kan, alleen in noodsituaties bidden? Kijk het is simpel, ik geloof er niet zo in, hoop wel dat er iets is maar dat is dan een mooie gelegenheid voor God om te laten zien aan me dat ie wel bestaat.
Het derde deel, Beminnen, speelt zich af in Bali en waarom dat nou beminnen heet? Ik weet het niet, zo wild is de schrijfster niet hoor, is allemaal erg puriteins en pas op het laatst ontmoet ze iemand. Wel leuk om te lezen over Bali en de mensen aangezien we van de zomer zelf ook op Bali zitten. En de medicijnman die vrouwen jonger/mooier etc maakt die wil ik ook wel ontmoeten, kijk daar geloof ik ook niet in maar baadt het niet dan schaadt het niet en stel dat het wel waar is dan ben je wel gek dat je niet gaat als je toch op Bali zit toch?
Maar ik begrijp niet waarom er vrouwen zijn die helemaal weglopen met dit boek.
Enfin ik heb het uit en ik heb het gelukkig niet nodig om een jaar alleen over de wereld te trekken om mezelf te vinden, ik heb mezelf al gevonden, gewoon hier in Nederland.
