*What's up

Mijn kinderen zijn vorige week vertrokken met hun vader naar Frankrijk, hij heeft nog even geslapen voordat ie wegreed om half 10 maar rijdt desalniettemin toch een hele nacht in zijn eentje. Ik ben dus ongerust…als ze maar heel aankomen…….als ie maar niet in slaap valt…….als er maar geen ongeluk gebeurt……. Normaal denk ik voor een moeder. Dus ik belde de volgende ochtend al meteen bij het ontbijt op, half 11 zo vroeg was het niet. Mijn ex: Jee, nu al… ik ben in Valence, ik ging je net smsen en ik laat meteen weten als ik er ben. Oke. Erna zat ik op het zwembad en keek steeds hoe laat het was, uren kruipen voorbij als je wacht. Ach ik moet ze loslaten die kids maar nu nog niet….later als ze wat groter zijn. Ik vind dat het me al aardig afgaat als je bedenkt dat ik nog niet 1 nacht bij mijn kinderen vandaan ging toen we nog bij elkaar waren. Na een scheiding moet het, dan heb je geen keus maar het eerste weekend was een ramp. Toen hij ze kwam halen was het dan ook een afscheid alsof ik ze een jaar niet meer ging zien, kids huilen, mama huilen. Het was een dubbel gevoel ik miste ze vreselijk maar vond het ook wel een fijn gevoel om alleen te zijn na 9 jaar constant met kids samen te zijn geweest en de periode waar je doorheen gaat bij een scheiding is ook niet leuk dus je kan dan wel wat rust gebruiken op zijn tijd, om weer een beetje tot jezelf te komen en alles te verwerken. Verwerken is nodig. Ik ben de eerste 6 maanden zowat nergens geweest alleen maar thuis, lekker weer bij mezelf komen. Iedereen had ook een mening, vond het op zijn zachtst gezegd belachelijk dat ik besloot om bij de vader van mijn kinderen weg te gaan. Maar voor mij was de koek op. Niks mis met de man maar het gevoel van man en vrouw was weg, het was meer broer en zus geworden, voor mij althans. In het begin wil je nog iedereen alles uitleggen maar op een gegeven moment hield ik daar maar mee op want ik kreeg geen enkel begrip. Achteraf gezien misschien omdat nooit iemand iets had gemerkt of een vermoeden ook maar had gehad dat wij uit elkaar zouden gaan. Voor de kinderen vond ik het het ergst wat de rest dacht kon me echt niets schelen. Maar ik wilde mijn kinderen ook een gelukkige moeder geven en ik ben van mening dat je niet voor je kinderen bij elkaar moet blijven.
Je ziet je kids dus de helft van de vakanties niet en om het weekend dat is ook een stukje loslaten en straks ik weet het, zal je nog meer moeten loslaten maar ik kan nu al ongerust worden als ik er aan denk dat ze gaan stappen en aan welke gevaren ze dan allemaal blootstaan, ik kan maar 1 ding hopen dat ik ze voor die tijd voldoende bagage heb meegegeven om alles te doorstaan. En ik ga het stappen zo lang mogelijk uitstellen.