Mijn kinderen zijn gisteren met de trein vertrokken naar hun vader met de oppas. Doodeng vond ik het. Mijn oppas is een schat van een mens en zorgt goed voor de kinderen dat is het probleem niet maar ik denk toch altijd dat ik zelf aanwezig moet zijn met zo'n 'lange' reis, je weet maar nooit wat er allemaal kan gebeuren immers... Gisteravond op het journaal zag ik dat er een intercity ontspoort was , dat had dus ook de trein kunnen zijn waar mijn kids inzaten en dan ben je er niet bij, verschrikkelijk!
Nyah moest ook zo huilen toen ze ging, die is sinds ze vorig jaar zoek is geraakt op de camping best wel bangig geworden en in stad of supermarkt laat die mijn hand niet meer los, gelukkig was het in de trein zo over want ik heb natuurlijk wel een paar keer gebeld en meteen bij aankomst ook nog een keer.
Maar ze zijn veilig en wel aangekomen dus dan is alle angst en zorgen zo weer weg, dat dan weer wel, en waarschijnlijk doe je het een volgende keer ook gewoon weer. Steeds een beetje meer loslaten heet dat.....Yoni volgend jaar naar het voortgezet onderwijs, ook zoiets die gaat steeds meer dingen alleen doen. Nou het gaat me lukken ik weet het zeker, heeft tijd nodig.
0 reacties:
Een reactie posten