Foto uit 2005 (bij gebrek aan een recente waar ze met zijn drietjes op staan)
Sinds ik moeder ben is er veel veranderd in mijn leven.
Zo ben ik een stuk banger geworden.
Scheurde ik voorheen in 6 uur naar Lyon (Frankrijk) (wat inhoudt 180-200 km/uur tanken en doorrijden) , sinds ik moeder ben rijdt ik een stuk rustiger, ik ben een brave automobilist geworden 120 km per uur en heel heel soms richting 140 maar die 140 grens overschrijdt ik zelden of nooit (nou ja, soms, heel soms, als ik alleen in de auto zit en er niemand op de weg is).
Liet ik me voordat ik moeder was gewoon opereren (want mij overkwam toch niks dacht ik) nou sinds ik kinderen heb is dat wel anders, ik heb bij de laatste operatie van mijn knie de anesthesist huilend gesmeekt om er vooral voor te zorgen dat ik weer wakker werd onderwijl hem de foto showend van mijn kinderen (hoezo genant?). Hij beloofde me een retourtje en geen enkele reis.
Voorheen was ik nooit bang voor achtbanen, bungeejumpen, klimmen, snelheid, doodgaan en dat soort dingen en dat is nu echt wel anders. Ik heb hoogtevrees. Ben bang in de achtbaan en word er ook nog eens kotsmisselijk in. Ben bang om te sterven want wil echt mijn kids eerst helemaal groot brengen en steunen en bijstaan in dit leven, hun kinderen zien.
Voor de kinderen was ik niet zo'n emotioneel schaap. Toen was ik een harde tante die de wereld aan het verkennen was. Bij de zwangerschap begon het al toen ik een keertje naar "Free Willy" zat te kijken en zo moest huilen, echt zo erg moest huilen , ik overdrijf niet, het is echt waar: ik zat een dik half uur na de film nog te grienen. Sindsdien ben ik een emo. Vertel mij een zielig verhaal , of een zielig liedje en ik jank.
Voor de kids had ik ook nog een geheugen. Nu moet ik briefjes maken anders vergeet ik de helft.
Voor de kids had ik schoenmaat 38,5 , nu 40-41.
Voor de kids was ik behoorlijk egoïstisch en dat is sindsdien erg veranderd .
Voor de kids was ik een minder mens, ik ben sinds de kids een beter mens geworden, ik heb nu miniatuurtjes lopen waar ik onvoorwaardelijk van hou , waar ik voor door het vuur ga, die ik bescherm, groot breng, opvoed, begeleid naar een zelfstandig bestaan, die een deel van mij zijn , waarin ik mezelf herken, waar ik me ontzettend aan kan ergeren soms, waar ik ontzettend pijn door kan hebben als zij pijn of verdriet hebben, mensjes waarvan mijn hart overstroomd van geluk en liefde als ik naar ze kijk.
Kleine mensjes die leuke mensjes zijn. Kleine mensjes die groot worden.
Kleine mensjes waar ik zo ontzettend trots op ben.
6 reacties:
Mooi geschreven Ilse! Tja meid, als je moeder wordt en bent, veranderd er een hoop in je leven. Je respecteert het leven ineens omdat je kinderen hebt!
7 april 2009 om 14:56Heerlijk om te lezen dat je ook zo geniet van je kinderen.....hoevelen krijgen geen liefde?
En het negatieve van het ouder worden moet je maar op de koop toenemen hoor....hoort erbij!
En?
7 april 2009 om 16:02Ben je er klaar voor dat je kinderen een harde mensen worden die de wereld willen verkennen?
Dat ze egoïstisch zullen zijn?
Net zoals wij zelf waren?
Mooi! En herkenbaar. Al ben ik volgens mij altijd al een emotionele kip geweest!
7 april 2009 om 18:41Mooi geschreven en vooral dit (Voorheen was ik nooit bang voor achtbanen, bungeejumpen, klimmen, snelheid, doodgaan en dat soort dingen en dat is nu echt wel anders. Ik heb hoogtevrees. Ben bang in de achtbaan en word er ook nog eens kotsmisselijk in. Ben bang om te sterven want wil echt mijn kids eerst helemaal groot brengen en steunen en bijstaan in dit leven, hun kinderen zien) stuk is voor mij zo herkenbaar! Alhoewel ik nog wel in de achtbaan durf, maar hoogtevrees heb ik dus wel!
7 april 2009 om 21:17Super mooi geschreven!! Ik ben benieuwd hoe mij dat zal vergaan als ik kids krijg. Ik ben nu helemaal niet zo emo, dadelijk dus misschien ook wel bij alles tranen met tuiten, hahaha... Maar ja als ik net zo'n moeder als jij zal worden heb ik niks te klagen!
8 april 2009 om 07:52oh.. dit moet ik lezen, maar ik moet nog veel doen... leuk vooruitzicht om dit vanavond te gaan lezen.
10 april 2009 om 15:13Een reactie posten