*What's up

Ik ben oude foto's aan het inscannen en vandaar:

Dat wil zeggen ik werd wakker in de nacht, mijn vliezen braken en toen ik in het ziekenhuis aankwam kreeg ik 1 wee die een 40 minuten duurde en toen was ze er ineens. 

Geen tijd om na te denken , geen tijd om bij te komen tussen de weeën , ik had na 10 minuten zoiets van en nu die ruggeprik erin maar ja daar was geen tijd meer voor of course, na 20 minuten dacht ik , man ik moet persen dit kan toch niet? nee, kon ook niet ik had 8 centimeter en toen ik na 35 minuten puffen dacht ik ga je nu vermoorden als ik niet mag persen, kon ik beginnen. Mijn zusje kwam net op tijd binnen , ik perste 1x en ze schoot als een raket eruit , nog net konden ze haar opvangen (buikspieren dames buikspieren). De gynaecoloog die op een stoel voor het bed zat , meneer had nog geen vinger uitgestoken zat alleen maar op de stoel en zei  toen ik begon te persen "o die gaat inscheuren" en bedankt *zak dat je het even meld, kreeg een paar liter vruchtwater midden in zijn gezicht (meteen gestraft , thank you lord).

Daar was ze dan Nyah,  die hele kleine fijne Nyah, wat was ze klein en fijntjes en wat was ik blij, huilen samen met mijn zusje , wat was het speciaal dat ze erbij was mijn zus , zonder haar had ik dit niet gered , het was een korte maar heftige bevalling.

Twee maanden later zou Nyah gedoopt worden . De donderdag voor de doop moest ze nog even haar inentingen hebben. Zo gezegd zo gedaan. Een paar uur later lag ze in bed te slapen.

Ik zei tegen mijn moeder die toen bij mij was: Ik vertrouw het niet, ga even kijken bij haar en trof een blauw kindje aan wat niet meer ademde.

De wereld stond stil.

Ik pakte haar op , schudde een beetje , ze ademde een keer en viel weer weg, blauw.

Naar beneden, ik riep naar mijn moeder "bel de dr ze ademt niet meer".

Ik was zo akelig rustig aan de buitenkant dacht alleen maar ik moet rustig blijven dit gebeurt niet , mijn kind gaat niet dood. Van de buitenkant rustig , van binnen een strijdveld van gedachtes en dingen die je denkt maar niet wil zeggen en niet voor mogelijk wil houden en een gevecht, een constant gevecht van binnen om niet door te draaien.

Op zo'n moment vind je de telefoon niet, dr gebeld hij zou meteen komen, was in de buurt.

Ik bleef maar zachtjes schudden met mijn kind en telkens als ik schudde ademde ze 1x en viel dan weer weg, blauw en slap was ze.

Het gezicht van mijn moeder op dat moment vergeet ik nooit meer toen we bij het raam stonden te wachten op de dr (doodsbang was ze en ze huilde) , ik met mijn slappe blauwe dochtertje in mijn armen en mijn oudste zoon die haar voetje vasthield en aan me vroeg "mama gaat ze dood?"

Ik zei niets, wat moest ik zeggen, ik wist het zelf niet, ik dacht zometeen moet ik een doopfeest afzeggen en kan ik een begrafenis gaan regelen maar dezelfde seconde denk je nee tuurlijk niet, mijn kind gaat niet dood, dit gaat mij niet gebeuren, niet vandaag.

De dr was er na misschien 4 minuten maar het leken uren. Hij kwam, onderzocht en belde meteen het ziekenhuis terwijl hij mij zei: in de auto nu en naar het ziekenhuis (ambulance zou er langer over doen zei hij) en verwittigde het ziekenhuis dat ze me buiten moesten opvangen dat ik eraan kwam.

Mijn moeder bleef bij mijn 2 oudsten , ze huilde toen ik ging, die bange blik, ik kan het me nog zo voor de geest halen.

Ik woonde misschien 5 minuten rijden van het ziekenhuis maar ik heb er maar 2 minuten over gedaan denk ik, ik reed echt als een gek en bleef maar kijken naar dat kleine tere blauwe meisje naast me in de maxi cosy en het hele gebeuren was net een film, alleen dan in slowmotion, op zo'n moment staat de wereld echt stil, jij beweegt maar alles lijkt echt in slowmotion te gaan en je focust je maar op 1 ding en dat is je kind.

Aangekomen in het ziekenhuis werd er meteen een pijnprikkel gegeven en daar reageerde ze op maar viel weer weg. Na 10 minuten had ik weer een roze baby, ik week niet van haar zijde en het drong gewoon nog steeds niet echt door, na 2 dagen ziekenhuis Weert werd ze naar Maastricht gebracht en lag die kleine schat van me daar aan allerlei slangen op de intensive care. Vele onderzoeken later bleek het een baby met aanleg voor wiegendood te zijn en een reactie op de DKTP prik. Ik heb toen 2  weken doorgebracht in het ziekenhuis dag en nacht bij mijn kind die aan een machine lag die een alarm gaf als ze stopte met ademhalen, ik durfde en wilde niet naar huis bang als ik was dat de verpleegsters het misschien niet zouden horen als dat verdomde alarm zou gaan. We mochten naar huis met een hart en ademhalingskastje wat ze een jaar gedragen heeft en na een spoedcursus reanimeren voor baby's , just in case...

Twee jaar geleden dezelfde dochter ging de eerste dag rondjes fietsen om onze stacaravan in Frankrijk , elke 3 minuten kwam ze voorbij gefietst met Febe, lachen gieren brullen.

Totdat Febe ineens naast me stond en zei dat Nyah weg was. Weg? Jullie waren toch samen ?

Ja maar ze fietste de andere kant op en toen ineens was ze weg.......

Hart in mijn keel, zenuwen ten top, zoeken, zoeken op een camping met 2000 stacaravans is zoeken naar een speld in een hooiberg. Ik dacht de hele tijd aan het verhaal van Maddie Mc Cann die was net ontvoerd uit haar bed in Portugal. Je rent als een kip zonder kop over een camping en denkt alleen maar mijn kind, waar is mijn kind en waarom gaan die mensen gewoon door met hun leven ?? MIJN KIND IS WEG !!!

Dat gevoel van 6 jaar eerder was er in 1 klap weer, mijn meisje........

Na een dik uur was ze terug, ze was naar de receptie gebracht door een mevrouw (nooit met vreemde mensen mee gaan , hoe vaak ik dat niet gezegd heb; toch gedaan ) die had gezien dat ze was verdwaald . Ik jankte tranen met tuiten  toen ik haar had gevonden en bedacht me , hier zitten nog tranen bij van zes jaar eerder toen je je zo groot hield al die tijd en alleen maar bezig was met alert zijn.

Een ding weet ik wel : altijd naar je instinct luisteren.

En ik moet wel een hele goede beschermengel hebben...*vette knipoog naar boven en een hele grote dank je wel*

Mijn meisje is inmiddels 8 een stralende spontane opgewekte meid .