*What's up

We stonden er bij toen hij zijn laatste adem uitblies.

Ineens zomaar uit het niets is hij er niet meer.

Onnodig te vertellen dat de kinderen en wij verdriet hebben om deze kleine hond.

We hebben hem vanavond om half 11 begraven in Ermelo daar waar we gaan bouwen zodat hij toch nog bij ons is als we gaan verhuizen.

Janssen je kon snurken als geen ander, ik heb je vaak vervloekt om je rariteiten maar ik zal je missen!!

We brengen hem weg maandagochtend 10 uur, om half 2 heeft ie de boot naar Schiermonnikoog. Ze gaan naar vakantie boerderij de Kooiplaats

Donderdagavond komt ie terug.

Ik heb wonder boven wonder alles in het koffertje gekregen, kleding voor 4 dagen (4x broeken/onderbroeken /sokken/tshirts) , badlaken, zwembroek, 3 handdoeken, theedoek, trui voor 's avonds, hoeslaken, sloop, slaapzak (oké die niet maar die hangt eraan, aan het koffer), pyama, toiletspullen (douchegel/shampoo/deo/tandpasta en tandenborstel) en een regenjas.

Als extra nog wat geld, snoep, boek, wegwerpcamera, zonnebrandcreme en slippers, want het wordt warm deze week. 

Het is een week die je als kind nog lang zal heugen want het is de eerste keer zonder ouders , je gaat hierna na de grote school, het wordt vast een zeer gezellige week met veel lol en weinig slaap, o kon ik nog maar even 12 zijn, heerlijk onbezorgd.

Vanavond is ie nog even thuis en dan morgen op naar Schier, geniet er maar van schat, veel plezier en tot donderdag!

Vaag hoorde ik het wel ergens heel ver weg maar het drong niet door, ik sliep.

Ogen open, huh wie zijn dat allemaal?

Behalve de gynaecoloog die een zwarte rubberen schort voor had (jeeminee hier word je vrolijk van, gaan we slachten? ) stond er 1 verpleegster, 1 vroedvrouw, 1 anesthesist, 1 kinderarts en 1 arts in opleiding, allemaal voor mijn bed,  in mijn doos te staren. 

Bevallen in Frankrijk is een zeer private aangelegenheid, niet dus.

Ik pers met alle kracht, niet goed knikte men met zijn allen, ik moest meer op mijn buik persen en niet mijn hoofd opblazen, ja doe het zelluf! Ik wil slapen! Al halen jullie dat kind door mijn neus naar buiten zal me worst wezen, ik ben moe, hmmmm heerlijk slapen....

Gynaecoloog zegt dat de baby het moeilijk krijgt en er NU wat moet gebeuren.

Ik ben wakker! In 1 klap heel erg wakker! Oké oké, ik slaap straks wel, ik pers en pers maar mijn uitgeputte lijf heeft geen kracht meer, anesthesist krijgt opdracht de doses te verhogen tot maatje voelt helemaal niets meer en daar komt ie met de tangen....

Tangen worden op mijn baby zijn hoofd gezet en hij begint me toch een partij te trekken en te sjorren (wie krijgt er hier nou een rood hoofd), mijn ogen worden bedekt want dit is niet om aan te zien, ik vraag me af, OF dat babyhoofdje word er afgerukt OF ik heb zometeen geen onderlijf meer, is dit normaal???

Ineens voel ik iets nats, glibberigs op mijn hand landen ( ja je buik daar heb je echt geen gevoel meer in hoor) en ik kijk en zie daar mijn baby........hij begint te krijsen (gelukkig het leeft) en ik ben op slag meteen als bij de donder geraakt hopeloos verliefd!

Het is de mooiste baby van de wereld en dat ie vol blauwe plekken en bulten zit van de tangen, dat zie ik niet eens.

Nadat ie schoon gewassen en aangekleed me is overhandigd, begint de gynaecoloog te hechten, een kleine twee uur later mag ik naar de kamer.

Daar krijg ik een flesje overhandigd wat ik mag geven aan mijn prachtige zoon! In 1 ruk drinkt ie het helemaal leeg. Zoooo die kan eten denk ik nog, goed zo!

Ik heb wel erg veel pijn down under en 2x per dag komt een verpleegster de boel beneden schoonmaken, desinfecteren en nakijken. Telkens een week lang 2x per dag als men de boel aan het inspecteren is zeggen ze; "O heb je Sadate als gynecoloog??"  Ik begin te denken dat de man er een handtekening heeft bijgezet daar beneden.....niet dus,  na 3 dagen vraag ik het en zeggen ze dat het de enige is die zo mooi kan hechten en dat ze het daar aan kunnen zien.

Ik denk dat wil ik zien en vraag een spiegeltje zodat ik dit eens uitgebreid kan inspecteren op toilet, nog net op tijd word ik opgevangen, ik viel bijna flauw toen ik de boel daaronder zag.

Heeft Daphne Deckers het over een onplofte egel, dit lijkt in niets op een ontplofte egel maar is vele malen erger. Zet me op de kop, schreeuw en je hoort een echo dacht ik op dat moment, komt dit ooit weer goed??? Ook had men mij niet overstuur willen maken en maar even niet verteld hoe erg ik was ingescheurd. Thanks. 

Nu weet ik,  het komt allemaal goed maar dat wist ik toen niet en ben er danig van overstuur geweest kan ik melden. Dus zwangere vrouwen: het komt goed, geloof me, duurt een paar weken maar echt, het komt goed!

Ik heb ondanks alles wel heerlijk kunnen genieten van dit wondertje wat uit mij was gekomen en niemand maar dan ook niemand (behalve de vader af en toe) mocht aan hem komen, hij was van MIJ.

Afblijven !!! dacht ik alleen maar,  ik ben de moeder en de enige op heel de wereld die weet wat dit kind nodig heeft en wil. Opa's en oma's mochten hem 1 minuutje vasthouden voor op de foto maar dat was het dan ook.

Na een dag of 2 vertelde de verpleegster dat ik nu wel wat meer melk mocht geven....huh??? Nog meer?? Hoezo?? Nou je mag nu 20 meer geven.... Maar hij drinkt het flesje al helemaal leeg hoor (120 cc) ?? O, was dat niet de bedoeling? mocht ie daar maar 1 tiende van hebben?? Hoor eens hoe moet ik dat weten??  Nou dat was meteen opgelost, ik gaf hem lekker gewoon zoveel als ie wilde, klaar.

In Frankrijk is men super relaxt met baby's. Niks geen uren/aantal flesjes/baby wakker maken of laten huilen omdat ie honger heeft. Slaapt ie? Laat maar slapen. Huilt ie en heeft ie geen vieze luier dan heeft ie honger en duw je er een fles in. Nooit heb ik uren gehad aantal flesjes of wat dan ook en wonder boven wonder kwam ook mijn kind gewoon aan het zelfde aantal flesjes als kinderen in NL,  alleen soms met een uur ertussen en soms met 4 uur dat besliste hij helemaal zelf. Hij ging als een trein en het is altijd een heel tevreden baby geweest die al na een week doorsliep. Die sowieso heel erg veel sliep en veel at maar wel altijd blij was en nooit huilde eigenlijk. 

En mijn Mc Do tik was meteen helemaal weg en ben er niet meer geweest. 

Ik was 28 woonde in Zuid Frankrijk toen ik bij de gynaecoloog per toeval erachter kwam dat mijn eierstok verstopt zat.

Geen probleem zei hij, de gynaecoloog, dat gaan we fiksen. Zo gezegd zo gedaan en daar lag ik met een vacuümpomp op mijn doos (ja want het goedje moet natuurlijk wel binnen blijven) en werd er rare blauwgroene vloeistof naar binnen gespoten (voor op de tv te kunnen meekijken waar de vloeistof zou stoppen). Dit ging echter met zoveel kracht dat ik ineens heel hard moest schreeuwen want een geweldige pijn scheut maakte zich meester van mijn onderlijf waarop de gynaecoloog zei: "zo die is ontstopt" en breed grijnsde want dit was goed nieuws volgens hem want ik hoefde dus geen operatie. Ik strompelde minuten later naar buiten met een maandverband maat XXXL tussen mijn benen en voelde nog de hele dag die vloeistof mijn lichaam weer verlaten.

Van de gynaecoloog hoefde ik niet meer aan de pil want doordat hij mijn eierstokken ontstopt had zou het wel een jaar duren voordat ik zwanger zou raken en dat was exact de periode dat we in gedachten hadden voor een kleine spruit. Nou dat was nog eens goed nieuws.

Maand later voelde ik me raar en werd niet ongesteld, test gehaald : positief. Gynaecoloog bellen dat ik zwanger was, wat niet mogelijk was volgens de goede man, dat was nl nog NOOIT voorgekomen! Jahaaaa hallooohoooo nu dus wel.

Naar hem toe en ja hoor hij moest toch ook constateren dat ik zwanger was. Eureka!

De zwangerschap was een grote stress toestand , veroorzaakt door mijzelf. Nu ik zwanger was en het eigenlijk een wonder was, wilde ik dit wonder niet verliezen en werd panisch.

Eten, eten, eten moest ik, want zo zou dat eitje groeien en blijven zitten. Ik had echter een hele rare eetstoornis 9 maanden lang: Mc Do genaamd. Ik lustte niets, nauwelijks iets, alleen als het van de Mc Do kwam. Van alles werd ik misselijk behalve van hamburgers (alle soorten en smaken)/chicken nuggets/patat met veel mayo en ketchup, mijn lichaam wilde VET.

Niks gezonds alleen maar vette dingen. 6x per dag minimaal reed ik naar de Mc, en veranderde langzaamaan in een Teletubbie. Overigens moet ik even kwijt dat ik voor de zwangerschap totaal geen liefhebber van de Mc was.

Als ik de baby niet voelde moest er gescrabbeld worden totdat ik hem weer gevoeld had, maakte niet uit als dat pas om 5 uur 's ochtends was, ik ging niet naar bed! Elke maand kreeg ik een echo bij de gynaecoloog maar vond dit niet genoeg dus zat ik altijd na 2 weken weer bij de radioloog om toch nog even te kijken of alles nog goed was. De bevalling naderde en ik was ook daar panisch voor, doodeng vond ik het. Ik weet zeker dat ik daarom ook 2 weken overtijd was.

Ineens waren ze er, de weeën, op een maandagavond 4 december om 18 uur begon het, pfff eindelijk! Hele nacht weeën gehad en de volgende ochtend naar de Kliniek, nog geen ontsluiting, weer naar huis met zetpil om de weeën op gang te brengen, die ik prompt in het verkeerde gat duwde, want ja hé, ik dacht... daar waar het pijn doet moet het erin duuuhhhh !

Dinsdagavond uiteindelijk maar weer terug naar de Kliniek met hevige weeën maar niet voordat ik eerst naar de Mc Do was geweest waar ik bij de Mc Drive nog even 3 Big Macs scoorde die ik wee of geen wee naar binnen moest werken. De hele nacht in het ziekenhuis was een drama, op de knieën onder het bed van de pijn, geen anesthesist aanwezig. Riep ik 9 maanden lang dat de Fransen belachelijk bezig waren met hun ruggenprik en dat ik dat niet wilde onder geen beding nu smeekte ik de verpleegster erom. 

Om 6 uur in de ochtend na 2 slapeloze nachten was het zover , ik mocht naar de bevalkamer, ik riep als je nu niet meteen een anesthesist laat komen haal ik hem zelf! Gelukkig kwam de beste vrouw na een half uur en mocht ze van mij die spuit er heel snel inrammen, eindelijk geen pijn meer en ik was zo uitgeput en blij dat de pijn weg was dat ik alleen nog maar wilde slapen!