Nyah 2 maanden in ziekenhuis Maastricht
Ik ben oude foto's aan het inscannen en vandaar:
Acht jaar geleden werd mijn jongste dochter geboren na wat men noemt een stortbevalling.Dat wil zeggen ik werd wakker in de nacht, mijn vliezen braken en toen ik in het ziekenhuis aankwam kreeg ik 1 wee die een 40 minuten duurde en toen was ze er ineens.
Geen tijd om na te denken , geen tijd om bij te komen tussen de weeën , ik had na 10 minuten zoiets van en nu die ruggeprik erin maar ja daar was geen tijd meer voor of course, na 20 minuten dacht ik , man ik moet persen dit kan toch niet? nee, kon ook niet ik had 8 centimeter en toen ik na 35 minuten puffen dacht ik ga je nu vermoorden als ik niet mag persen, kon ik beginnen. Mijn zusje kwam net op tijd binnen , ik perste 1x en ze schoot als een raket eruit , nog net konden ze haar opvangen (buikspieren dames buikspieren). De gynaecoloog die op een stoel voor het bed zat , meneer had nog geen vinger uitgestoken zat alleen maar op de stoel en zei toen ik begon te persen "o die gaat inscheuren" en bedankt *zak dat je het even meld, kreeg een paar liter vruchtwater midden in zijn gezicht (meteen gestraft , thank you lord).
Daar was ze dan Nyah, die hele kleine fijne Nyah, wat was ze klein en fijntjes en wat was ik blij, huilen samen met mijn zusje , wat was het speciaal dat ze erbij was mijn zus , zonder haar had ik dit niet gered , het was een korte maar heftige bevalling.
Twee maanden later zou Nyah gedoopt worden . De donderdag voor de doop moest ze nog even haar inentingen hebben. Zo gezegd zo gedaan. Een paar uur later lag ze in bed te slapen.
Ik zei tegen mijn moeder die toen bij mij was: Ik vertrouw het niet, ga even kijken bij haar en trof een blauw kindje aan wat niet meer ademde.
De wereld stond stil.
Ik pakte haar op , schudde een beetje , ze ademde een keer en viel weer weg, blauw.
Naar beneden, ik riep naar mijn moeder "bel de dr ze ademt niet meer".
Ik was zo akelig rustig aan de buitenkant dacht alleen maar ik moet rustig blijven dit gebeurt niet , mijn kind gaat niet dood. Van de buitenkant rustig , van binnen een strijdveld van gedachtes en dingen die je denkt maar niet wil zeggen en niet voor mogelijk wil houden en een gevecht, een constant gevecht van binnen om niet door te draaien.
Op zo'n moment vind je de telefoon niet, dr gebeld hij zou meteen komen, was in de buurt.
Ik bleef maar zachtjes schudden met mijn kind en telkens als ik schudde ademde ze 1x en viel dan weer weg, blauw en slap was ze.
Het gezicht van mijn moeder op dat moment vergeet ik nooit meer toen we bij het raam stonden te wachten op de dr (doodsbang was ze en ze huilde) , ik met mijn slappe blauwe dochtertje in mijn armen en mijn oudste zoon die haar voetje vasthield en aan me vroeg "mama gaat ze dood?"
Ik zei niets, wat moest ik zeggen, ik wist het zelf niet, ik dacht zometeen moet ik een doopfeest afzeggen en kan ik een begrafenis gaan regelen maar dezelfde seconde denk je nee tuurlijk niet, mijn kind gaat niet dood, dit gaat mij niet gebeuren, niet vandaag.
De dr was er na misschien 4 minuten maar het leken uren. Hij kwam, onderzocht en belde meteen het ziekenhuis terwijl hij mij zei: in de auto nu en naar het ziekenhuis (ambulance zou er langer over doen zei hij) en verwittigde het ziekenhuis dat ze me buiten moesten opvangen dat ik eraan kwam.
Mijn moeder bleef bij mijn 2 oudsten , ze huilde toen ik ging, die bange blik, ik kan het me nog zo voor de geest halen.
Ik woonde misschien 5 minuten rijden van het ziekenhuis maar ik heb er maar 2 minuten over gedaan denk ik, ik reed echt als een gek en bleef maar kijken naar dat kleine tere blauwe meisje naast me in de maxi cosy en het hele gebeuren was net een film, alleen dan in slowmotion, op zo'n moment staat de wereld echt stil, jij beweegt maar alles lijkt echt in slowmotion te gaan en je focust je maar op 1 ding en dat is je kind.
Aangekomen in het ziekenhuis werd er meteen een pijnprikkel gegeven en daar reageerde ze op maar viel weer weg. Na 10 minuten had ik weer een roze baby, ik week niet van haar zijde en het drong gewoon nog steeds niet echt door, na 2 dagen ziekenhuis Weert werd ze naar Maastricht gebracht en lag die kleine schat van me daar aan allerlei slangen op de intensive care. Vele onderzoeken later bleek het een baby met aanleg voor wiegendood te zijn en een reactie op de DKTP prik. Ik heb toen 2 weken doorgebracht in het ziekenhuis dag en nacht bij mijn kind die aan een machine lag die een alarm gaf als ze stopte met ademhalen, ik durfde en wilde niet naar huis bang als ik was dat de verpleegsters het misschien niet zouden horen als dat verdomde alarm zou gaan. We mochten naar huis met een hart en ademhalingskastje wat ze een jaar gedragen heeft en na een spoedcursus reanimeren voor baby's , just in case...
Twee jaar geleden dezelfde dochter ging de eerste dag rondjes fietsen om onze stacaravan in Frankrijk , elke 3 minuten kwam ze voorbij gefietst met Febe, lachen gieren brullen.
Totdat Febe ineens naast me stond en zei dat Nyah weg was. Weg? Jullie waren toch samen ?
Ja maar ze fietste de andere kant op en toen ineens was ze weg.......
Hart in mijn keel, zenuwen ten top, zoeken, zoeken op een camping met 2000 stacaravans is zoeken naar een speld in een hooiberg. Ik dacht de hele tijd aan het verhaal van Maddie Mc Cann die was net ontvoerd uit haar bed in Portugal. Je rent als een kip zonder kop over een camping en denkt alleen maar mijn kind, waar is mijn kind en waarom gaan die mensen gewoon door met hun leven ?? MIJN KIND IS WEG !!!
Dat gevoel van 6 jaar eerder was er in 1 klap weer, mijn meisje........
Na een dik uur was ze terug, ze was naar de receptie gebracht door een mevrouw (nooit met vreemde mensen mee gaan , hoe vaak ik dat niet gezegd heb; toch gedaan ) die had gezien dat ze was verdwaald . Ik jankte tranen met tuiten toen ik haar had gevonden en bedacht me , hier zitten nog tranen bij van zes jaar eerder toen je je zo groot hield al die tijd en alleen maar bezig was met alert zijn.
Een ding weet ik wel : altijd naar je instinct luisteren.
En ik moet wel een hele goede beschermengel hebben...*vette knipoog naar boven en een hele grote dank je wel*
Mijn meisje is inmiddels 8 een stralende spontane opgewekte meid .
Nyah nu.
19 reacties:
amai... van zo'n verhaal word ik even stil. blij te lezen dat Nyah het goed stelt nu.
10 juni 2009 om 10:14Hier word ik ook even stil van, een simpele prik is zo simpel nog niet :S
10 juni 2009 om 10:40Gelukkig is ze 8 en een mooie meid ;-)
XXX
Ai ai ai, wat een schrik zeg, gatverdamme.
10 juni 2009 om 11:04Maar Ilse toch, wat een verhaal en wat heftig moet dat eerste jaar geweest zijn. Die angst blijft volgens mij idd echt ergens in een hoekje zitten. Indrukwekkend en bedankt dat je het met ons wilde delen.
10 juni 2009 om 11:52Wat een verhaal! Nou meid, gelukkig draaide de wereld daarna weer gewoon door en kan jij genieten van je mooie dochter hoor!
10 juni 2009 om 12:08Mijn god meid, wat een verhaal. En dan vinden sommige mensen het gek dat ik de prikken wel nodig maar doodeng vind. En noemen het belachelijk dat Mister T. over enkele maanden zijn BMR's in het ziekenhuis zal gaan krijgen ivm zijn kippeneiallergie (BMR is gekweekt op kippenei, vandaar).
10 juni 2009 om 12:21Nou. Nou.
Niks belachelijk dus.
Wat fijn dat ze het zo goed doet nu. Geef haar nog maar 'n dikke knuffel vandaag.
(Heb jij toch tijd genoeg voor, las ik op 'n ander log.. whoehahaha!!! Wat 'n reacties gaf je daar, geweldig)
Nou ik zie dat Joeltje ook weer op de hoogte is en ik ben blij dat ze geen Mariska heet!
10 juni 2009 om 12:43Maar gat meid, wat een verhaal!
Wat een megabevalling, bij mij ging het ook snel, maar dít slaat alles! En ik denk dat je je nog vaak hebt afgevraagd hoe het kwam dat je juist op dát moment bij haar ging kijken, stel dat je 5 minuten later was geweest...
Brr wat een naar verhaal...
10 juni 2009 om 13:06Wat een wonder dat ze er nog is. Groter worden en loslaten lijkt me als moeder al lastig maar in haar geval nog een beetje extra!
@Morgaine:nee de K was vooral een erg linke inenting die een aantal jaren geleden vervangen is door een andere K andere samenstelling en dat is niet voor niks natuurlijk.
10 juni 2009 om 13:24@Toaske: ja het eerste jaar was heel eng, ze was altijd bij me en sliep overdag in de woonkamer of in maxi cosy daar waar ik was en 's nachts naast mijn bed.Nooit heeft ze ergens gelogeerd en nooit ging ik ergens naartoe zonder haar.
@Joeltje: dat is maar goed ook dat je dat doet, de inenting na deze heeft ze ook in het ziekenhuis gehad en moest een dag blijven ter observatie.
@Madelief: ja net of werd ik gestuurd zo raar, moederinstinct? beschermengel?
@Irene:ja bij haar ben ik altijd extra voorzichtig geweest maar het lukt me aardig nu .
Getver Ilse wat een eng verhaal zit nu hier met kippenvel.
10 juni 2009 om 13:49Wel goed dat je dat allemaal van je af kunt schrijven veel succes met haar en hou haar in de gaten he!!!!
Gr.truus
Wow, wat een verhaal!
10 juni 2009 om 14:19Potdikkie, dat is niet mis.
Wat gewéldig dat alles is goed gekomen.
Ik ben altijd zo bang geweest voor wiegedood. Als kind al vond ik het een eng woord en toen ik zelf kinderen kreeg, durfde ik het niet eens uit te spreken.
Bij Olivia hing ik echt om de haverklap boven haar bedje, ook 's nachts, met mijn interne wekker. Bij Tijl heb ik het wat meer los kunnen laten, thank god.
Maar jij mag van geluk spreken met je mooie springlevende dochter!
Je hebt me aan het huilen... goeiedag, wat een verhaal.
10 juni 2009 om 15:00Slik.
10 juni 2009 om 15:08Wow...
ben er even stil van.
Jeetje Ilse, wat een verhaal joh! Je mooie kleine meisje. Gelukkig gaat het helemaal goed met haar nu. Ik heb het ook eens met Emile gehad, die zag ook al wat grauw, maar dan van benauwdheid.
10 juni 2009 om 15:20Nyah is een prachtmeid!
God, je hebt mij ook aan het huilen! Wat een verschrikkelijk verhaal, wat zul jij geschrokken zijn. Ik was ook altijd als de dood voor wiegendood (rare woordspeling!). Ik trof oudste eens blauwig in haar ledikantje aan. En ze werd niet wakker toen ik haar riep en aanraakte. Toen ik door mijn knieën stortte werd ze net wakker, ze sliep gewoon heel diep. Niet te beschrijven wat er dan door je heen gaat. Je hebt helemaal gelijk, altijd je intuitie volgen.
10 juni 2009 om 17:01Zag de foto bij Linda's blog en klik door. Heb het zowat in een adem uitgelezen, al stokte die adem wel behoorlijk van schrik. Sjeez....
10 juni 2009 om 17:39Ik betwijfel dat ik zo rustig was gebleven. Wat een enorme schrik zeg. Lang leve het moederinstinct!!
Ik kan me goed voorstellen dat je jongste dochter daardoor toch altijd wel een beetje je zorgenkindje zal blijven. Ben in ieder geval blij dat heerlijk van die prachtmeid kan genieten!
Vreselijk toch!
10 juni 2009 om 20:48Zo was ik jongste voor mijn gevoel bijna kwijt na z'n amandel operatie -> nabloeding thuis, met spoed terug en meteen door naar de OK.
En nu heb ik het zuur van 't schoolkamp volgende week...
Meid, wat een verhaal! Verschrikkelijk. Wat zal jij geschrokken zijn!! En ja, je hebt 1000% gelijk: ALTIJD naar je moederinstinct luisteren!!!
11 juni 2009 om 06:58eindelijk vind ik de tijd om bij je te komen lezen en nu zit ik hier met een enorme brok in mijn keel!
14 juni 2009 om 09:00Deze angs is af en toe zo sterk dat ik soms denk 'had ik maar geen kids, dan hoef ik niet bang te zijn'
Begrijp me niet verkeerd ik wil ze never nooit kwijt maar die angst!
Een reactie posten