Ik heb net een heel artikel gelezen (Sante juni 2009) over samengestelde gezinnen en stiefmoeders/vaders.
En over hoe moeilijk dat eigenlijk is .
En dat klopt .
Het is verrekte moeilijk, ingewikkeld en ondankbaar en zoveel meer.
Helemaal niet simpel.
Niet oh wat leuk en gezellig hoor.
Als je niet oppast ga je er aan kapot en onderdoor en dat komt niet door de kinderen nog door jezelf maar door iets of beter gezegd iemand die je er gratis bij krijgt.
De Santé:
Maar liefst 60% van de samengestelde gezinnen loopt stuk.
En dat is niet omdat je niet van elkaar houdt.
En dat komt omdat je er allerlei faktoren bij krijgt zomaar gratis en voor niets, een ex bijvoorbeeld omdat dat toch de vader/moeder van de kinderen blijft, kinderen die verdrietig of tegendraads kunnen zijn, stiefouder die zich een buitenstaander kan voelen omdat hij of zij midden in een gezin stapt met een eigen geschiedenis of meningsverschillen over opvoeding.
Het duurt jaren voordat iedereen een goede balans vind en zijn/haar plek heeft gevonden.
Men moet als stiefouder geen hoge verwachtingen hebben, de 7 valkuilen voor stiefmoeders:
- een onrealistisch beeld van een stiefgezin
- te snel de zorgrol op zich nemen
- niet hebben gerekend op de ex partner
- zich al gauw de boze stiefmoeder voelen
- geen of weinig autoriteit bij de stiefkinderen
- onvoldoende steun van de partners
- worstelen met een onvervulde kinderwens als de partner geen kinderen meer wil
Nou dat is niet niks hè dames...daar schrik je van ?
Bovenstaand stuk klopt wel. Ik denk dat praten, hoe cliché ook, het belangrijkste is en van je hart geen moordkuil maken, gewoon zeggen wat je op je hart hebt en eerlijk zijn en laat ik daar nou heel goed in zijn in mijn mening geven en zeggen wat er op mijn hart ligt.
Dat scheelt een boel.
Kijk wij hebben er samen 7 en ik kan zeggen ik kan af en toe wel een dikke vakantie gebruiken om bij te komen van alle energie die daar in gaat zitten. Ik heb nooit gedacht laat ik eens een man zoeken nu met een stel kinderen , nee zo gaat dat niet, ik leerde G kennen en toen hij mij vertelde ik heb 4 kinderen viel ik zowat van mijn stoel ook omdat ik tegenover hem zat en meteen helemaal in love was en dacht:" man lul niet zoveel grijp me"
Maar je word verliefd en hij had kids en ik had kids en dan doe je het ermee.
Ik neem even bovenstaande punten door:
- ik had niet echt een beeld wel dacht ik dat doe ik wel even en dat was dan wel weer heel onrealistisch want je doet het niet "even". Het is een verdomde zware, moeilijke en ondankbare taak.
- dat heb ik niet gedaan want ik heb eigenlijk gewoon de kat uit de boom gekeken en hun ook, kinderen moet je uit zichzelf op je laten afkomen dat kan je niet afdwingen en dat is dan ook gebeurt op een natuurlijke manier toen hun het wilden en niet omdat ik het wilde . Ik heb 3 kinderen van mezelf en daar ben ik verantwoordelijk voor. Verder deel je de zorg natuurlijk maar ik heb nooit de moeder van zijn kinderen willen zijn. Wel ben je bezig met opvoeden want elk gezin heeft andere normen en waarden en wij leren ze de onze en wij voeden naar onze regels de kinderen op en daar maken we geen verschil in dat doen we samen.
- nou ik had er wel degelijk op gerekend want ik kon, al had ik het gewild, er absoluut niet omheen, ik moest kennis komen maken, officieel op de thee (ja echt, haha, ik kan het nog steeds niet geloven dat ik dat gedaan heb) . Ik had er niet op gerekend dat het zo erg zou zijn dat ie zo'n erge ex zou hebben, dat ze zo geobsedeerd zou zijn door mij en mij zou stalken en allerlei lulverhalen zou rondvertellen om zielig te worden gevonden en aandacht te krijgen, nee daar had ik absoluut geen rekening mee gehouden temeer omdat zij al lang een relatie had toen ik G leerde kennen. Daar kan je je gewoon niet op voorbereiden op zoiets.
- ik heb me nooit de boze stiefmoeder gevoeld, misschien dat ze me wel zo gezien hebben dat weet ik niet, ik ben ik en daar moeten ze het mee doen en onze regels zijn onze regels en ik ga me niet anders voordoen dan ik ben en iedereen word hier gewoon gelijk behandeld.
- Samen staan we sterk en op 1 lijn en dat weten de kinderen ook , ze moeten naar ons luisteren of ze dat nu willen of niet, daar is geen keuze in.
- gelukkig kan ik alles kwijt bij mijn lief en hij bij mij en praten we erover en zoals ik al zei trekken we 1 lijn naar de kinderen toe
- dat hebben we dus niet, beide hadden we best samen een kleine gewild, een kind van ons, hoe zou die eruit hebben gezien maar het is zo fijn om met zijn tweetjes te zijn als de kinderen bij de exen zijn dat we dat niet hebben willen opgeven en ik denk serieus dat onze relatie een stuk ingewikkelder was geworden met een kind erbij omdat 7 is zwaar en veel en nu hebben we echt tijd voor elkaar als ze er niet zijn en anders hadden we dan nog een kleine om ons heen gehad.
Onze kinderen zijn gelukkig blij met elkaar en kunnen heel erg goed met elkaar en met ons dus dat geeft rust. En het is niet waar dat je van allemaal evenveel houdt er is wel degelijk verschil tussen je eigen kinderen en de kinderen van de ander, je houdt van ze maar anders, dat is gewoon zo en is niet anders en is ook gewoon heel normaal daar hoef je niet raar over te doen. Voor de rest is 7 gewoon een groot aantal en zeker omdat ze allemaal even oud zijn en dus allemaal tegelijk een beetje aan het puberen gaan slaan of al mee bezig zijn .
En omdat 7 heel veel wasmanden kleding geeft te wassen en heel veel handdoeken en veel fietsen onder het afdak en veel beddengoed en heel veel rotzooi en veel lawaai als ze allemaal aan het schreeuwen zijn aan tafel en veel boterhammen en veel opvoeden betekent.
En dat laatste is zooooooo vermoeiend.
Ik las laatst het volgende bij iemand: IK ZOU EEN LEUKE MOEDER ZIJN ALS IK NIET ZO DRUK WAS MET OPVOEDEN.
Nou die klopt als een bus!
12 reacties:
Hallo, ik kom even binnen lopen via Linda. Leuke site heb je. En respect voor jullie gezin! Dat draait vast op heel veel liefde!
16 mei 2009 om 20:27Ik heb me wel 'ns afgevraagd hoe je dat doet inderdaad. Zijn de kinderen allemaal normaal gesproken bij jullie of varieert dat?
16 mei 2009 om 20:30Een neef van mij had drie zoons en leerde na zijn scheiding een vrouw kennen met drie dochters. Hij heeft co-ouderschap zij de meiden de hele tijd (op een weekend in de twee weken na). Ze wonen nu samen, maar het is idd ook niet altijd hiep hoi. Ik heb respect voor mensen die het kunnen.
@susan: ja idd liefde een heleboel anders redt je het nooit
16 mei 2009 om 20:35@Toaske: mijn kinderen heb ik altijd, ze gaan om het weekend naar hun vader en G heeft zijn kinderen om de week. Dus 2 weken per maand zijn we met zijn negenen.
Mijn kinderen zijn heel blij met J. maar kunnen in boosheid dan zeggen "je bent m'n vader niet"en dan zeg ik wat zou je ervan vinden wanneer H. dat zegt tegen je eigen papa, die weer in dat andere samengestelde gezin zit. Ze snappen het heel goed. Ze vinden het echt niet leuk te horen wanneer H. (de stiefdochter van hun eigen vader en net zo oud) haar beklag doet over hun vader tegen haar eigen moeder. Kunnen elkaar daar ook in corrigeren. vind ik altijd fijn om te horen. Zelf heb ik vooral te maken met de jongste dochter van J., zijn oudste kinderen van begin twintig wonen al op zichzelf; maar die jongste dat is een portret hoor!! Gelukkig ken ik haar al vanaf haar vierde jaar en is ze hier veel over de vloer geweest, zonder dat ik nog bedoelingen had met haar vader. Altijd heb ik het een prachtig kind gevonden en gelukkig ook de andere kinderen van haar vader en moeder. Ik dacht zelfs, als die kinderen zo leuk zijn dan moet er toch ook iets leuks in de ouders ziten; terwijl ik dat niet zomaar zag. Maar de verschillen in gezinscultuur. die zijn soms moeilijk. alleen al de eetgewoonten, ik vind dat de kinderen alles moeten leren eten. geen gezeur. dat soort dingen zijn af en toe strijd. Ik kan mijn mening echt niet voor me houden. Gruwelijk kan ik me af en toe ergeren. Maar het mededogen wat ik af en toe met mijn eigen kinderen kan hebben, dat wil ik stiefkinderen niet onthouden.
17 mei 2009 om 02:13maar ik snap je heel goed. het is niet niks. je komt jezelf niet 1x niet 2x maar wel 100x keer tegen. Vooral als je moe bent, en al dat geruzie en gezeik echt niet kan gebruiken. pfoe.. maar ja.. alleen zijn is het al helemaal niet. het is ook wel een uitdaging om het hele zooitje in harmonie te krijgen.
Ons samengesteld gezin is al zolang samengesteld dat de rust er redelijk inzit eigenlijk.... (gelukkig maar!) Maar ik moet eerlijk zeggen dat wij alweer zo'n 9 jaar samen zijn (dat scheelt alweer) en de kinderen stapelgek op mijn man zijn (ze hebben door omstandigheden geen tot nauwelijks contact met hun eigen vader, helaas moet ik zeggen, maar het is niet anders). Eigenlijk zien ze hun stiefvader dus meer als hun 'gewone' vader, met dien verstande dat ze hem dus geen 'papa' noemen, maar wel op school bijvoorbeeld weer over 'mijn vader' praten...
17 mei 2009 om 09:03Lijkt verwarrend, maar we hebben de balans gevonden, zeg maar....
Het grootste verdriet zit hem bij ons in het tegenwerken van de ex van manlief.... Zij weigert iedere omgangsregeling en wij zien de kids van manlief dus maar eventjes aan de voordeur (dat mogen ze nog net wel...), zo om de zondag...
K-%&^$#@^ , zullen we maar zeggen... :-(
7 is toch een geluks getal of niet, en het heeft gewoon zo moeten zijn. Hier in Zweden is het heel normaal samengestelde gezinnen, moeder met kinderen van 3 verschillende vaders, wij zijn er nu hier helemaal aangewend dat de meeste kinderen hier door de weeks ergens anders wonen dan in het weekend. Geloof dat wij in uitzondering zijn dat we nog bij elkaar zijn hahaha......Fijne zondag. Huisje is niet direct te huur hoor maar gezellige mensen zijn altijd welkom.
17 mei 2009 om 09:55Het lijkt me idd gigantisch moeilijk. ik heb het al druk met mjin eigen drie kinderen...en een samengesteld gezin heeft allerlei problemen waar ik me niks bij kan indenken.
17 mei 2009 om 10:12Die laatste zin echter, klopt als een bus...mag ik 'm jatten?
Ik heb er 3 mijn echtgenoot heeft er 2 en die kinderen zouden nog neit eens zo erg zijn als die EX haar waffel ertussen uit zou houden. Ze hersenspoelt die kinderen al 19 jaar en dat is de reden dat ik ze het liefst op de maan wens, de kinderen én de ex.
17 mei 2009 om 11:07leuk stukje !
Groetjes Elise
ja, ilse, werd heel even stil na het lezen van je stukje. Johan en ik zijn nu 2,5 jaar een nieuw samengesteld gezin. En in 't begin was dat best wennen... voor iedereen. En eigelijk is het dat soms nog. Maar zoals je zegt, zonder de liefde kom je er niet. En stiekem hoop ik dat ik deel uitmaak van de 40% liefdevolle koppels die niet uit elkaar zullen gaan, want het is eigelijk een van de beste dingen die me zijn overkomen.
17 mei 2009 om 17:09Cliche... het vraagt veel van iedereen, om een nieuw samengesteld gezin goed te laten draaien... maar Oh-Zo dankbaar, toch?
;-)
Val.
Ik kan het me voorstellen! Heb er zelf geen ervaring mee, maar het lijkt me geen peuleschil.
17 mei 2009 om 18:09Volgens mij doen jullie het prima! De kinderen stralen in ieder geval allemaal op de foto's.
@Wondelgijn: een leuke ex dus, wat bezield die vrouwen toch? Ik denk wel echt dat de kinderen ooit gaan beseffen dat dit niet kan en dan krijgt die moeder het nog zwaar te verduren. Moet voor je man niet makkelijk zijn , jouw kinderen opvoeden en de zijne niet zien...knap hoor.
17 mei 2009 om 19:12@Bellavien: wij zijn heel gezellig ;)
@Repel: ja hoor mag .
@Elise: de kinderen kunnen er niets aan doen , exen zijn soms zoooo errug bah.
@Valerie: ja de dankbaarheid straalt er hier dagelijks vanaf haha ;) Ik hoop ook echt tot die 40% te behoren want ik ben zeer gelukkig met mijn lief.
@Door: ik kan alleen maar hopen dat ze later zeggen dat ze het leuk hadden bij ons en graag terug komen en dit als een thuis ervaren en een warm nest en dat ze weten dat we er altijd voor ze zijn, no matter what.
Toevallig hier terecht gekomen... en lees een lekker herkenbaar stukje. Pfff... 7!!! En dan zit ik soms al te zeuren over 4!!!
18 mei 2009 om 11:28Ik heb ook een samengesteld gezin en we zijn inmiddels 5 jaar onderweg en ik merk dat het nu beter gaat. De eerste tijd na ons huwelijk was echt vreselijk!
Succes met jouw gezin!
Een reactie posten