*What's up

Ze vroeg me wat ik heb met Namibië , nou dat kan ik wel uitleggen.

Ten eerste heb ik al sinds ever iets met donkere mensen , ik weet niet wat dat is maar zolang ik een fototoestel heb fotografeer ik al donkere kinderen, ik was vast donker in mijn vorige leven dat moet het zijn, zoiets.

Dan is mijn pa denk ik zo'n 20 jaar geleden naar Namibië geweest en verliefd geworden op het land, de mensen, de natuur.

15 jaar geleden heeft ie daar een farm gekocht met 3 vrienden zo groot als de provincie Utrecht.

Om de maand is hij een maand in Namibie (nu even niet vanwege dat mijn moeder ziek is) . Hij heeft veel met het land en de mensen daar en heeft er ook al een school gebouwd en opgericht.

En toen ik dan eindelijk eens naar Namibië ging was ik ook meteen in love.

Wat een land !

Ik vind het ook heel moeilijk te omschrijven wat dit land zo speciaal maakt , je moet het gewoon met eigen ogen gezien hebben.

Met G en mijn pa hebben we in 2 weken tijd het halve land doorkruist (het hele land is niet te doen hoor,  het is immens en je heb er natuurlijk geen autosnelwegen dus het gaat allemaal ook wat langzamer natuurlijk over zandwegen)

Ik zou dan ook iedereen aanraden er een keer naartoe te gaan en liefst voordat het veranderd in een grote toeristische attractie.

Je ziet prachtige dingen echt waar, landschappen waar je gewoon niet meer weg wil waar je spontaan kan janken zo mooi, dieren die je hier alleen maar in de dierentuin tegenkomt .

Maar er zijn natuurlijk ook minder leuke dingen en dat is de armoede , de vele kinderen die geen ouders hebben omdat hele generaties zijn gestorven aan aids.

Ook daar heb ik vaak een traan moeten laten.

Toch zijn de mensen er blij, lopen kinderen midden in the middle of nowhere die in lemen hutjes slapen, op het zand, er soms smetteloos bij, ik heb me vaak afgevraagd hoe dat kon? 

Maar ja je hebt er ook die er niet uitzien hoor. 

Ik ben in ieder geval gesmolten voor elk kind daar , smerig of schoon maakt niet uit en eentje in het bijzonder, onderstaand meisje (kijk hoe schoon ze is daar in de bush bush), 7 jaar maar zo klein nog (als een 4 jarige) : moeder gestorven aan aids , vader vertrokken en groeit op in de bush bush bij oma in een lemen hutje, oma heeft staar is bijna blind en zorgt in haar uppie voor 12 kinderen. Dit poppenwagentje had ik meegenomen voor haar en nog meer speelgoed voor de andere kinderen evenals heel veel rijst, meel en eten voor de komende maand. Het liefst had ik haar meegenomen want daar gaat ze dood, ze heeft aids en medicijnen krijg je alleen maar als je elke dag naar het ziekenhuis gaat om ze daar in te nemen (anders verkopen ze ze of nemen ze niet) en dat kon dit meisje echt niet dan moet ze een dag lopen elke dag en dat gaat natuurlijk niet. Toen ik pa een foto van zijn dochter liet zien die hij al zeven jaar niet had gezien , keek hij en lachte maar dat was het dan, geen enkele emotie niets. Ik mocht haar zo meenemen het deed hem niks. Dan zie je dat het toch een hele andere mentaliteit is dan hier.