Woensdag was het zover ik kon naar de reumatoloog.
Half 9 moest ik er zijn, eerst een intake gesprek over hoe en wat , bloedresultaten werden bekeken, en toen zei de man ga maar even naar de onderzoekskamer, kleed je maar uit en dan kom ik eraan.
Nou en toen was ik me toch een partij opgelucht dat ik na het bad een helder moment had en niet op de automatische piloot een string uit de kast had gegraaid maar een echte onderbroek ergens onder uit de la had opgevist (ik voelde hem al aankomen).
De man komt en zegt oké ga eens met je rug naar me toe staan en raak met je handen de grond aan kon ie even naar mijn wervelkolom kijken, (die is zo prachtig nl de man kon er geen genoeg van krijgen).
En dat deed ik in mijn fatsoenlijke onderbroek, je weet wel een onderbroek waar je volgens je moeder mee in het ziekenhuis kan belanden zonder je ogen uit je kop te schamen , zo'n onderbroek. Die heb ik er 2 van liggen voor dit soort gevallen zeg maar of voor als ik ooit naar het ziekenhuis moet.
(En blij dat ik was dat ik die string niet aan had toen ik daar gebukt stond!)
Want van mijn moeder moet je altijd denken voordat je je aankleedt 's ochtends: " stel dat ik een ongeluk krijg en ik kom in het ziekenhuis dan wil je geen gaten in je sokken of ondergoed dan moet het wel een matchend setje zijn en geen 2 verschillende sokken natuurlijk".
Van kleins af aan werd dat er ingepeperd , ik denk er nooit bij na behalve als ik dan een afspraak heb bij arts/ziekenhuis of andere instanties waar je je uit moet kleden maar ik vergeet het ook nog wel eens en voel dan toch enige gene als ik daar in een kek stringetje voor een arts sta.
Maar dit keer dus niet en dat lucht zo ontzettend op mensen.
Dat was ook het enige wat opluchtte want ik ben geen stap verder, ik mocht opnieuw allerlei bloedtesten laten doen en röntgenfoto's van enkels , bekken en nek .
En dan mag je over V I E R weken terugkomen , ja echt , V I E R weken sssstttt.
