Vandaag zat ie er weer op het bankje voor de bakker Wegerif. Dit was de tweede keer dat ik hem daar zag. De eerste keer was van de winter, toen ging ik naar de bakker en stond ie nog (het bankje was toen niet vrij) in de vrieskou te wachten (al 1,5 uur) met een grote zak brood.
Ik raakte met hem in gesprek en toen bleek dat ie op zijn busje aan het wachten was, dat busje moest hem ophalen en terug naar huis brengen. Maar die busjes voor ouderen die komen niet , ooit wel eens, maar nooit op tijd, en ze laten de mensen gerust 2 a 3 uur wachten hoor, geen probleem.
En dat het dan toevallig winter is en vriest en dit voor de meneer zijn botten niet te doen is, pech dan. Dit oude mannetje lijdt aan Alzheimer en is vanwege een botziekte aangewezen op dit soort vervoer, fijn dat het er is natuurlijk, maar doe het dan goed. Ben op tijd bij die mensjes en laat ze niet wachten. De eerste keer toen in de winter heb ik hem naar huis gebracht naar Drielanden, ik vond het zoooo zielig.
Vandaag zag ik hem dus weer zitten, hij herkende me meteen (ondanks zijn Alzheimer) , ik hem ook, stap maar in zei ik en bracht hem naar huis. Hij wist me zelfs nog te vertellen dat ik hem de vorige keer met een andere auto had weggebracht en dat ie me al zolang niet meer gezien had. Hij is steeds zo dankbaar dat iemand nog iets voor hem doet, eenzaam komt ie over, dat ontroert je gewoon.
Ik hoop dat de busmeneer heel lang heeft gezocht naar deze meneer, het zal hem leren die oude mannetjes en vrouwtjes zolang te laten wachten!
