28 en 29 mei voorjaarsfair, kom je ook? meld je aan op: tuttemerull@me.com

Smaken verschillen





Kijk voor mij is een mooie hond een Duitse Herder, Labrador, Duitse dog (alleen veel te dom), Spaanse waterhond (ja pas gezien in de stad, had er nog nooit van gehoord) , Duitse staanders, Bernard Senners etc.


Voor mijn lief zijn mooie honden Franse Bulldog, Staffordshire, Americaanse Bulldog en meer van dit soort.

Hij vind een Duitse Herder...... lelijk. 
Nee,  een Franse Bulldog dat zijn beauty's...
Laten we er even geen misverstand over ontstaan ik hou van onze hond Bettie en ze is heel lief en grappig maar ..... mooi????     Neuh .
Ze heeft veel te grote oren voor haar hoofd, een onderbeet, hangwangen, klein gedrongen lijf en geen staart.

Een Duitse Herder is voor mij daarentegen echt niet de mooiste hond maar vooral ook mooi door zijn geweldige trouwe aard en intelligentie.
Vreemd dat we wat betreft honden zo'n verschillende smaak hebben want voor de rest liggen we altijd op 1 lijn.
Wat vind jij een mooie hond??




Adoptie



G en ik hebben ons 3 jaar geleden ingeschreven voor adoptie. We hadden sterk de behoefte toen voor nog een kind, een kind van ons samen. Ik wilde echt niet meer zwanger zijn omdat ik zwanger zijn echt afgrijselijk vond telkens, toestanden met schildklier, beide armen in het gips elke nacht  door het carpaletunnel syndroom, enkels die zo dik werden dat ik alleen nog pantoffels aankon, niet op je buik kunnen slapen en dus helemaal niet meer slapen en nachten voor de tellsell tv doorbrengen, kortom ik vond 3x meer dan genoeg.

Verder had ik altijd de wens van adoptie al,  alleen mijn ex niet. G wel en dus schreven we ons in.
Een dik jaar later moet je dan op cursus (8 bijeenkomsten) . Dat op zich is al echt debiel vind ik want elke debiel (mag dit wel J ?) , idioot, eikel, trut kan een kind op de wereld zetten maar ouders die dat niet lukt moeten eerst op cursus. Van de ene kant snap ik het wel maar van de andere kant ook weer helemaal niet.
Maar goed wij goede moed naar die cursussen  waar je je die eerste dag dan allemaal om de beurt moet voorstellen en waarom je daar zit etc... Wij zaten aan het einde van de kring.
Na van 7 stellen de verhalen te hebben aangehoord werd ik steeds beschaamder en zenuwachtiger.... Al die stellen zaten daar hun verhaal te doen over jarenlang proberen zwanger te raken, IVF pogingen, en andere benamingen die ik nog nooit had gehoord en waar een hele lijdensweg aan vooraf ging. Slechts 1 stel had een kind maar lukte het niet om een tweede te krijgen en alle anderen zaten daar echt doodongelukkig en kinderloos. Toen was het onze beurt, ik schaamde me diep dat ik daar even moest vertellen dat wij er al 7  hadden maar er nog een wilden.....slik. Ik kon alleen maar beginnen met de zin: Ik vind het heel erg om nu tegen jullie te moeten vertellen dat we er al 7 hebben ... Men keek toch wel enigszins verbaasd naar ons maar geheel niet verbitterd of zo. Na de 8 sessies krijg je nog een gesprek met verschillende mensen en nadat we met vlag en wimpel geslaagd waren hebben we er toch van afgezien. Ten eerste omdat het heel erg moeilijk is op dit moment om nog te adopteren en zelfs de kinderloze echtparen niet zeker weten of ze nog ooit een kind kunnen adopteren. De meeste adoptie bureaus hebben een stop. En dat komt omdat er zoveel mensen willen adopteren.
Ten tweede omdat we er al 7 hebben en omdat tegen de tijd dat je een adoptie rond hebt onze jongsten dan al rond de 10 zouden zijn. Wij wilden een kind adopteren van tussen de 2 en 4 jaar en dat zou ik nog steeds diep in mijn hart wel willen maar je moet ook realistisch zijn. Als je Madonna of Angelina Jolie bent heb je er binnen no time een maar dat is voor de normale mens echt een heel ander verhaal waar ik het overigens helemaal niet mee eens ben. Voor ons zou het gezien onze gezinssituatie een zelfdoe procedure zijn geworden dwz dat je alles zelf moet doen en dat je alleen in Amerika (nog wel,  dit gaat ook veranderen) nog een kans zou maken of in Namibie als je de goede connecties hebt. 
Het liefst haal je al die kinderen daar op die we gezien hebben die geen ouders meer hebben (allemaal gestorven aan aids) maar het kan niet, je krijgt ze gewoon niet mee.
Dus moet je andere dingen doen die je wel kan doen, Orange Babies steunen bv of Siama, een weeshuis opgezet door een Nederlands echtpaar.
Maar nog steeds moet ik denken aan dit meisje dat we hebben leren kennen op onze reis door Namibie , een meisje met aids die haar moeder heeft verloren aan aids, een vader die ze nooit ziet en niks om zijn kind geeft , dit kind heeft echt zoveel indruk gemaakt , ik had haar het liefst meteen meegenomen. We gaan een keer terug dat is zeker en hopelijk met de kinderen zodat zij met eigen ogen kunnen zien hoe het daar is, hoeveel geluk ze hebben te mogen opgroeien zonder problemen, zonder aids, zonder honger.
Ondertussen volgen we de andere stellen en hopen voor ze dat ze ooit een kind mogen krijgen want het zijn allemaal mensen die geweldige ouders zouden zijn !

Raar


Raar eigenlijk dat je zomaar ineens in je leven geconfronteerd word met het menselijk lichaam.

Je moeder word ziek en ineens moet je je gaan verdiepen in een ziekte, in het menselijk lichaam.
Termen waar je nooit eerder mee te maken had gehad , laat staan dat je ze ooit gehoord had, treden je leven binnen, ongevraagd, zonder dat je het wil.
Ineens duiken er uit het wilde weg mensen op die je kent of niet kent die ook zoiets hebben meegemaakt of iemand kennen die het heeft meegemaakt.
Ineens weet je weer waarom je er nooit voor gekozen hebt de verpleging/medicijnen in te gaan en weet je zeker dat je dit ook nooit leuk had gevonden.
Ik ben in een paar weken tijd een soort van expert van de darmen geworden en van alle enge dingen die je aan diezelfde darmen kan krijgen.
Ik ben weer heel veel in het ziekenhuis geweest, ik haat ziekenhuizen. Ik heb er ooit eens 6 weken vertoefd met mijn jongste en dat was geen lolletje, later nog eens 2 weken met mijn zoon die een salmonella bacterie had opgelopen ook geen lolletje. Als moeder zijnde blijf je dan bij je kind, ik sliep in het ziekenhuis, bleef elke nacht en dag bij ze en verloor ze geen moment uit het oog. Had ik al gezegd dat ik ze haat ziekenhuizen?
Toen leerde ik alles over salmonella en kinderen met aanleg voor wiegendood en nu dan een snelcursus darmen.
Ik vind het best leuk om dingen te leren, om mijn kennis uit te breiden maar niet zo , niet noodgedwongen.
Ik hoop dan ook de komende jaren niets meer bij te leren betreffende enge ziektes. Van niemand niet. 




Kijk die commercial dat is verzonnen door iemand , en die iemand heeft vast dezelfde zoon als mij.
Die zoon van mij die zit ook zo de hele dag...dat komt door een soort van oorlog/schietspel wat ze doen op internet. Doodmoe word je ervan.
Ongeschikt dus.