*What's up

Ik was 28 woonde in Zuid Frankrijk toen ik bij de gynaecoloog per toeval erachter kwam dat mijn eierstok verstopt zat.

Geen probleem zei hij, de gynaecoloog, dat gaan we fiksen. Zo gezegd zo gedaan en daar lag ik met een vacuümpomp op mijn doos (ja want het goedje moet natuurlijk wel binnen blijven) en werd er rare blauwgroene vloeistof naar binnen gespoten (voor op de tv te kunnen meekijken waar de vloeistof zou stoppen). Dit ging echter met zoveel kracht dat ik ineens heel hard moest schreeuwen want een geweldige pijn scheut maakte zich meester van mijn onderlijf waarop de gynaecoloog zei: "zo die is ontstopt" en breed grijnsde want dit was goed nieuws volgens hem want ik hoefde dus geen operatie. Ik strompelde minuten later naar buiten met een maandverband maat XXXL tussen mijn benen en voelde nog de hele dag die vloeistof mijn lichaam weer verlaten.

Van de gynaecoloog hoefde ik niet meer aan de pil want doordat hij mijn eierstokken ontstopt had zou het wel een jaar duren voordat ik zwanger zou raken en dat was exact de periode dat we in gedachten hadden voor een kleine spruit. Nou dat was nog eens goed nieuws.

Maand later voelde ik me raar en werd niet ongesteld, test gehaald : positief. Gynaecoloog bellen dat ik zwanger was, wat niet mogelijk was volgens de goede man, dat was nl nog NOOIT voorgekomen! Jahaaaa hallooohoooo nu dus wel.

Naar hem toe en ja hoor hij moest toch ook constateren dat ik zwanger was. Eureka!

De zwangerschap was een grote stress toestand , veroorzaakt door mijzelf. Nu ik zwanger was en het eigenlijk een wonder was, wilde ik dit wonder niet verliezen en werd panisch.

Eten, eten, eten moest ik, want zo zou dat eitje groeien en blijven zitten. Ik had echter een hele rare eetstoornis 9 maanden lang: Mc Do genaamd. Ik lustte niets, nauwelijks iets, alleen als het van de Mc Do kwam. Van alles werd ik misselijk behalve van hamburgers (alle soorten en smaken)/chicken nuggets/patat met veel mayo en ketchup, mijn lichaam wilde VET.

Niks gezonds alleen maar vette dingen. 6x per dag minimaal reed ik naar de Mc, en veranderde langzaamaan in een Teletubbie. Overigens moet ik even kwijt dat ik voor de zwangerschap totaal geen liefhebber van de Mc was.

Als ik de baby niet voelde moest er gescrabbeld worden totdat ik hem weer gevoeld had, maakte niet uit als dat pas om 5 uur 's ochtends was, ik ging niet naar bed! Elke maand kreeg ik een echo bij de gynaecoloog maar vond dit niet genoeg dus zat ik altijd na 2 weken weer bij de radioloog om toch nog even te kijken of alles nog goed was. De bevalling naderde en ik was ook daar panisch voor, doodeng vond ik het. Ik weet zeker dat ik daarom ook 2 weken overtijd was.

Ineens waren ze er, de weeën, op een maandagavond 4 december om 18 uur begon het, pfff eindelijk! Hele nacht weeën gehad en de volgende ochtend naar de Kliniek, nog geen ontsluiting, weer naar huis met zetpil om de weeën op gang te brengen, die ik prompt in het verkeerde gat duwde, want ja hé, ik dacht... daar waar het pijn doet moet het erin duuuhhhh !

Dinsdagavond uiteindelijk maar weer terug naar de Kliniek met hevige weeën maar niet voordat ik eerst naar de Mc Do was geweest waar ik bij de Mc Drive nog even 3 Big Macs scoorde die ik wee of geen wee naar binnen moest werken. De hele nacht in het ziekenhuis was een drama, op de knieën onder het bed van de pijn, geen anesthesist aanwezig. Riep ik 9 maanden lang dat de Fransen belachelijk bezig waren met hun ruggenprik en dat ik dat niet wilde onder geen beding nu smeekte ik de verpleegster erom. 

Om 6 uur in de ochtend na 2 slapeloze nachten was het zover , ik mocht naar de bevalkamer, ik riep als je nu niet meteen een anesthesist laat komen haal ik hem zelf! Gelukkig kwam de beste vrouw na een half uur en mocht ze van mij die spuit er heel snel inrammen, eindelijk geen pijn meer en ik was zo uitgeput en blij dat de pijn weg was dat ik alleen nog maar wilde slapen!