Raar eigenlijk dat je zomaar ineens in je leven geconfronteerd word met het menselijk lichaam.
Je moeder word ziek en ineens moet je je gaan verdiepen in een ziekte, in het menselijk lichaam.
Termen waar je nooit eerder mee te maken had gehad , laat staan dat je ze ooit gehoord had, treden je leven binnen, ongevraagd, zonder dat je het wil.
Ineens duiken er uit het wilde weg mensen op die je kent of niet kent die ook zoiets hebben meegemaakt of iemand kennen die het heeft meegemaakt.
Ineens weet je weer waarom je er nooit voor gekozen hebt de verpleging/medicijnen in te gaan en weet je zeker dat je dit ook nooit leuk had gevonden.
Ik ben in een paar weken tijd een soort van expert van de darmen geworden en van alle enge dingen die je aan diezelfde darmen kan krijgen.
Ik ben weer heel veel in het ziekenhuis geweest, ik haat ziekenhuizen. Ik heb er ooit eens 6 weken vertoefd met mijn jongste en dat was geen lolletje, later nog eens 2 weken met mijn zoon die een salmonella bacterie had opgelopen ook geen lolletje. Als moeder zijnde blijf je dan bij je kind, ik sliep in het ziekenhuis, bleef elke nacht en dag bij ze en verloor ze geen moment uit het oog. Had ik al gezegd dat ik ze haat ziekenhuizen?
Toen leerde ik alles over salmonella en kinderen met aanleg voor wiegendood en nu dan een snelcursus darmen.
Ik vind het best leuk om dingen te leren, om mijn kennis uit te breiden maar niet zo , niet noodgedwongen.
Ik hoop dan ook de komende jaren niets meer bij te leren betreffende enge ziektes. Van niemand niet.
5 reacties:
Oh ja dat herken ik helemaal. Ziekenhuizen zijn afgrijselijk!!!!
8 februari 2009 om 02:19ik ben er bang voor, niet voor botbreuen, maar inwendige ellende wel. Je weet dat het weer eens komen gaat, hoe dan ook. Die geur en die artsen met kennis, die je op dat moment van de hoed en de rand wilt kunnen begrijpen, ze kunnen je alleen niet de zekerheid geven en weer dat gedenk en gemaal over al die dingen die een dierbare of jezelf aangaan. En bij dat laatste moet ik altijd heel diep zuchten. ellendig is het. En toch.... wees blij dat het er is. Er sterven mensen van de kou, alleen maar van de kou.
Nou ik kan daar niet blij mee zijn hoor, kinderen met kanker die sterven, mensen veel te jong aan kanker verliezen, uberhaupt een ziek kind of een kind verliezen.
8 februari 2009 om 11:22Dat er dan mensen van de kou sterven is echt niet erger dan een dierbare aan een vreselijke ziekte en lijdensweg te moeten kwijtraken.
Je kan altijd in elke situatie wel erger vinden
Ik vind het ook allemaal heel akelig wat er allemaal met een lijf mis kan gaan. Vaak ook nog ongemerkt en ben je er dan wel op tijd bij? Gisteren is mijn oud buurman overleden, nog geen 60 jaar oud en al 4 jaar gevochten tegen die akelige rotziekte.
8 februari 2009 om 11:26Ehhh... ik ben dus juist ontzettend geïnteresseerd in de medische wereld... Ik ben ook eigenlijk medisch secretaresse, maar i.v.m. gebrek aan werk ben ik op dit moment juridisch secretaresse. (sorry!) Er zijn echter momenten dat ik wens dat ik niet zoveel weet over ziekten... toen onze oudste dus ook met een salmonella infectie in het ziekenhuis lag, of toen mijn vader vrij plotseling een dubbele bypass moest ondergaan. Toen de broer van mijn schoonvader keelkanker kreeg en mijn schoonouders na ieder bezoek in het ziekenhuis bij mij kwamen polsen of het normaal was dat hij.... of juist niet normaal was dat hij... Pffff... toen vond ik mijn kennis niet helemaal Jippiejajee!
8 februari 2009 om 11:45Overigens.... mijn man download veel films, en dus ook de film 'the life before her eyes'. Ik weet dus niet of deze film in de videotheek te vinden is!
Groetjes! Gwennie (oftewel: Gwendolijn/Wondelgijn ;-) )
p.s. gek idee dat we nu allebei op elkaar weblog aan het lezen en schrijven zijn!
8 februari 2009 om 11:47Wahahahahahaha.... :-)
Een reactie posten