Vandaag kwam het dan eindelijk na maanden van wachten.
HET schilderij van Christiaan Lieverse.
Prachtig.
Allemachtig prachtig.
Vandaag kwam het dan eindelijk na maanden van wachten.
Wat je ook doet, goed doe je het nooit.
Kom je te laat op je werk, dan geef je een slecht voorbeeld.
Kom je te vroeg, dan ben je een slijmer of blij dat je thuis weg bent. Blijf je overwerken, dan ben je een uitslover.
Ga je precies op tijd weg, dan heb je geen hart voor de zaak.
Pleeg je overleg, dan kun je niet zelf beslissen.
Doe je dat niet, dan ben je eigenwijs.
Roep je iemand apart, dan loop je te smoezen.
Doe je dat niet, dan ben je onpersoonlijk of onbeschoft.
Ben je aardig, dan wil je de getapte man of vrouw zijn.
Houd je afstand, dan heb je verbeelding, ben je verwaand.
Kom je met nieuwe ideeën, dan ben je een uitslover.
Maar als je ze niet hebt, gaat er niets van je uit.
Laat je een ander iets doen, dan ben je een afschuiver.
Pak je iets zelf aan, dan ben je eigengereid.
Hou je je aan de voorschriften, dan ben je lastig.
Als je het niet doet, ben je een slappeling.
Heb je succes, dan heb je altijd al geluk gehad.
Loopt er iets mis, dan weet iedereen het je te vertellen.
Maar...
Als je dood bent, dan was je een geweldig mens!
Snap je het nog?
Gisteravond keken we naar het programma "Hello Goodbye".
Ik vind het een prachtig programma en kijk altijd met veel plezier.
Gisteren ging het over een man die 20 jaar geleden uit Turkije gevlucht is , hij was een Koerdische activist, is daar veroordeeld , gevlucht naar Nederland.
Inmiddels heeft de man hier een vrouw , kinderen, kleinkinderen en is zijn veroordeling verjaard.
Zijn moeder heeft ie nooit meer mogen zien en is gestorven in Turkije nadat ie haar nog 1x aan de telefoon had gehad en zij de woorden sprak: "Wanneer zie ik je weer, vergeet me nooit"
Ik kon inmiddels al niet meer stoppen met janken want ik moest ook heel erg denken aan anderen die hier wonen en niet bij hun geliefden kunnen zijn.
De man had nu besloten naar Turkije te gaan omdat zijn vader ernstig ziek was en in het ziekenhuis ligt. Hij gaat , is heel erg bang de beste man want hij vraagt zich af : Kom ik in Turkije bij mijn vader in het ziekenhuis of wordt ik alsnog opgepakt?
Je ziet de pijn in zijn ogen, je ziet dat hij niet nog een keer een ouder wil verliezen zonder deze gezien te hebben, je ziet de angst om te worden opgepakt en dan misschien zijn kinderen, kleinkinderen, vrouw in Nederland niet meer te zien. Dit is zo schrijnend wat daar gebeurde op het vliegveld, zo intens verdrietig. De man was een hele lieve zachte man en je wil maar 1 ding op dat moment dat hij zijn vader ziet en veilig terugkeert naar zijn gezin in NL.
Je ziet hoe hij afscheid neemt van zijn mooie kleinkinderen, zijn zoon en schoondochter en vrouw en iedereen is in tranen, ik ook. En dan zie je hem richting vliegtuig lopen.
En dan stopt het programma!!
En hebben die programmamakers niet de moeite genomen even te informeren of de beste man bij zijn pa is gekomen of niet.
Ik wacht op de tekst dat hij veilig bij zijn vader is gekomen en inmiddels weer in NL is bij zijn familie. Maar niets van dat.
Ik zit nu hevige gefrustreerd te wezen en moet steeds aan die man denken en hoop zo dat hij zijn vader heeft mogen zien en weer bij zijn gezin is in NL.
Dus ik ga op zoek en gelukkig vind ik de volgende tekst:
Er is een nieuwe man opgestaan! Alles is goed gegaan tijdens de beladen terugkeer naar Turkije en met zijn vader gaat het goed. En gelukkig maar. Na twintig jaar zag deze man zijn, inmiddels zieke, vader weer terug. Toen zijn moeder een paar jaar geleden ook ziek was, heeft hij het niet aangedurfd om te gaan en is zij zonder zijn komst overleden. Dit keer is hij echter gegaan en nu kan hij nog een tijdje van zijn vader genieten. Dat gaat hij deze zomer dan ook uitgebreid doen tijdens een vakantie van vijf weken.
Ik ben zo blij, echt oprecht blij voor deze man dat ie het heeft aangedurfd, zijn angst heeft overwonnen en hem nog tijd is gegund met zijn vader..........
Abonneren op:
Posts (Atom)
