*What's up

Mijn vader is van een eeneiige tweeling . Zijn broer en hij zijn identiek.

Als kind vond ik dat best eng want dan kwam mijn oom binnen en IK zag het verschil wel hoor in tegenstelling tot velen maar toch....

Diezelfde kop,  dat was niet het enige rare maar dezelfde manieren hebben die twee.

Dezelfde tics ook . Dezelfde gebaren , manier van praten etc.

Je hoort vaak van tweelingen dat ze niet zonder elkaar kunnen en dat is ook vaak zo maar niet bij deze twee. Toen ze jonger waren waren ze wel close en haalden de gekste dingen uit met meiden vooral , die wisten toch niet welke van de twee dus wisselden ze nog wel eens van date.

Maar op latere leeftijd konden ze het stevig oneens zijn met elkaar en echt maanden geen contact hebben. (wat beiden stellig zullen ontkennen want ook zo zijn ze dan wel weer)  Ook heb ik wel eens gehoord dat als de een pijn had de ander dat kon voelen ?

Mijn kinderen zien het de helft van de tijd ook niet, zo liep mijn dochter laatst naar binnen bij mijn ouders en liep op mijn oom af "Hoi opa" om vervolgens een meter voor mijn oom te stoppen en hem eens goed te bekijken en erachter te komen dat het toch opa niet is maar wel bijna zoals ze zei, beetje vreemd vond ze het wel.

Aan mijn moeders kant is ook een tweeling, een twee-eiige en die zijn TOTAAL verschillend van elkaar. Die konden niet verschillender zijn qua uiterlijk maar ook qua karakter. 

Maar tweelingen genoeg in de familie zou je zeggen en mijn stille hoop was dan ook tot 3x toe dat ik van een tweeling zou bevallen.

Zwanger zijn was/is niet mijn ding en dus hoopte ik steeds weer op een tweeling, alhoewel de laatste keer het minst en ik dacht zul je zien dat die tweeling er nu wel in zit, nee dus.

Het heeft niet zo mogen zijn alhoewel het me wel heel erg leuk had geleken.

Ik blijf het bijzonder vinden tweelingen en dan vooral de eeneiige.