Gisteren was ik met Elvis bij de dierenarts , voor zijn derde inenting en tevens laatste, over een jaar pas weer gelukkig. Want hij vind het verschrikkelijk, jankt de hele boel bij elkaar zit te shaken alsof ie Marijke Helwegen heet , piest van schrik/pijn de hele tafel vol en wil maar een ding: naar ons toe.
Gisteren was de dierenarts er niet en was het een vervangster. (type Anky van Grunsven en dan vooral : The teeth)
Bonfire, uh sorry : de dierenarts vind denk ik chihuahua's een niet zo'n leuk soort hond want ja daar heb je me toch een ras uitgekozen zei ze... (nee jij ziet er lekker uit)
Die honden zijn amper zindelijk te krijgen die begrijpen rond een maand of 6 pas dat ze buiten moeten plassen.
Het zijn hele zenuwachtige honden en je moet hem met 8 maanden maar laten castreren anders rijdt ie de hele dag op een speeltje want dat doen die chihuahua's ze zijn totaal oversext...
En socialiseren want die chihuahua's die worden anders van die angstbijtertjes.
(ja mevrouw zat op haar praatstoel en moest het even kwijt)
Ik stond het tandenknarsend aan te horen en was echt pissig want kom me niet aan mijn hond ja.
Nou ik hoop dat Elvis het heel goed in zijn oren geknoopt heeft en dat ie dat gezicht op zijn netvlies gebrand heeft zodat ie de volgende keer eens goed kan bijten met die kleine scherpe tandjes van hem.
Na ons kwam een mevrouw binnen met een tijger poes in een hokje die al bij de deur begon te blazen en zijn tanden en klauwen liet zien, volgens de secretaresse een echte duivel, die niet te behandelen valt omdat ie een hekel heeft aan paarden dierenartsen .
O en toen had ik zo'n schik hè mensen , alles wordt vanzelf opgelost, dit is je verdiende loon dacht ik, brave poes.
