Gisteren heb ik de hele dag administratie gedaan.
De HELE dag.
IK ben echt vroeg begonnen in de ochtend (rond een uurtje of half 9)
En was pas om 6 uur klaar.
Tussendoor ben ik een uurtje naar de stad geweest tandpasta halen en meer van die nuttige dingen die op waren.
Maar voor de rest alleen maar in de papieren gezeten.
Dat is niet bepaald mijn hobby.
Maar ik wil verhuizen met alles compleet bij.
Niet dat ik meteen daar al in een administratieve chaos zit.
Iedereen per mail ook verwittigd dat we verhuizen.
Zoals dr, tandarts, ortho, krant, tijdschriften, etc.
Vrijdag gaan de kinderen naar Weert voor 2 weken.
Een weekje bij mijn zus en een weekje bij hun papa.
Zodat wij op ons gemak kunnen verhuizen en uitpakken.
Na deze compleet drukke idiote laatste maanden.
Is het echt even zalig om 2 weken met zijn tweetjes te zijn.
Zodat alles helemaal klaar is als de kids komen.
Even rust, even 2 weken niet op de tijd hoeven letten.
Hoe heerlijk klinkt me dat in de oren.
Ik kan 2 weken lang geen kind vergeten op te halen.
Op school of bij vriendinnetje, zoals deze week gebeurde.
Gewoon omdat ze niet opgehaald hoeven worden.
Ze zijn bij mijn zusje waar ik zeker weet dat ze zich niet vervelen.
Zij woont groot en wijds, midden in de natuur en heeft een stuk of 20 paarden.
Van die mooie Friesen of is het Friezen?
Daar is genoeg te doen, haar kinderen zijn even oud als de mijne (altijd samen zwanger)
En hoe raar dat ook mag klinken uit de mond van een moeder.
Ik mis mijn kinderen dan eigenlijk niet.
Als ze bij hun vader zijn, wat sinds de scheiding zo is
Dan weet ik gewoon daar hebben ze het leuk
En het feit dat ze bij hun vader zijn of nu bij mijn zus is anders dan dat ze een dag
op schoolreis zijn of zo want dan mis ik ze wel
ben ik ongerust (over alle enge dingen die kunnen gebeuren) en dat is nooit het geval bij hun pa. (nou ja soms dan, dat ik ze mis niet dat ik ongerust ben)
Alleen als er dan iets gebeurt zoals de keer dat ze met papa bij oma waren in Zuid Frankrijk
en mijn dochter haar gezicht open haalde of haar voet zwaar verstuikte
toen vond ik het heel erg dat ik er op dat moment niet voor haar kon zijn
want als moeder wil je dan bij je kind zijn, het troosten en beschermen en helpen.
Ik moet wel altijd huilen als ze bv voor 3 weken naar hun vader gaan in de zomervakantie.
Dan moet ik huilen
Want 3 weken is zo lang.
En ik kan niet tegen afscheid nemen
En dan gaan ze naar Z Frankrijk , zo lang in de auto op die drukke snelweg.
En dan ben ik altijd bang , bang voor wat er kan gebeuren en dan ben ik er niet bij.
Dat is altijd, elke jaar weer, zo raar, die huilende moeder...
Ze bellen me dan gelukkig wel heel veel en dat geeft dat een goed gevoel
En ik bel ze plat onderweg, waar zijn jullie nu?
En altijd heel erg opgelucht als ze op de plek van bestemming zijn.
Veilig aangekomen.
