Je moet door .
Inderdaad je moet door dat zegt men altijd .
Dat doorgaan is alleen zo simpel nog niet .
Maar idd we moeten door dus gaan we door.
Maar af en toe ga ik even stilstaan om te gillen, om te huilen of te rouwen.
Gisteren na een dag dat ik dacht dat ik geen tranen meer over zou hebben werd ik geraakt.
Geraakt door iemand die ik eigenlijk niet ken.
Ze stuurde me een warm vest met een prachtige brief erbij en mensen het raakte me zo .....
Ik was eerst een minuut of vijf perplex en erna moest ik huilen
Tranen van ontroering, van zoveel moois, dat er mensen zijn die gewoon zomaar iets doen voor me terwijl ze me niet kennen.
Tamara bedankt !
Ook kreeg ik gisteren te horen van 2 mensen dat ik veel te veel op deze blog schrijf, veel te veel privé dingen, dat het op mijn blog lijkt of ik mijn kinderen zat ben. Waar is je privacy zei de een?
Ik ga daar niet tegenin , heb er geen zin in me te verdedigen , mensen die de moeite nemen mij te kennen weten namelijk wel dat het niet zo is, dat ik zielsveel van die monstertjes houdt, dus waarom zou ik me verantwoorden? Ik denk dat die mensen bang zijn dat ik dingen over hun schrijf. Hun eigen angst dus , niet de mijne. En mijn echte vrienden weten dat ik juist heel veel ook niet schrijf en wat betreft privacy zit het dus dik oké, wat ik niet wil dat men weet komt niet op mijn blog.
Lekker makkelijk hè oordelen over een ander zonder eens eerst te vragen hoe of wat , neeeee meteen je oordeel klaar, ik kan er zo pissig over worden .
Nu is het weekend en dit weekend gaan we met zijn tweetjes de dingen van deze week verwerken, uitrusten want zo'n week hakt er flink in. Morgen is mijn mannetje jarig. Mijn mannetje , deze week heeft ook duidelijk gemaakt hoe raar dat ook mogen klinken hoe belangrijk we voor elkaar zijn en hoeveel we van elkaar houden, we wisten het al natuurlijk maar het bevestigd alles nog een keer. En dat we moeten genieten van elkaar zolang het nog kan want het kan dus zomaar voorbij zijn als je even niet oplet ......
31 reacties:
He, blij iets van je te horen. Wat een tijd hebben jullie doorgemaakt. Maak er een warm weekend van....
30 januari 2010 om 10:04Niet van je kinderen houden? Dat lees ik dus helemaal niet in je log, oprecht niet. Jouw log is jouw log, je uitlaadklep. Laat je niks anders wijsmaken: jij beslist wat je kwijt wil en niet iemand anders...
Liefs en stapje voor stapje he...
Lieve Ilse kop op en laten lu...... das de beste remedie. Ik wens je een goed weekend met je lief toe. Liefs Leni
30 januari 2010 om 10:46Inderdaad, jouw blog is jouw blog en als je nog zo over je kinderen schrijft, dan hou je echt nog wel van ze. Want je gaat echt niet schrijven dat het monsters zijn als je dat echt zo zou vinden.
30 januari 2010 om 10:56En gefeliciteerd met G morgen! Ja meid, er zijn soms rotmomenten nodig om er weer achter te komen wat je voor elkaar betekent. Door dik en dun, heet het geloof ik... En dat plaatje.....ge.wel.dig!
Hoi, nee hoor, ik mag die humor en zelfspot wel. Ga lekker door want door de regels lees je heus dat het goed zit.
30 januari 2010 om 11:00Fijn weekend en geniet van elkaar
Elise
Wat ik daarstraks al schreef, afscheid moeten nemen van iemand doet ontzettend veel pijn, maar vaak zijn de dagen daarna, dat je samen met geliefden van alles moet regelen, heel erg kostbaar.
30 januari 2010 om 11:26Goh, jij niet van je kinderen houden? Wat een onzin zeg. Laat dat soort mensen maar lekker in hun eigen sop gaarkoken.
Fijn dat jullie dit weekend met z'n tweetjes zijn. Geef elkaar maar veel dikke knuffels.
Geniet heerlijk van je weekend saampjes!!
30 januari 2010 om 11:44Ach Ilse, je weet hoe makkelijk en mensen snel oordelen.
30 januari 2010 om 11:53Ik weet uit ervaring hoe vermoeiend het is om het een ieder naar de zin te maken, dus daar ben ik (en dat weet jij wel) daar een beetje van af aan het stappen, wat dus weer niet in dank afgenomen wordt.
Dusssssssssssss trek het je niet aan (ja,dat vest natuurlijk wel hahaha)
xxx
Simone
Lieve Ilse,
30 januari 2010 om 12:30Fijn dat je er weer bent, en wat het allerbelangrijkste is is wat je zelf denkt dat goed is en al helemaal niet wat andere daar van denken. Oordelen is zo makkelijk.
Moeilijke tijden leggen idd een vergrootglas op je relatie, juist omdat je elkaar dan zo hard nodig hebt, dat zal de komende periode nog vaak het geval zijn, maar daarnaast heb je ook de tijd en de ruimte nodig om ieder los van elkaar met je verdriet om te gaan, en juist dat vond ik het moeilijkst toen mijn schoonvader
1 1/2 jr geleden overleed. Nu nog zie ik soms het gemis en verdriet bij hem en ik kan er dan alleen maar voor hem zijn en dat is genoeg.
Toevallig heb ik dit gisteren op mijn blog gezet:" I never think of the future - it comes soon enough.
(Albert Einstein)
Dus lieve Ilse (EN G.), neem het dag voor dag en probeer ervan te genieten, ook al valt dat soms helamaal niet mee, maar je bent niet alleen.
Liefs, Karin
Lieve Ilse en Guido
30 januari 2010 om 14:11Fijn dat jullie er samen doorheen gaan dat is zooo belangrijk dat je er bent voor elkaar!!!
Je weet dat ik kookster ben in een tehuis waar ook altijd commentaar kwam op hetgeen ik klaar maakte tot er iemand tegen mij zei toen ik daarom verdrietig/boos was "Er is nog nooit een kok gevonden die kan koken voor alle monden" mooi he die onthoud ik voor altijd en zo is het ook met andere dingen er zullen altijd mensen zijn die alles wat jij (of ik) doen of zeggen afkeuren en het beter denken te weten.
Nou dat doen ze dan maar maar wel graag ergens anders.
Ik wens jullie een fijn weekend toe samen geniet ervan want.....inderdaad je laatste zin is zo waar!!!!!
Lieve groet Truus
Meid we weten toch allemaal dat je je kinderen wel achter het behang kan plakken?! Ik heb ook zo'n gruwelijke hekel aan die van mij... dat hebben we toch allemaal? Wat een gezeik zeg, dat als je eens over je kinderen schrijft je een hekel aan ze hebt. Maar ondertussen lezen die zeikerts wel alles wat je schrijft en slurpen het op. Zo, ik heb trouwens nog een kadotip voor G. morgen: nieuwe gsm! Whahahaha. En idd, jij schrijft nog lang niet alles over je prive leven op je blog. Nog lang niet!
30 januari 2010 om 14:20Ben blij dat je weer een beetje terug bent!
Hé Ilse, Wat fijn dat je er weer bent! Het is allemaal al gezegd, maar als je samen door zo'n gebeurtenis heenkomt en elkaar kan steunen, zit het helemaal gebeiteld met jullie relatie. Verder heb ik ook met builen en schrammen moeten ontdekken dat sommige mensen je ALTIJD verkeerd willen begrijpen. Je kunt het nooit voor iedereen goed doen. Ik lees nergens, maar dan ook nergens dat je niet van je kinderen zou houden of genoeg van ze zou hebben. Natuurlijk ben je het werk wel eens zat en natuurlijk wil je weleens rust. Maar dat is echt heel wat anders. IK geniet juist van die stukkies omdat ze zo herkenbaar zijn als je een gezin met een aantal kinderen hebt. Veel sterkte, het zal wel even aanlopen denk ik. We horen weer van je.
30 januari 2010 om 16:17Van alle gebeurtenissen hoe zwaar of hoe vervelend ze ook zijn, zijn leermomenten van het leven. Wat jij nu geleerd heb is hoe kostbaar alle personen om je heen zijn. Geniet van iedereen om je heen, en wat ik lees in je blog doe je dat ook. Nog heel veel sterkte met het een plaatsje geven.
30 januari 2010 om 16:25groetjes Edith
hey Ilse, ik ben blij dat je weer een blog hebt geschreven, vooral mee doorgaan!!!! Ik heb je van de week gemist, snap ik natuurlijk. Te goed helaas. Maar sukkels heb je dus overal, die graag oordelen over een ander zonder naar zichzelf te kijken en die moet je net hebben, dus NIET!!! Het is ook de makkelijkste weg en kijken naar jezelf, gut, je zou weleens iets tegen kunnen komen wat je van jezelf NIET wil zien. Dus Ilse lekker blijven schrijven!!! Hou je taai en ondanks alles wens ik jullie een fijn weekend samen, lekker genieten en ik denk aan jullie morgen, zal een dubbele dag zijn. Zo een heel epistel geworden :)))
30 januari 2010 om 16:45liefs Brigitte
Lieve Ilse...ik heb grote bewondering voor jou en hoe je het samen met je man voor elkaar krijgt...7 kinderen opvoeden..sommige mensen kunne er niet eens 1 behappen... nee jij houdt van je kinderen , van allemaal en van nog veel meer.. dat is zo tussen alles door te lezen. Ik heb vroeger ooit eens tegen mijn kinderen gezegd: als ik niet meer boos op jullie ben, dan is het over...dan geef ik niets om jullie...alleen op mensen waar je om geeft, kun je boos worden..juist op hen...het lijkt cryptisch, maar ze hebben het uitgevogeld en nu geven ze zelf dat antwoord...
30 januari 2010 om 16:54Je blog is iets van jou en jij moet zelf weten hoe privé of hoe gefantaseerd het is...
een hele fijn weekend met heel veel mooie herinneringen aan de moeder van G.
grts
Fijn dat je er weer bent, ik heb veel aan je gedacht deze week.
30 januari 2010 om 18:46Enne.... ze kunnen beter over je fiets lullen dan over je lul fietsen. Niet dan?
fijn weekend samen ilse, en laat die mensen maar l.....
30 januari 2010 om 19:17groetjes van jootje.
Lieve Ilse, wat een prachtig geschreven stuk, dit is inderdaad helemaal waar, er rust een taboe op schijnbaar om te klagen over onze kids als ze weer eens irritante dingen doen, maar zo is het bij iedereen, want op straat en in de wandelgangen hoor ik niet anders, waar mijn tiener nogal rustig is, maar wat nog niet is kan nog komen.
30 januari 2010 om 22:11Jij en je lief hebben heel veel te verwtouwen gehad in de afgelopen tijd en dat zal nog even duren omdat alles doordraait, maar ik wens jullie heel veel sterkte toe, doe jullie ding, en de Liefde Is... ook helemaal waar ook ik kan dat weten....
* kus *
hey ilse,
30 januari 2010 om 22:27welcome back!!
en mensen die zeiken over ilse's blog: ga lekker even wat anders lezen !!!!
Lieve Ilse, fijn dat je er weer bent. Het juist heerlijk, alles wat je schrijft. Kinderen zijn soms monsters, maar oh wat houden we van ze! Het zijn heerlijke monsters. Blijf aub zo schrijven, ik geniet ervan!
30 januari 2010 om 23:30Wat fijn als je merkt dat in zo'n moeilijke periode juist nog meer naar elkaar toe groeit. Geniet van jullie weekend samen en gefeliciteerd met G. lieve groetjes
Ik kan weinig meer toevoegen aan alle lieve en wijze woorden hier boven. Sluit me bij alle positieve woorden aan. En laat de rest maar lullen ;-)
31 januari 2010 om 12:36op je pc zit toch ook een uit knop net als op je tv, of zie ik dat verkeerd?
31 januari 2010 om 13:49T zonnetje schijnt ;)
Ha lieve Ilse! Niks aantrekken van die mensen die blijkbaar toch zo verzot zijn op jouw privacy dat ze het wel lezen.... (hoe tegenstrijdig!!)
31 januari 2010 om 15:28En voor vandaag: Proficiat met je mannetje!! Geef hem maar een extra knuffel op deze rare, speciale, moeilijke verjaardag, zo snel na het overlijden van zijn moeder... Dikke kus voor jullie!
Hoi,
31 januari 2010 om 19:48Trek het je maar niet aan, gewoon jezelf blijven hoor, Deze mensen willen ondertussen niets missen, die zijn het ergst, toch. Er zijn vele die graag jou verhalen lezen. Het is jou blog en daar schrijf jij wat jij wil. Eigenlijk moeten we hier uberhaubt geen tijd aan besteden vind je ook niet ;)
Gefeliciteerd met Guido zijn verjaardag!
liefs bellavien
Lekker laten kletsen en gewoon doen waar jij je goed bij voelt! En, GEFELICTEERD met je mannetje. Hebben jullie ondanks het verlies een fijne dag/weekend gehad? Hoop het wel.
31 januari 2010 om 19:56Lieve groet,
Claudia
Fijn weer wat van je te lezen. ´De rug op en de kont weer af´ zeggen ze ook wel eens. Laten praten die mensen en niets van aantrekken. Laat iedereen maar denken wat hij-zij wil, dat doen ze toch wel namelijk, of je er wat van zegt of niet. Niet druk om maken. En dat is lastig, dat is waar. Ik hoop dat je ondanks de verdrietige periode van dit moment toch een fijn weekend hebt en een fijne verjaardag met G. Geniet van elkaar!
31 januari 2010 om 22:43Ik weet het niet???? ik denk ook wanneer ik je verhaal lees.. hoe prive. Maar ja....is dat erg???? ik weet het niet? niemand niet.. laat je er maar niet door bekoeieneren..dat lijkt me het makkelijkst. Ik kan soms bang zijn, en dan kan ik me weer irriteren...zeg maar..dat ik bang ben. ik wil kunnen schrijven en vinden en denken wat ik wil. punt.. ik denk dat Ilse dat ook heeft. that's it! Ilse.. hierbij..wat je dan ook denkt en vindt en weet ik veel wat..... dikke kus XXXX
1 februari 2010 om 01:36heej Ilse.
1 februari 2010 om 11:48Hoop dat je een beetje een fijn weekend heb gekregen,
Ik weet nog toen ik bij je was met de kerstfair, dat ik zei dat niet iedereen blij is met wat ik schrijf.
Toen zei jij 'je kan niet met iedereen rekening houden als je je blog schrijft"
Nou en zo is het ook, sommige mensen lezen het niet zoals je het schrijft.
en wat voor de 1een prive is, is voor de ander openboek..toch!!
wacht eff.....godverd...!!! sneeuwt het nu alweer grrrrrrrrr ik ben het zooooo zat....
Maar zoals Barry Stevens het altijd zei 'Vooral doorgaan'!!!.
liefs karin
Ilse, sterkte in deze moeilijke dagen. Ik lees al een tijdje mee op je blog en lig regelmatig in een deuk, je hebt echt een hele leuke schrijfstijl. So keep going on girl!
1 februari 2010 om 19:41Op m'n blog heb ik een kaarsje voor je branden!
Liefs Arlette
Dag lieve Ilse, wij kennen elkaar niet maar ik "lurk" al een aardig tijdje met jouw verhalen mee. Alleen afgelopen week dus niet omdat er voor ons een heerlijk geweldig week-end aan zat te komen en ik als mama van 3 het nodige vooraf moest regelen om alles in goede banen te laten geleiden. En dus had ik het niet gelezen, het verdriet wat jij en je man hebben meegemaakt de afgelopen week. En wat voel ik mij daar vervelend onder... dat ik jou niet eerder heb kunnen schrijven om je een hart onder de riem te steken. Gelukkig lees ik ook dat heel veel mensen dat al wel hadden gedaan... Wat is dit (b)log-wereldje toch mooi! Wij wonen in hetzelfde stadje, ik denk dat ik je zelfs al eens heb gezien bij de AH... en toch heb ik je nooit eerder "aangesproken" via jouw (b)log. Waarom? Geen idee. Ik geniet elke keer weer van je verhalen en lig zo af en toe vreselijk in een deuk om je. Maar zo voel ik dus ook je verdriet van je laatste paar berichten. Dus bij deze; sterkte in deze moeilijke dagen. Want ookal is de plechtigheid voorbij, het verdriet is zeker nog niet voorbij. Ik wens je alle liefs, Gerda (ook) uit Harderwijk.
1 februari 2010 om 22:24Hoi Ilse.. en hebben de scherven een plekje gekregen ..of in ieder geval een voorlopig plekje?
2 februari 2010 om 10:10een nieuwe dag, een nieuw geluid hè...
grts
nog van harte gefeliciteerd! en idd, je moet door, maar hoe pittig is dat soms..
2 februari 2010 om 19:46je schrijft zeker vaak over je kids alsof het kleine monstertjes zijn, maar dat zijn kids ook ; ) hahaha ik kan wel tussen de regels doorlezen en ik denk de meeste mensen wel. als iemand dat niet kan, so be it, niet jouw probleem idd.
het is ook echt niet niks, zoveel kinderen. ik ben zelf stapelgek op Kleuter, maar zelfs eentje is er soms al teveel en een dagje zonder is dan heerlijk. als ik er 7 zou hebben, zou ik ook de vlag uithangen als ze er een weekendje niet waren, en dan de vlag weer uithangen als ze er weer zijn =)
Een reactie posten