Net had ik mijn zusje aan de lijn.
Een vriendinnetje van haar dochter 14 jaar is zaterdag overleden.
Het meisje fietste gewoon naar huis vorige week donderdag geloof ik en wat er precies is gebeurt weet niemand exact maar bij het oversteken is ze aangereden door een auto. Op een heel overzichtelijk kruispunt.
Geen botbreuken ,amper een schrammetje alleen totaal verkeerd terecht gekomen op haar hoofd en haar hersenstam beschadigd.
De ouders hebben zaterdag moeten besluiten de stekker eruit te trekken omdat er geen hoop meer was . De ouders hebben al eerder 2 kinderen moeten afstaan en dit was hun enige nog levende dochter.
Ik moest zo erg huilen zojuist aan de telefoon. Een meisje van 14, haar hele leven nog voor zich...door een stomme nanoseconde ineens gewoon niet meer van deze wereld.
Die ouders, die vrouw die haar aangereden heeft, zoveel leed en ellende en verdriet.
Het komt zo dichtbij omdat we zelf kinderen van die leeftijd hebben en je je niet kan voorstellen hoe ga je dan verder als ouders zijnde? Waar haal je de kracht vandaan?
Je hebt geen zekerheid in het leven ook met gezonde kinderen kan het zomaar ineens afgelopen uit zijn.
Dat besef heb ik wel degelijk en ik ben dan ook nog steeds heel erg dankbaar voor het feit dat mijn kinderen gezond zijn maar ben ook zo bang dat er wel wat gebeurt. Tuurlijk ben je daar niet altijd mee bezig want dan heb je geen leven maar zoals nu denk ik er wel aan.
Hoe vaak ik niet zeg "opletten in het verkeer" maar kinderen van die leeftijd die luisteren vaak niet. Ik zie mijn dochter wel eens fietsen, liggend op het stuur, druk in gesprek met vriendinnen, lachen , en dan besef ik dus dat 1 seconde genoeg kan zijn om mijn kind van deze wereld te rukken. Of een ander die niet oplet en je dochter/zoon aanrijdt...
Maar goed dat heeft allemaal geen zin om over dat soort dingen na te denken en te speculeren voor nu denk ik alleen maar aan de ouders van dit meisje en hoop dat ze de kracht vinden hier doorheen te komen en dit te doorstaan met zijn tweetjes.
Donderdag word ze begraven en dan zal haar pony waar ze zo gek op was achter de kist lopen en nog 20 paarden met ruiters begeleiden haar naar haar laatste rustplaats.
29 reacties:
oh wat erg, vreselijk. Ik zeg ook altijd. doe voorzichtig met in mijn achterhoofd dit soort drama.
29 september 2009 om 16:33Sjezus.
29 september 2009 om 17:33Dat zet alles weer even in perspectief.
En dan loop ik te mekkeren over een verbouwing...
Ik had het bericht hier al op L1 teletekst gelezen. Verschrikkelijk gewoon, echt meer dan verschrikkelijk.
29 september 2009 om 17:35En dan ook nog twee andere kinderen verloren... sommige mensen overkomt ook gewoon écht teveel ellende. Pff...
Ach wat vreselijk! Ik word hier altijd zo beroerd van, moet er echt niet aan denken. Je kan ze niet voor alles behoeden, sommige dingen gebeuren zonder dat eigenlijk iemand er iets aan had kunnen doen.
29 september 2009 om 17:45En dan al 2 kinderen overleden en nu de laatste ook nog. Hier ga je toch nooit meer overheen komen?!
Sterkte!
Ja Ilse, het is om te huilen, echt waar. Ik ben er de laatste dagen ook weer zo over aan het piekeren, het ongrijpbare van het leven. Zaterdag een oom overleden en vorige week door een ongeval een man van 35. Op de weg waar ik ook elke dag rij. Ik kwam gisteren langs dat punt van het ongeluk en toen dacht ik: hij reed van het stoplicht weg en wist niet dat hij het volgende stoplicht nooit zou halen omdat ie dood zou zijn voor die tijd. Ik vind het niet te bevatten dat je leven dus in 1 seconde voorbij kan zijn of nooit meer hetzelfde. En dan die ouders van dat meisje...alle 3 hun kinderen weg moeten brengen...daar kom je toch nooit meer overheen? Vre.se.lijk.
29 september 2009 om 17:53Wat vreselijk, woorden schieten te kort. Kan me je verontrustheid voorstellen.
29 september 2009 om 17:566 was ik toen mijn grote zus van 12 ziek werd, een virus ziekte en binnen 2 dagen overleden, ook mijn ouders moesten besluiten de stekker eruit te halen.
Als kind van ouders die hun kind hebben verloren kan ik je zeggen dat er nu na 33 jaar nog geen dag voorbij gaat dat ik niet even aan mijn zus denk!
Wat een verschrikkelijk iets. Voor de ouders en familie maar ook voor de bestuurder. Want zoiets vergeet je nooit meer.
29 september 2009 om 19:08oh meid wat vreselijk, wat erg voor die mensen!
29 september 2009 om 19:16ik zit hier ook te brullen hoor, daar kom je toch nooit meer overheen als ouders?
femke
Afschuwelijk...wat een drama...wat een verdriet...
29 september 2009 om 19:21Vreselijk....
29 september 2009 om 19:51Iemand verliezen is vreselijk...
Maar dan ook nog niet weten hoe het is gegaan....
Vreselijk voor haar ouders waar moeten ze de kracht weer vandaan halen om verder te gaan..
Ga een kaarsje aan steken en hopen dat er veel mensen zijn om hun heen..
Ik had het op wtv gezien van de week en vroeg me al af hoe het zou gaan met het meisje.
29 september 2009 om 19:52Bizar, en niet te bevatten.
2 kinderen al overleden? Hoe trek je dat in godsnaam. Niet volgens mij. Heb veel kindjes zien gaan de afgelopen 5 jaar en dank god op mijn blote knieen voor elke dag die we hebben met ons kind.
Karmisch gezien zijn de kaarten vaak vreemd verdeeld.
Pffffffffff.
29 september 2009 om 20:13Nachtmerrie. En dan zonder opgelucht wakker worden.
Heel heftig!
Ik krijg het hier verschrikkelijk koud van. Wat een drama. Hoe overleven haar ouders dit in hemelsnaam?
29 september 2009 om 20:49Vreselijk.....kippenvel krijg ik van dat soort berichten.....dan maar een vervelende puber in huis!
29 september 2009 om 21:30heb dit ook 1 keer van dichtbij mee gemaakt,mijn dochters eerste vriendje werd dood gereden.
29 september 2009 om 21:37Zijn foto staat nog altijd in haar huis...
verschrikkelijk voor die mensen die dit nu moeten meemaken..
Brrr de rillingen lopen me over het lijf van dit blogje. Ik hoop oprecht dat de ouders de kracht kunnen vinden om door te gaan.
29 september 2009 om 21:54En knuffel je eigen kinderen nog maar een keertje extra, ff goed vasthouden en beseffen wat een voorrecht het is als je ze ziet opgroeien.
Lieve groet,
Claudia
O, men. Té erg gewoon.
29 september 2009 om 22:13wat een vreselijk bericht. heb er geen woorden voor.
29 september 2009 om 22:19(en nog 2 kinderen moeten afstaan?)
de rillingen lopen over mijn rug. ik kan geen speld tussen je verhaal krijgen, het is wat je zegt: hat kan zomaar, binnen die fractie van een seconde gebeurd zijn....ook met jou kind.
29 september 2009 om 22:26Er zijn twee dingen waar je niet aan wilt/moet denken: het verliezen van je kind en: degene zijn die een kind van een ander aanrijdt....
Het allermoeilijkste van leven is doodgaan.
29 september 2009 om 22:33O wat ontzettend vreselijk erg! Ik denk dat je je dan heel erg gaat afvragen wat voor zin het leven nog heeft. Hoe kun je nu in godsnaam 3 kinderen verliezen! Waren de andere 2 ziek? Ik heb vroeger (toen ik 16 was) ook een vriendje verloren, geloof me, dat hakt er in. Sinds januari 2 vriendinnen verloren, geloof me... het hakt er in... Maar een kind verliezen (of in dit geval zelfs 3) dat is het aller, aller ergste wat je kunt overkomen...
29 september 2009 om 22:40Ergens gelezen:
Mijn ergste nachtmerries zijn topamusement vergeleken met wat zich overdag in de wereld afspeelt.. en dat vind ik inderdaad.
Knuf van mij, Claudia B.
O ja, wat ik nog wou zeggen: elke ochtend zeg ik tegen de kinderen: doe voorzichtig, veel plezier en love you... als een soort bezwering. Heb het idee dat als ik het niet zeg dan overkomt ze wat...
29 september 2009 om 22:42Meer mensen met die tik?
3 kinderen tel ik, en 3 kinderen verloren....
29 september 2009 om 23:44een zeer hard gelag....
~stilte~
Sterkte voor jou en alle geliefden ...
Hier is in de vakantie ook jongen van 16 aangereden, op een heel veilig kruispunt met stopborden enzo.
30 september 2009 om 08:20Nu hangt er een verlept bosje bloemen.... elke ochtend zie ik het.
D'r zijn geen woorden voor, maar dat deze moeder haar 3de kind verliest is gewoon de hel op aarde.
*zit naar het beeldscherm te staren*
30 september 2009 om 09:12Pfff.
Vreselijk.
Echt, geen woorden voor...
Oh Ilse, Ik leef niet alleen mee met deze ouders, maar ook met jouw dochter en met jou. Dit is heel erg ingrijpend voor de kinderen rondom. Probeer er helemaal voor je kind te zijn en dat kan ook woordeloos, handen vasthouden en huilen en haar met de andere kinderen laten gaan..Heel veel sterkte bij dit hartverscheurende.
30 september 2009 om 12:15Godeliva
Vreselijk. Zó oneerlijk.
30 september 2009 om 16:26Hier een jongen van onze school zwaargewond in het ziekenhuis....
Brrr, hou maar op... Kinderen zijn zo kostbaar immers en toch kun je ze nooit voor altijd bij je houden om zo te beschermen.
2 oktober 2009 om 15:10O mijn hemel.... ik zit al niet zo lekker in mijn vel, maar nu zit ik hier met rode ogen van het janken... wat vreselijk!! Ik weet even niet meer wat ik zeggen moet... wat is het leven toch fragiel...
2 oktober 2009 om 16:05Een reactie posten