Ik lees net een bericht in de krant dat Laren in shock is. Ik denk, nou.. even lezen waarom ze allemaal zo van slag zijn dan... Men is van slag in Laren omdat er een Hema komt. (Moet niet gekker worden toch?) Een sjofel volkswarenhuis noemt men het. De journalist schrijft:
Met ongeloof en afgrijzen werd het nieuws ontvangen in Laren: „Echt? Hema?” Tot deze week was alleen het bericht dat Wassenaar een bordeel kreeg een grotere dijenkletser, en dat is alweer lichtjaren geleden. Laren krijgt een Hema. Een Hemae, zeg maar. Laren is de risee van ’t Gooi, en Laren is laaiend: „Daarvoor zijn we niet Nieuw Rijk geworden!”
Een sjofel volkswarenhuis tussen de poepsjieke boetiekjes. Kliedertompoezen bij de high tea, vette worst onder klassieke luifels. Onbestaanbaar. Binnen de fine fleur van de Gooise matras zijn zelfs oude tuinkleren doordrenkt van deftigheid. Loert de luxe vanachter grote zwarte zonnebrillen. Voor de prijs van een hele koe heb je één paar bruinleren laarzen. Om vier P’s draait het hier: pegels, pecunia, poen en pingping.
En nummer 5: prijzig. Het mag hier wat kosten. Herstel, het móet.
Voor die katoenen onderbroeken die zo fijn tot onder de oksel reiken, gaat heel Laren natuurlijk al jaren naar het Eenheidsprijzen Magazijn. Ergens in Groningen of Zeeland of zo. Geen denken aan hun eigen dorp! Stel je voor, als hunk van het dorp, de ideale schoonzoon, zet je je kronen in een warme worst en Linda de Mol flaneert langs. Net nu ze weer vrijgezel is! ’t Nieuws is als een bom ingeslagen. Niemand lacht meer in Laren.
Met een verbeten trek om de mond shoppen de Gooische vrouwtjes dapper voort. Allemaal in het bezit van De Blik: in één oogopslag keuren ze potentiële rivalen van kruin tot teen. Ik durf niet eens te hopen op een zesminnetje. Het smalende oordeel is af te lezen. Te min. Mijn regenjack, hè. Ouwetje, echt Hema.
Mierzoet groet een onderneemster, over haar leesbrilletje gluurt De Blik. Weer niet door de ballotage. Haar boodschap is eenduidig: „Kijkt u maar rond, hoor. Ik heb alleen rustieke tinten. ’t Moet wel bij een interieur passen, mijn klanten hebben allemaal zulke mooie spulletjes.” Nog wel, nog wel! De teloorgang van Laren is onomkeerbaar. De gevestigde orde moet er alleen nog even aan wennen. Een Roderickje stapt van de achterbank van een Saab en kwat een fikse klodder op de klinkers. Zijn papa hapt naar woorden: „Hé! Wat is dat voor unne… Unne…”
Mierzoet groet een onderneemster, over haar leesbrilletje gluurt De Blik. Weer niet door de ballotage. Haar boodschap is eenduidig: „Kijkt u maar rond, hoor. Ik heb alleen rustieke tinten. ’t Moet wel bij een interieur passen, mijn klanten hebben allemaal zulke mooie spulletjes.” Nog wel, nog wel! De teloorgang van Laren is onomkeerbaar. De gevestigde orde moet er alleen nog even aan wennen. Een Roderickje stapt van de achterbank van een Saab en kwat een fikse klodder op de klinkers. Zijn papa hapt naar woorden: „Hé! Wat is dat voor unne… Unne…”
Een driftige mama sleurt een ventje van een jaar of zes een schoenenzaak in. Snerpt tegen hem: „Een meisje van vijf jaar dat er uitziet als een femme fatale! Bah!” Zou het kleine kakkertje weten wat een famfataal is? In zijn hangende schoudertjes schuilt iets schuldbewusts. Fout vriendinnetje? Armoedzaaistertje uit een twee-onder-één-kap? De vijfjesmentaliteit heeft z’n intrede gedaan in Laren. Mama kan erop wachten dat hij later thuiskomt met zo’n goedkope del. Opgeduikeld tussen de merkloze sokken, in de Hema. Offe… tegen die tijd is dat natuurlijk een El Hema!
In Laren wil ik in ieder geval niet wonen! Wat een poeha.
