G en ik hebben ons 3 jaar geleden ingeschreven voor adoptie. We hadden sterk de behoefte toen voor nog een kind, een kind van ons samen. Ik wilde echt niet meer zwanger zijn omdat ik zwanger zijn echt afgrijselijk vond telkens, toestanden met schildklier, beide armen in het gips elke nacht door het carpaletunnel syndroom, enkels die zo dik werden dat ik alleen nog pantoffels aankon, niet op je buik kunnen slapen en dus helemaal niet meer slapen en nachten voor de tellsell tv doorbrengen, kortom ik vond 3x meer dan genoeg.
Verder had ik altijd de wens van adoptie al, alleen mijn ex niet. G wel en dus schreven we ons in.
Een dik jaar later moet je dan op cursus (8 bijeenkomsten) . Dat op zich is al echt debiel vind ik want elke debiel (mag dit wel J ?) , idioot, eikel, trut kan een kind op de wereld zetten maar ouders die dat niet lukt moeten eerst op cursus. Van de ene kant snap ik het wel maar van de andere kant ook weer helemaal niet.
Maar goed wij goede moed naar die cursussen waar je je die eerste dag dan allemaal om de beurt moet voorstellen en waarom je daar zit etc... Wij zaten aan het einde van de kring.
Na van 7 stellen de verhalen te hebben aangehoord werd ik steeds beschaamder en zenuwachtiger.... Al die stellen zaten daar hun verhaal te doen over jarenlang proberen zwanger te raken, IVF pogingen, en andere benamingen die ik nog nooit had gehoord en waar een hele lijdensweg aan vooraf ging. Slechts 1 stel had een kind maar lukte het niet om een tweede te krijgen en alle anderen zaten daar echt doodongelukkig en kinderloos. Toen was het onze beurt, ik schaamde me diep dat ik daar even moest vertellen dat wij er al 7 hadden maar er nog een wilden.....slik. Ik kon alleen maar beginnen met de zin: Ik vind het heel erg om nu tegen jullie te moeten vertellen dat we er al 7 hebben ... Men keek toch wel enigszins verbaasd naar ons maar geheel niet verbitterd of zo. Na de 8 sessies krijg je nog een gesprek met verschillende mensen en nadat we met vlag en wimpel geslaagd waren hebben we er toch van afgezien. Ten eerste omdat het heel erg moeilijk is op dit moment om nog te adopteren en zelfs de kinderloze echtparen niet zeker weten of ze nog ooit een kind kunnen adopteren. De meeste adoptie bureaus hebben een stop. En dat komt omdat er zoveel mensen willen adopteren.
Ten tweede omdat we er al 7 hebben en omdat tegen de tijd dat je een adoptie rond hebt onze jongsten dan al rond de 10 zouden zijn. Wij wilden een kind adopteren van tussen de 2 en 4 jaar en dat zou ik nog steeds diep in mijn hart wel willen maar je moet ook realistisch zijn. Als je Madonna of Angelina Jolie bent heb je er binnen no time een maar dat is voor de normale mens echt een heel ander verhaal waar ik het overigens helemaal niet mee eens ben. Voor ons zou het gezien onze gezinssituatie een zelfdoe procedure zijn geworden dwz dat je alles zelf moet doen en dat je alleen in Amerika (nog wel, dit gaat ook veranderen) nog een kans zou maken of in Namibie als je de goede connecties hebt.
Het liefst haal je al die kinderen daar op die we gezien hebben die geen ouders meer hebben (allemaal gestorven aan aids) maar het kan niet, je krijgt ze gewoon niet mee.
Dus moet je andere dingen doen die je wel kan doen,
Orange Babies steunen bv of
Siama, een weeshuis opgezet door een Nederlands echtpaar.
Maar nog steeds moet ik denken aan dit meisje dat we hebben leren kennen op onze reis door Namibie , een meisje met aids die haar moeder heeft verloren aan aids, een vader die ze nooit ziet en niks om zijn kind geeft , dit kind heeft echt zoveel indruk gemaakt , ik had haar het liefst meteen meegenomen. We gaan een keer terug dat is zeker en hopelijk met de kinderen zodat zij met eigen ogen kunnen zien hoe het daar is, hoeveel geluk ze hebben te mogen opgroeien zonder problemen, zonder aids, zonder honger.
Ondertussen volgen we de andere stellen en hopen voor ze dat ze ooit een kind mogen krijgen want het zijn allemaal mensen die geweldige ouders zouden zijn !
