Julie is weer naar Frankrijk, kinderen weer naar school en ik begin weer aan de maandagochtend , bijna, heb tenslotte pas 1 bak koffie op en moet er minstens 2 hebben wil er bij mij enige beweging in dit lijf komen.
Vanochtend kan het wel eens nog langer duren want ik heb zowat NIET geslapen vannacht.
Ik heb MEGA pijn in mijn schouder.
En hoe dat komt? Nobody knows, het was er ineens... En het doet verrekte pijn.
En ik heb het koud, terwijl de open haard brandt, de verwarming aan is, ik dikke sokken en een nog dikker fleecevest aan heb. En dan is het nog maar herfst. Dus ik begin me serieus zorgen te maken hoe dat in de winter moet... Door mijn schildklier heb ik het altijd koud namelijk en kou is niet leuk.
Nu moet ik eerst maar eens zien te achterhalen hoe ik aan die pijn in mijn schouder kom, ik denk zelf door een slecht kussen in bed. Maar vind maar eens een geschikt kussen , dit is al mijn 6e kussen in drie jaar tijd. Ik heb al geprobeerd : dikker kussen, tempur , latex, dons, dun kussen, geen kussen maar het hielp allemaal niet. En deze was al een dikke 6 maanden eigenlijk wel goed tot nu dan. Dus als iemand het weet ??? Graag, vertel het me maar...
Ik zit inmiddels aan bak koffie nr 2. Ja dit is cruciale informatie ik weet het. Interesseert het überhaupt iemand vraag ik me wel eens af dat ik pijn in mijn schouder heb, het koud heb, boos ben, verdrietig ben en alle andere dingen die ik hier neerzet? Ach het lucht mij zo lekker op om het hier lekker van me af te schrijven en het maakt me dan ook niet zoveel uit of het wel of niet interessant is.
Kijk ik ben opgegroeid met een moeder die altijd zei: "Wat zullen de mensen wel niet denken"
Die zin haatte ik . Ik ben me daar toen vreselijk tegen gaan afzetten want het interesseerde me geen lor wat de mensen dachten en deed eigenlijk graag van alles om de massa te choqueren en mijn moeder in verlegenheid te brengen . ja ik was een schatje
Zo zei ze ook altijd : schoon en vooral NET ondergoed aan want stel je krijgt een ongeluk....
Nou sindsdien draag ik alleen maar strings .
Mijn moeder en ik hadden een haat/liefde verhouding .
Ik was hevig gefrustreerd omdat ze me nog NOOIT , niet 1x gezegd had "Ik hou van je " wat tot op heden nog steeds never nooit gebeurd is . Het feit dat ze het ook nooit tegen mijn zusje heeft gezegd troost enigszins, ze krijgt het gewoon niet over haar lippen. Het is haar nooit geleerd , ze groeide op op de boerderij met 9 kinderen en daar moest gewerkt worden was geen tijd voor dat soort dingen. Mijn pa vertelde ons ooit eens dat ze het zelfs nog nooit tegen hem gezegd heeft. (mijn pa zei het heel vaak en knuffelde ons ook, iets wat mijn moeder ook niet deed)
Daarom was ik altijd zo pissig dat ze zich wel druk maakte over wat anderen konden denken en niet om wat wij dachten . Ik ben eens een weekend uit Parijs (waar ik toen woonde) naar huis gekomen alleen omdat ik wilde dat ze het me eens zou zeggen, gesmeekt heb ik , maar ze zei het niet. AU
Ikzelf ben dus een moeder geworden die 20x per dag tegen haar kinderen zegt "IK HOU VAN JE" wat leidt tot gezucht van de kids "ja dat weten we nu wel hoor mama"
Enfin dit om aan te geven dat ik dus makkelijk met een joggingbroek , net uit bed haar en zonder make'up naar de AH ga , het interesseert me niet, this is me en als het je niet aanstaat kijk je maar de andere kant op, iets wat menig vriendin niet kan begrijpen dat ik zooooo de straat op durf. hoezo zooooo ben ik zo lelijk dan zonder make'up? Ik vind het ook leuk hoor om er leuk uit te zien , het is niet zo dat ik er ALTIJD zo bij loop maar als ik toevallig bezig ben in huis en ik zie er zo uit en moet naar de AH dan zal ik me niet eerst gaan omkleden. daar ben ik gewoon te lui voor
Nu ben ik ouder en wijzer en weet ik heus wel dat mijn moeder van me houdt en dat ze gewoon zo is en heb ik het geaccepteerd na een jaar lang in therapie te zijn geweest . Toen ze op de intensive care lag en meer dood dan levend was in Januari dacht ik wel even "Shit nu gaat ze dood en heeft ze het nog nooit gezegd" En ik bedacht me dat ik het eigenlijk ook nooit heb gezegd de laatste 30 jaar of nog langer , want als iemand het nooit zegt , afstandelijk is, word je het vanzelf ook tegen die persoon, zo werkt dat schijnbaar. En dat is stom zeg. Want mijn ma is verre van de makkelijkste , niet de moeder die je je wenst als kind, maar ik hou wel van haar, het is mijn moeder. Ze is wie ze is en is zo geworden door opvoeding , het leven..... En het niet zeggen is niet een teken dat het er niet is die liefde. (Het wel zeggen maakt het wel een stukje makkelijker.)
Dus toen ze daar zo lag aan al die toeters en bellen en niet kon praten doordat ze een dikke slang in haar keel had , ik haar nauwelijks herkende omdat ze zo vreselijk opgeblazen was door de prednison toen dacht ik "Ilse je moeder, de enige moeder die je hebt, die je nog nooit heeft gezegd dat ze van je houdt , waar je al jaren zo boos op kan zijn, die gaat misschien wel dood"
En dan? Dan zou ik zoveel spijt hebben gehad dat ik het zelf niet gezegd zou hebben, dat ik alleen maar boos kon zijn omdat ze niet degene was die ik wilde dat ze zou zijn.
Ik moest huilen , pakte haar hand, verzamelde moed want iets wat je zolang niet gezegd hebt tegen een persoon is nog best moeilijk eruit te krijgen na al die jaren, boog voorover en fluisterde in haar oor "Mam ik hou van je, niet weggaan, volhouden"
En ik wist dat ze me gehoord had omdat er een traan uit haar ooghoek naar beneden biggelde.
Het is goed mam, ik hoef het niet meer te horen , ik weet het nu .
En ik ben blij dat ze er nog is, en mijn relatie met haar is stukken beter geworden en niet omdat zij veranderd is maar omdat ik het eindelijk geaccepteerd heb dat ze is wie ze is .
Ik hou van je.
43 reacties:
Nou, nu moet ik huilen. Om dat ziekenhuisstuk. Om jouw acceptatiestukje. En omdat het ook erg verdrietig is als je moeder nooit ik hou van je heeft gezegd. Om dat alles dus. Omdat je dat er zomaar even ingooit hier op een gewone maandagmorgen. Terwijl het echt niet zomaar iets is.
2 november 2009 om 09:46Wat fijn dat je bent geworden die je bent! En wat heerlijk dat jij het wel kunt zeggen.
Zit met tranen over mijn wangen had zo mijn verhaal kunnen zijn alleen mijn moeder ging wel dood "alleen" en zonder dat we het uitgepraat hadden en nog heb ik dat rotgevoel daarover hoewel ik me afvraag of ik het ooit over mijn lippen had kunnen krijgen en of het wel zo was maar inderdaad het was toch mijn moeder.
2 november 2009 om 10:04Ik probeer het bij mijn kinderen anders te doen.
Groetjes Truus
Hej, zit ik bij jou, zit jij bij mij hahahaah...
2 november 2009 om 10:17Ik herken dat wel, mijn moeder van 1929 kun je naar gaan welk bouwjaar mijn opa&oma hadden, met de harde hand opgevoed en toch diep respect voor haar ouders. Alleen sinds ik in Zweden woon is de omkeer, ik heb ook altijd het idee dat ik emotioneel door mijn moeder niet ben opgevoed, gelukkig wel door mijn vader!
Jaaa ik schreeuw ook de hele dag tegen de kids IHVJ kijk wij hebben hier van geleerd, Nu schreeuwt mijn moeder ook door de telefoon dat ze van ons (mij) houd, dat is lekker veilig 1200 km verderop hahahaah... Een mens is nooit te oud om te leren.
Wat een ontroerend stukje. En wat goed dat je uiteindelijk zelf wel hebt gezegd dat je van haar houdt.
2 november 2009 om 10:21Het is, denk ik, ook geen onwil maar onvermogen van je moeder.
Poe, dit komt wel binnen zeg maar.
2 november 2009 om 10:25Heel herkenbaar helaas ook.
Kippenvel! Mooi geschreven.
Herkenning Ilse.. om dat van je moeder. Fijn dat jij al 'zover' bent als wat je in je laatste regels schrijft...hoe oud ben je? ;-)) Ik ben 27...hopelijk kom ik ook nog eens in die mooie wijsheid die jij beschrijft...troostvol om te lezen dat dat bij jou ook niet de één op de andere dag ging ;-))
2 november 2009 om 10:27wat een mooi stukje open en ontroerend blog ilse
2 november 2009 om 10:37ik denk dat veel ouders het voor onze tijd niet of minder zeiden noch lieten blijken
best herkenbaar,en dat wij het nu vaak tegen de kids zeggen ook erg herkenbaar :)
mooi om te lezen
en dankje voor het delen
veel liefs xzenna ♥
wat een mooi stukje open en ontroerend blog ilse
2 november 2009 om 10:37ik denk dat veel ouders het voor onze tijd niet of minder zeiden noch lieten blijken
best herkenbaar,en dat wij het nu vaak tegen de kids zeggen ook erg herkenbaar :)
mooi om te lezen
en dankje voor het delen
veel liefs xzenna ♥
pfoe wat een pittig blogje voor de maandagmorgen, maar wel erg prachtig.
2 november 2009 om 11:13Ik hoop dat het mij ook ooit gaat lukken, om mijn moeder te accepteren zoals ze is, zij kan wel zeggen dat ze van me houdt, ze gedraagt zich er alleen nooit naar, ik weet niet wat ik liever heb. o ja dat weet ik eigenlijk wel....
o en ik maak me zorgen om die pijn in je schouder, dus ja er zijn mensen die het iets kan schelen, ga je er mee naar de huisarts? doe maar, beter voor niks dan dat het straks iets engs is.
fijne dag
femke
Nou moet ik huilen, het is zo herkenbaar voor mij. Ik denk wel is dat ik het verkeerde sprookjes boek heb gelezen toen ik heel klein was, Ik heb altijd een beeld gehad van hoe het zou moeten zijn. Waar ik dat vandaan haalde? want er was niks van waar. En nu ben ik iets ouder en snap ik iets meer. maar toch als ik jou mooie stukje lees stromen de tranen over me wangen. In een volgend leven wil ik jou wel als mama. Ik wil het wel20x horen op een dag.
2 november 2009 om 11:29liefssxx
Zo is het maar net, ik ben blij dat jij dat toch gezegd hebt tegen je moeder, haar reactie was meer dan duidelijk!
2 november 2009 om 11:54Prachtig en mooi, wisten meer mensen dit inzicht maar, zeg het gewoon, ben de eerste en alles zal veranderen. Hoe klein ook.
Wat betreft make up enzo of gewoon zo naar de AH doe ik ook altijd, ik snap de mensen niet die altijd opgetut zijn, bij mij krijg ik dan juist de grootste complimenten als ik mij dan wel optut voor een gelegenheid....
WOW wat ben jij mooi... wat zie je er super uit, prachtig, noem het op de hele mikmak en ook... dat moet je vaker doen!
ja duh, als ik het elke dag doe valt het niet meer op ;-) Dus dan maar alleen bij gelegenheid als uitgaan of een verjaardag, veel teveel gedoe elke dag alles dicht plamuren.
Plus... voor mij is het een masker die vele mensen gebruiken.
XXX
Zo is het maar net, ik ben blij dat jij dat toch gezegd hebt tegen je moeder, haar reactie was meer dan duidelijk!
2 november 2009 om 11:54Prachtig en mooi, wisten meer mensen dit inzicht maar, zeg het gewoon, ben de eerste en alles zal veranderen. Hoe klein ook.
Wat betreft make up enzo of gewoon zo naar de AH doe ik ook altijd, ik snap de mensen niet die altijd opgetut zijn, bij mij krijg ik dan juist de grootste complimenten als ik mij dan wel optut voor een gelegenheid....
WOW wat ben jij mooi... wat zie je er super uit, prachtig, noem het op de hele mikmak en ook... dat moet je vaker doen!
ja duh, als ik het elke dag doe valt het niet meer op ;-) Dus dan maar alleen bij gelegenheid als uitgaan of een verjaardag, veel teveel gedoe elke dag alles dicht plamuren.
Plus... voor mij is het een masker die vele mensen gebruiken.
XXX
Mijn moeder kan het pas tegen ons zeggen sinds m'n vader overleden is. En dat was aan de ene kant ook heel pijnlijk omdat ik dat besefte, maar ik was er ook blij mee. Het lijkt wel of ze nu pas beseft dat ze het nooit meer tegen m'n vader kan zeggen. En daarom moet ik huilen om wat je zomaar schrijft op een gewone maandagmorgen. Bijzonder dat je het wel tegen haar kon zeggen in het ziekenhuis Ilse.
2 november 2009 om 11:55En nu over je schouder. Kijk uit, en ga naar de dokter. Het klinkt voor mij als een slijmbeursontsteking in je schouder en dat geneest alleen met RUST. Nu is dat een ietwat ongelukkige combinatie 'Ilse' en 'rust' dat begrijp ik. Ik zou het raar vinden als het aan je hoofdkussen zou liggen. Dus naar de dokter ermee voordat het helemaal uit de klauwen loopt en je er 3 maanden niets mee kan doen!
hoi ilse, wat een ontroerend stukje.
2 november 2009 om 12:04die pijn in je schouder kan een 'frozen shoulder' zijn. heb ik ook gehad en is heeeel erg pijnlijk. is een aantal keer losgetrokken/gerukt door een orthomanueel arts en daarna heb ik maanden fysio gehad. ik heb er te lang mee doorgelopen en das niet handig. laat er beter maar even naar kijken.
groetjes, ellen
OOOHHH, wat mooi en zóóó herkenbaar... Slik even wat traantjes weg...
2 november 2009 om 12:14Suus
Prachtig verhaal over je moeder en uiteindelijk jouw acceptatie van haar als persoon . Ik zit ook in die fase maar dan ten opzichte van mijn vader en ik heb inmiddels ook geleerd dat de verandering bij jezelf moet zitten , je kunt een ander niet veranderen .......
2 november 2009 om 13:39Sterkte met je schouder ,
groetjes Gea
Nu moet ik huilen. Zo herkenbaar.
2 november 2009 om 13:56Mooi stuk. Ik was het ook niet gewend te horen en te zeggen. Toen de oudste net geboren was ben ik begonnen met het te zeggen. Moeilijk vond ik het in het begin, heel moeilijk. Moet je nagaan, een baby, terwijl je het heel erg voelt. Nu is het heel makkelijk geworden voor me en voor mijn kinderen is het zo makkelijk dat ik het honderdduizend keer hoor op een dag, te pas en te onpas. Ik geloof dat het bijna zo gewoon is geworden als doeg en weltrusten. maar of dat nou zo wenselijk is weet ik eigenlijk ook niet. ze schrijven ook onder elke sms hvj, wie het dan ook is. Uiteindelijk is het accepteren van hoe iemand is het echte houden van, denk ik.
2 november 2009 om 14:04doet mij ook aan een frozen shoulder denken. Even naar de dokter.
mijn kinderen brullen standaar van boven/zolder of waar ze ook zijn " houwvanjouw! keihard naar mijn moeder, die dat dus ook heel hard terug roept. das nieuw. bij deze door mij op de wereld gezette generatie dus. denk echt dat dat t is. wij brullen het om t hardst maar " dat deed" je gewoon een jaartje of 40 terug niet met je kids. wie weet schrijven die van ons over een jaar of tig een blog hoe strontvervelend t was dat wij t zoveel zeggen :-D
2 november 2009 om 14:20ennieweeee, mooi blogje, heerlijk dat je je moeder nog hebt, en klote van je schouder.Take care! en ....al geprobeerd of een goed stuk chocola werkt? (he, de kans is klein maar dit is een optie die je eigenlijk altijd moet proberen. al brengt t maar troost :-DDD)
Mooi geschreven. En dapper en mooi dat jij toch maar hebt gedaan en gezegd wat je wilde. Sterkte.
2 november 2009 om 14:20'k was al zo jankerig vandaar, zit ik hier weer te bleren voor dat (oh zo herkenbare) stukje van jou. Ik heb misschien wel een tip voor een hoofdkussen voor je: ik slaap (ook weer op advies van iemand anders) al jaren op z'n zoogkussen, dat wordt gebruikt om baby's te voeden. Het bevalt mij uitstekend, kan er niet meer zonder. Je kunt ze kopen bij de Hema, en er zijn ook losse overtrekken bij te krijgen. Succes met je schouder!
2 november 2009 om 15:13groetjes, Tineke
@Toet: thnx, niet huilen meissie....
2 november 2009 om 15:20@Truus: voor veel vrouwen herkenbaar lees ik hier dat had ik dus niet verwacht
@Bellavien: nou die van mij zegt het zelfs niet over de foon ook niet toen ik in FR woonde
@Natas: denk ik ook uiteindelijk
@roelien: dank je
@Zeeuwse mama: ik ben 42 en pas dit jaar zit het goed in mijn hoofd kan je nagaan....geef het de tijd komt het vanzelf wel goed.
@hartenlief: ik weet zeker dat haar ouders het nooit tegen haar gezegd hebben
@Karin: ik zou je moeder kunnen zijn toch bijna ?? daar komt die suiker behoefte ook vandaan...
@Morgaine: idd het valt niet meer op als je er altijd zo uit ziet
@Madelief: rust , ahhahahahhaa wat een gek woord, rust. Nou ik vraag me af hoe dat zou moeten heb zojuist 15 pakketten gemaakt met ieder zo'n gemiddeld 6 kadootjes dus hoezo rust? de monsters moeten eten vanavond en die boodschappen vliegen nog steeds niet vanzelf naar binnen , rust haha grapjas.
@ellen; hier word ik niet blij van...
@g-style:helemaal waar
@christa: nou ze roepen het hier nog niet te pas en te onpas gelukkig, en frozen shoulder, klinkt niet leuk
@leonieke; chocola, help, wasdat? ik ben op dieet hoor...en volgens mijn diëtiste is het verboden chocola (en geloof me daar wil je geen ruzie mee met haar)
@mammalien: thnx
@tineke: hoe komt dat toch dat zoveel vrouwen dit zo herkenbaar vinden? en dat kussen ga ik halen...
2 november 2009 om 15:22Misschien hebben de ouders van ons in die tijd echt niet geleerd om over hun gevoelens te praten. Mijn moeder heeft ook nooit gezegd dat ze van me hield, maar ik heb het wel altijd gemerkt. Ik heb het wel altijd tegen onze jongens gezegd, en dan kunnen ze het misschien wel makkelijker doen later. Sommige mensen zijn nu eenmaal ook niet te veranderen.
2 november 2009 om 15:37En die schouder, heb je al een warmtepakking geprobeerd, en als het aanduurt zou ik even naar de dokter gaan. Wil je niet bang maken maar straks heb je een slijmbeursontsteking, wat heel goed mogelijk is met dat sjouwen van die zware dozen.
Nou groetjes en een fijne avond.
Hmmm, zit me zo eens af te vragen of mijn ouders het ooit tegen mij gezegd hebben...
2 november 2009 om 15:48Niet dat ik het gemist heb, want ik weet het wel... maar toch.
Ik geloof dat ik met terugwerkende kracht nog op de sofa mag gaan liggen.
En toch zeg ik het ook wel gemakkelijk. Dus het hoeft niet altijd aangeleerd te zijn. Toch?
Ik schrik er gewoon van voor hoeveel vrouwen dit herkenbaar is. Heb je de hele dag tussendoor een beetje in mijn hoofd gehad Ilse. Omdat ik dan steeds weer besefte hoe heel anders ik het heb meegemaakt dan jij. En hoe graag ik je een situatie had gegund als de mijne. Met twee ouders die het allebei kunnen zeggen. Tegen elkaar en tegen mij en mijn broertje. Besef me door verhalen als je jouwe, en die van vriendinnen en vrienden wiens moeder er gewoon niet eens meer is, hoe veel mazzel ik eigenlijk heb.
2 november 2009 om 15:55Dag lieve Ilse. Ik hoop dat je nu heel vaak van je Lief en je kinderen hoort dat ze van je houden. Want volgens mij ben jij een mens om van te houden!
Zoenen van Toet!
pff Ilse deze post komt ook bij mij hard aan!
2 november 2009 om 16:03Knap dat jij al zover bent!
pff, tranen in mijn ogen! maar volgens mij klopt het wel, dat onze ouders dat niet zo makkelijk zeggen.. mijn vader kon zich ook niet uiten, zelfs op zijn sterfbed niet. maar heb wel altijd gevoeld en geweten dat hij veel van me hield. mijn moeder laat wel meer haar gevoelens zien gelukkig.
2 november 2009 om 16:07mooi van je ilse dat je dat zo op kan schrijven, het helpt jou, maar ook heel veel anderen denk ik.
blijf in ieder geval wie je bent!
groetjes jolanda.
He Ilse: ik houd van jou!
2 november 2009 om 19:23Ik moet janken om je stukje.
Mijn vader zei het altijd als hij me in zijn armen nam en begroette... Mijn moeder zegt het ook, dus ik weet niet zo goed hoe het is, om het niet te horen...
Knap van je dat jij het nu wel hebt gezegd tegen haar, dat neemt niemand je meer af, ook je moeder niet als zij het uiteindelijk niet kan/zal zeggen.
Hier thuis bleren we het over en weer: 'kouvanjou!'
Wat een machtig mooi logje schreef je Ilse. Ik herken het in die zin dat ook mijn ouders tot zo ongeveer mijn 20ste denk ik nooit (of zelden) zeiden dat ze van me hielden en lichamelijke contact was er ook niet (zie ook: http://toaske.web-log.nl/toaske/2006/11/blootgewoon.html). In tegenstelling tot jou heb ik trouwens wel altijd een goede band met -vooral- mijn moeder gehad. Mijn vader was chauffeur en was vaak lange dagen weg, ik accepteerde niet zo heel veel van hem.
2 november 2009 om 19:44Wat goed dat je het nu kunt accepteren dat mensen zijn zoals ze zijn, precies zoals jij ook profeteert!
Hopelijk is je schouder snel minder pijnlijk. Beterschap.
Vanmorgen las ik al een stukje van je blog. Toen heb ik het weggeklikt. Had geen zin om met rode ogen de dag te beginnen. Ook ik had zo'n moeder, heeft tot aan haar dood nooit tegen me gezegt dat ze van me hield. En inderdaad altijd zeggen wat zullen de buren er van denken. Toen ik een puber was hoorde je vaak een liedje Van Bennie Neijman.,,, je hoeft me niet te zeggen hoe ik leven moet. Dat brulde ik dan als ze weer eens ging preken. Ik heb ook de comments hier boven gelezen. En ben me bewust wat vrouwen hun kinderen aan kunnen doen(lief en leed). Hoop dat mijn kinderen die nu ook volwassen zijn anders over me denken In ieder geval zeg ik vaak dat ik van ze hou.(en laat dat ook echt merken) Ook naar mijn kleinkinderen roep ik vaak Love You.Mens je maakt wat los zeg...Liefs Leni
2 november 2009 om 19:47mooi geschreven Ilse heb het gelezen met tranen in mijn ogen, sommige dingen waren zo herkenbaar.
2 november 2009 om 20:10Fon.
Voor mij godzijdank niet herkenbaar maar ik weet wel dat de relatie van mijn moeder met haar moeder een moeizame was... Nou kan ik niet zeggen dat ik de makkelijkste moeder van de wereld heb en dat ze dagelijks tegen me brult dat ze van me houd maar ze schrijft het wel in kaarten en als ik het tegen haar zeg dan zegt ze het ook terug...
2 november 2009 om 23:25Als de kinderen 's morgens op de fiets naar school vertrekken zeg ik altijd "doe voorzichtig, veel plezier maken en love you en zij roepen dan love you terug (en soms zeggen ze op het voorzichtig zijn dat ze niet gaan uitkijken, in 7 sloten gaan lopen en waarschijnlijk de onderkant van een auto gaan bekijken... tja, daar kan ik het dan mee doen :-)
Schouder... kijk het gewoon even aan. Misschien heb je gewoon bloot gelegen, koudje gepakt, teveel heen en weer gelopen voor je franse au pair dochter enz. enz. Heb je woensdag nog steeds last onderneem dan aktie! Ga naar een dokter of naar een fysio (hoef je tegenwoordig geen verwijzing meer voor je hebben, heel handig!)
Zo nou ga ik thee maken en daarna slapen! Zit middenin een verhuizing en ik heb me toch een boel troep verzameld! Ben gisteren pas begonnen met inpakken en ga zaterdag al verhuizen... beetje laat maar ja, ik werk beter onder stress :-)
xx Claudia B.
Helaas heel herkenbaar! En zo mooi geschreven...
2 november 2009 om 23:35ik vind dit een prachtige kant van jou Ilse!
2 november 2009 om 23:39Als ik er over nadenk weet ik eigenlijk niet of mijn moeder dit ooit tegen mij heeft gezegt, maar als t niet zo is heb ik er iig geen moeite mee gehad schijnbaar.
Verder ben ik ook super rebelsAls iedereen ja zegt , heb ik een ontzettende drang om nee te zeggen..als iedereen zijn naambordje opdoet op een vergadering oid , doe ik t lekker niet. Een beetje aanschoppen tegen de maatschappij heet dat geloof ik.
xxx
OT, de scrap award staat er bij mij, verwacht ik van jou wel een reactie natuurlijk eronder :D
3 november 2009 om 07:01XXX
Mijn ouders zeiden het ook nooit. De laatste jaren doet mijn moeder het wel. Mooi logje, Ilse.
3 november 2009 om 08:05Heb gisteren al een reaktie achtergelaten maar kwam nu nog even lezen. Sjee, je maakt echt wat los.... En blijkbaar zijn er idd heel veel mensen die dit meemaken.
3 november 2009 om 10:28Wil er ook nog even aan toevoegen dat mijn moeder ook nooit heeft gezegd dat ze TROTS op mee is: op de manier hoe ik mijn leven leef, op de prachtige kleinkinderen die ik haar geschonken heb... Dat heeft me ook heel veel pijn gedaan. WOEHOEHOE.... geloof dat ik toch maar eens een dokter Rossi moet gaan bellen. Maar nee hoor, gelukkig kan ik nu zeggen dat ik het inmiddels wel heb geaccepteerd. Zo is mijn moeder blijkbaar. Maar jammer blijft het toch altijd nog wel...
Suus
Wat een indruwekkend verhaal. Ik voel me schudlig...want ik zou het ook wel eens kunnen zeggen tegen mijn moeder...
3 november 2009 om 11:31Fijn dat je moeder er nog is.
Ik heb het wel vaker gehoord van mijn moeder, maar dan altijd met een "maar" er achteraan. Dat niet onvoorwaardelijke, dat heb ik verschrikkelijk gevonden. En nog. Vooral omdat ik het niet snap. Hoe kun je nou niet onvoorwaardelijk van je kind houden? Mijn beide ouders hebben dat niet gedaan. En dat heeft me gemaakt tot wie ik nu ben: beschadigd, maar wel heel sterk. En ik houd onvoorwaardelijk van mijn kind. Maar ik sla ook hard om me heen, juist naar mensen die heel veel van mij houden. Het is lastig, de liefde.. maar ook heel mooi..
3 november 2009 om 15:16Mijn moeder was een beetje autistisch en niet echt in staat om van ons te houden. Ze had ook moeite met aanraking. Ik heb als kind altijd (meestal)geweten dat ze deed wat ze kon. Toen ik ouder werd en eigen beslissingen begon te nemen, was dat moeilijker want ik deed het niet zoals zij het gedaan zou hebben.
3 november 2009 om 17:09Bovendien raakte mijn moeder in een diepe crisis toen mijn vader van haar ging scheiden.Ik was de jongste en als enige nog thuis toen dat gebeurde. Mijn moeder werd toen een soort kind van mij, maar wel een kind dat ineens weer moeder werd, erg moeilijk. Nu ik er over nadenk, zeg ik echt niet zo vaak tegen mijn kinderen dat ik van ze houd, maar wel dat ik verschrikkelijk trots op ze ben. Ik kan beter knuffelen dan mijn moeder, maar ik merk dat ik het niet goed heb geleerd want soms voelen mensen zich afgewezen als ik ze niet zoen. Ik kom niet op het idee, ik heb het niet geleerd.
Toen mijn moeder was overleden, wist ik dat ik alles had gedaan om onze relatie zo goed mogelijk te krijgen en te houden. Meer zat er gewoon niet in. En dat zou mijn raad aan iedereen zijn: doe wat Ilse heeft gedaan want zelfs als het niet helpt naar je moeder toe, dan helpt het naar jezelf toe.
Mooi stukje! Ik zeg het eigenlijk nooit tegen mijn ouders en andersom ook niet, maar is ook niet echt nodig. We weten van elkaar dat het zo is en dan zijn die vier woorden een beetje overbodig. Ik heb dan gelukkig ook echt een hele goede band met mijn ouders, waar ik heel dankbaar voor ben :)
4 november 2009 om 09:42dat is precies wat ik bedoelde laura,
4 november 2009 om 11:25als jehet kunt voelen is het genoeg, zo heb ik een hele lieve schoonmoeder die wel met ons knuffelt en zich altijd zorgen om ons maakt maar die de woorden ik hou van je ook niet kan zeggen. ik heb het ooit tegen haar gezegd en haar antwoord was: dat is fijn.
maar we weten iig dat ze het wel voelt.
mijn moeder heeft het nooit tegen me gezegd tot 2 jaar geleden ofzo ( ben nu 32) en als kind herinner ik me van haar nooit een knuffel of uiting van liefde.
dus als ze nu ineens begint met te zeggen ik hou van je betekent dat eigenlijk niets meer voor me.
hoe is het met je schouder ilse?
groetjes
femke
Een reactie posten