28 en 29 mei voorjaarsfair, kom je ook? meld je aan op: tuttemerull@me.com

Hoe je leven in 1 seconde kan veranderen...


Net had ik mijn zusje aan de lijn.
Een vriendinnetje van haar dochter 14 jaar is zaterdag overleden.
Het meisje fietste gewoon naar huis vorige week donderdag geloof ik en wat er precies is gebeurt weet niemand exact maar bij het oversteken is ze aangereden door een auto. Op een heel overzichtelijk kruispunt.
Geen botbreuken ,amper een schrammetje alleen totaal verkeerd terecht gekomen op haar hoofd en haar hersenstam beschadigd.
De ouders hebben zaterdag moeten besluiten de stekker eruit te trekken omdat er geen hoop meer was . De ouders hebben al eerder 2 kinderen moeten afstaan en dit was hun enige nog levende dochter. 
Ik moest zo erg huilen zojuist aan de telefoon. Een meisje van 14, haar hele leven nog voor zich...door een stomme nanoseconde ineens gewoon niet meer van deze wereld.
Die ouders, die vrouw die haar aangereden heeft, zoveel leed en ellende en verdriet.
Het komt zo dichtbij omdat we zelf kinderen van die leeftijd hebben en je je niet kan voorstellen hoe ga je dan verder als ouders zijnde? Waar haal je de kracht vandaan?
Je hebt geen zekerheid in het leven ook met gezonde kinderen kan het zomaar ineens afgelopen uit zijn. 
Dat besef heb ik wel degelijk en ik ben dan ook nog steeds heel erg dankbaar voor het feit dat mijn kinderen gezond zijn maar ben ook zo bang dat er wel wat gebeurt. Tuurlijk ben je daar niet altijd mee bezig want dan heb je geen leven maar zoals nu denk ik er wel aan.
Hoe vaak ik niet zeg "opletten in het verkeer" maar kinderen van die leeftijd die luisteren vaak niet. Ik zie mijn dochter wel eens fietsen,  liggend op het stuur, druk in gesprek met vriendinnen, lachen , en dan besef ik dus dat 1 seconde genoeg kan zijn om mijn kind van deze wereld te rukken. Of een ander die niet oplet en je dochter/zoon aanrijdt...
Maar goed dat heeft allemaal geen zin om over dat soort dingen na te denken en te speculeren voor nu denk ik alleen maar aan de ouders van dit meisje en hoop dat ze de kracht vinden hier doorheen te komen en dit te doorstaan met zijn tweetjes.
Donderdag word ze begraven en dan zal haar pony waar ze zo gek op was achter de kist lopen en nog 20 paarden met ruiters begeleiden haar naar haar laatste rustplaats.




29 reacties:

oh wat erg, vreselijk. Ik zeg ook altijd. doe voorzichtig met in mijn achterhoofd dit soort drama.

29 september 2009 om 16:33  

Sjezus.
Dat zet alles weer even in perspectief.
En dan loop ik te mekkeren over een verbouwing...

29 september 2009 om 17:33  

Ik had het bericht hier al op L1 teletekst gelezen. Verschrikkelijk gewoon, echt meer dan verschrikkelijk.
En dan ook nog twee andere kinderen verloren... sommige mensen overkomt ook gewoon écht teveel ellende. Pff...

29 september 2009 om 17:35  
Zara zei

Ach wat vreselijk! Ik word hier altijd zo beroerd van, moet er echt niet aan denken. Je kan ze niet voor alles behoeden, sommige dingen gebeuren zonder dat eigenlijk iemand er iets aan had kunnen doen.
En dan al 2 kinderen overleden en nu de laatste ook nog. Hier ga je toch nooit meer overheen komen?!
Sterkte!

29 september 2009 om 17:45  

Ja Ilse, het is om te huilen, echt waar. Ik ben er de laatste dagen ook weer zo over aan het piekeren, het ongrijpbare van het leven. Zaterdag een oom overleden en vorige week door een ongeval een man van 35. Op de weg waar ik ook elke dag rij. Ik kwam gisteren langs dat punt van het ongeluk en toen dacht ik: hij reed van het stoplicht weg en wist niet dat hij het volgende stoplicht nooit zou halen omdat ie dood zou zijn voor die tijd. Ik vind het niet te bevatten dat je leven dus in 1 seconde voorbij kan zijn of nooit meer hetzelfde. En dan die ouders van dat meisje...alle 3 hun kinderen weg moeten brengen...daar kom je toch nooit meer overheen? Vre.se.lijk.

29 september 2009 om 17:53  

Wat vreselijk, woorden schieten te kort. Kan me je verontrustheid voorstellen.

6 was ik toen mijn grote zus van 12 ziek werd, een virus ziekte en binnen 2 dagen overleden, ook mijn ouders moesten besluiten de stekker eruit te halen.

Als kind van ouders die hun kind hebben verloren kan ik je zeggen dat er nu na 33 jaar nog geen dag voorbij gaat dat ik niet even aan mijn zus denk!

29 september 2009 om 17:56  
lia zei

Wat een verschrikkelijk iets. Voor de ouders en familie maar ook voor de bestuurder. Want zoiets vergeet je nooit meer.

29 september 2009 om 19:08  
Anoniem zei

oh meid wat vreselijk, wat erg voor die mensen!
ik zit hier ook te brullen hoor, daar kom je toch nooit meer overheen als ouders?

femke

29 september 2009 om 19:16  

Afschuwelijk...wat een drama...wat een verdriet...

29 september 2009 om 19:21  
Tuur zei

Vreselijk....
Iemand verliezen is vreselijk...
Maar dan ook nog niet weten hoe het is gegaan....
Vreselijk voor haar ouders waar moeten ze de kracht weer vandaan halen om verder te gaan..
Ga een kaarsje aan steken en hopen dat er veel mensen zijn om hun heen..

29 september 2009 om 19:51  

Ik had het op wtv gezien van de week en vroeg me al af hoe het zou gaan met het meisje.
Bizar, en niet te bevatten.
2 kinderen al overleden? Hoe trek je dat in godsnaam. Niet volgens mij. Heb veel kindjes zien gaan de afgelopen 5 jaar en dank god op mijn blote knieen voor elke dag die we hebben met ons kind.
Karmisch gezien zijn de kaarten vaak vreemd verdeeld.

29 september 2009 om 19:52  
Toet zei

Pffffffffff.
Nachtmerrie. En dan zonder opgelucht wakker worden.
Heel heftig!

29 september 2009 om 20:13  

Ik krijg het hier verschrikkelijk koud van. Wat een drama. Hoe overleven haar ouders dit in hemelsnaam?

29 september 2009 om 20:49  
Inge zei

Vreselijk.....kippenvel krijg ik van dat soort berichten.....dan maar een vervelende puber in huis!

29 september 2009 om 21:30  

heb dit ook 1 keer van dichtbij mee gemaakt,mijn dochters eerste vriendje werd dood gereden.
Zijn foto staat nog altijd in haar huis...
verschrikkelijk voor die mensen die dit nu moeten meemaken..

29 september 2009 om 21:37  

Brrr de rillingen lopen me over het lijf van dit blogje. Ik hoop oprecht dat de ouders de kracht kunnen vinden om door te gaan.

En knuffel je eigen kinderen nog maar een keertje extra, ff goed vasthouden en beseffen wat een voorrecht het is als je ze ziet opgroeien.

Lieve groet,
Claudia

29 september 2009 om 21:54  
NOVY zei

O, men. Té erg gewoon.

29 september 2009 om 22:13  
inge zei

wat een vreselijk bericht. heb er geen woorden voor.
(en nog 2 kinderen moeten afstaan?)

29 september 2009 om 22:19  

de rillingen lopen over mijn rug. ik kan geen speld tussen je verhaal krijgen, het is wat je zegt: hat kan zomaar, binnen die fractie van een seconde gebeurd zijn....ook met jou kind.

Er zijn twee dingen waar je niet aan wilt/moet denken: het verliezen van je kind en: degene zijn die een kind van een ander aanrijdt....

29 september 2009 om 22:26  

Het allermoeilijkste van leven is doodgaan.

29 september 2009 om 22:33  

O wat ontzettend vreselijk erg! Ik denk dat je je dan heel erg gaat afvragen wat voor zin het leven nog heeft. Hoe kun je nu in godsnaam 3 kinderen verliezen! Waren de andere 2 ziek? Ik heb vroeger (toen ik 16 was) ook een vriendje verloren, geloof me, dat hakt er in. Sinds januari 2 vriendinnen verloren, geloof me... het hakt er in... Maar een kind verliezen (of in dit geval zelfs 3) dat is het aller, aller ergste wat je kunt overkomen...

Ergens gelezen:

Mijn ergste nachtmerries zijn topamusement vergeleken met wat zich overdag in de wereld afspeelt.. en dat vind ik inderdaad.

Knuf van mij, Claudia B.

29 september 2009 om 22:40  

O ja, wat ik nog wou zeggen: elke ochtend zeg ik tegen de kinderen: doe voorzichtig, veel plezier en love you... als een soort bezwering. Heb het idee dat als ik het niet zeg dan overkomt ze wat...

Meer mensen met die tik?

29 september 2009 om 22:42  

3 kinderen tel ik, en 3 kinderen verloren....

een zeer hard gelag....

~stilte~

Sterkte voor jou en alle geliefden ...

29 september 2009 om 23:44  
Soes zei

Hier is in de vakantie ook jongen van 16 aangereden, op een heel veilig kruispunt met stopborden enzo.
Nu hangt er een verlept bosje bloemen.... elke ochtend zie ik het.
D'r zijn geen woorden voor, maar dat deze moeder haar 3de kind verliest is gewoon de hel op aarde.

30 september 2009 om 08:20  

*zit naar het beeldscherm te staren*

Pfff.
Vreselijk.
Echt, geen woorden voor...

30 september 2009 om 09:12  
Anoniem zei

Oh Ilse, Ik leef niet alleen mee met deze ouders, maar ook met jouw dochter en met jou. Dit is heel erg ingrijpend voor de kinderen rondom. Probeer er helemaal voor je kind te zijn en dat kan ook woordeloos, handen vasthouden en huilen en haar met de andere kinderen laten gaan..Heel veel sterkte bij dit hartverscheurende.
Godeliva

30 september 2009 om 12:15  
Door zei

Vreselijk. Zó oneerlijk.
Hier een jongen van onze school zwaargewond in het ziekenhuis....

30 september 2009 om 16:26  

Brrr, hou maar op... Kinderen zijn zo kostbaar immers en toch kun je ze nooit voor altijd bij je houden om zo te beschermen.

2 oktober 2009 om 15:10  

O mijn hemel.... ik zit al niet zo lekker in mijn vel, maar nu zit ik hier met rode ogen van het janken... wat vreselijk!! Ik weet even niet meer wat ik zeggen moet... wat is het leven toch fragiel...

2 oktober 2009 om 16:05