Ze hebben overal een mening over en die staat in cement geschreven. Het ene is “heilig” en het andere is “zooo gisteren”. Ze zijn ook nog zo lekker stellig: “Zo wil ik nooit worden!” en “Dat blijf ik altijd doen!”. Dat deed mij denken aan een interview dat ik laatst heb gelezen met zo’n broekie van BNN. Het grootste schrikbeeld van deze jonge presentator was dat hij met vrouw en kinderen in een saaie doorzonwoning terecht zou komen. Hij wilde vooral blijven reizen en liever niet settelen, want stilstaand water werd brak, weet je wel. Als ik zoiets lees, moet ik altijd even glimlachen. Eén van de grootste uitdagingen in dit leven is om te leren hoe je het bijzondere kunt ontdekken in het gewone. Dat is vele malen moeilijker dan de zoveelste vlucht naar Verweggistan. Maar ik heb ook geleerd dat je eigenlijk niet over een ander kunt oordelen. Je kent zijn of haar drijfveren niet, en aannames op basis van je eigen situatie zijn zelden juist. Hoe ouder ik word, hoe meer ik inzie dat je eigenlijk geen mening kunt hebben over dingen waar je niks vanaf weet. Toen ik in de twintig was, zei ik in interviews geregeld dat mensen die naar een plastisch chirurg gingen, hun geld beter aan de psychiater konden uitgeven. Inmiddels weet ik dat je vrouwen onder de 35 zoiets helemaal niet moet vragen. De wet van het voortschrijdend inzicht, heet dat geloof ik. Op een gegeven moment begrijp je dat je het niet begrijpt – maar dat dat ook helemaal niet hoeft. Het wordt nooit meer zo zwart-wit als toen je jong was. Mannen die vreemdgaan gooi je er niet zomaar uit. Oplossingen voor de Derde Wereld zijn niet zo makkelijk als ze lijken. Ik ben verliefd, sha-la-li blijft dagenlang in je hoofd hangen. Het lijkt allemaal onbegrijpelijk, maar toch is het zo. Die constatering heeft mij persoonlijk veel rust gebracht. Je hoeft niet alles te kunnen verklaren. Er hoeft niet overal een oplossing voor te komen. Van een beetje wrijving krijg je tenslotte de mooiste glans.
Deze las ik vandaag in de Vrouw en ik ben het er helemaal mee eens, ik had het zelf kunnen schrijven , nou ja bijna dan, als ik zou kunnen schrijven, dan:
AMSTERDAM - Hoe ouder je wordt, hoe meer je weet dat je eigenlijk niks weet. Wanneer je jong bent, denk je nog dat jij en je vrienden de maatschappij wel eens even zullen gaan veranderen. Je hebt een grote mond, en nog grotere idealen.
Zo hoort het ook, want jeugdig optimisme leidt tot frisse ideeën en nieuwe invalshoeken, en uiteindelijk misschien wel tot positieve omwentelingen. Maar het gaat zelden in het tempo dat je voor ogen had. En de realiteit blijkt vaak ‘iets’ gecompliceerder te zijn dan je had verwacht. Vorige week vond ik op zolder in een oude doos een paar van mijn dagboeken van de middelbare school, en eerlijk gezegd werd ik een beetje melancholiek van het naïeve wereldbeeld dat van de pagina’s spatte. Die onbevangen levenshouding zie ik nu ook bij mijn eigen kinderen. En dan vooral bij Emma, die na de zomervakantie een geheel nieuwe levensfase tegemoet gaat als middelbare scholier. Zij en haar vriendinnen zien alles nog zo heerlijk zwart-wit. Als ik weer eens zo’n plukje meiden naar de streetdance-training moet brengen, luister ik graag naar wat ze allemaal op de achterbank bespreken.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
19 reacties:
Ja, heel herkenbaar! Mooi ook hoe ze zegt dat je het geluk in het simpele moet zoeken. Take time to enjoy the simple things in life, zeg maar!
8 maart 2010 om 09:43Precies!
8 maart 2010 om 10:07Dat zeg ik zo vaak tegen mezelf en andere.... .geluk zit hem in de kleine dingen van het leven !
8 maart 2010 om 10:12Enjoy life.....pluk de dag !!
Is al zo lang mijn levensmotto !
Groetjes fijne maandag van mij
Zooo herkenbaar idd. Het maakt het allemaal zoveel makkelijker en geeft vooral veel rust. Maar ja, dan zit JIJ daar weer met een huis vol pubers die de stress weer aardig op weten te voeren !;O)
8 maart 2010 om 10:22Zo zie je maar ouder worden is niet alleen maar vervelend, "Elluk nadeel heb s'n voordeel"
Fijne dag, Karin
(Zag je nieuwsbrief, ga eens kijken hoe het valt en zou het heeeeel leuk vinden om op je voorjaarsfair te komen. Wil de kans om Queen Ilse in levende lijve te ontmoeten niet voorbij laten gaan. Je hoort nog van me)
mooi laatste zin. en.
8 maart 2010 om 10:30'Eén van de grootste uitdagingen in dit leven is om te leren hoe je het bijzondere kunt ontdekken in het gewone. Dat is vele malen moeilijker dan de zoveelste vlucht naar Verweggistan.'
amen.
Voortschreiden inzicht. Daar heb ik ook een hoop van :-)!!
8 maart 2010 om 10:52Helemaal top dit om te lezen!
8 maart 2010 om 12:59Mooi stukje Ilse! En over sommige dingen wíl ik niet eens een mening hebben omdat ik niet in het schuitje van anderen zit en dus ook niet zou weten hoe ik zou reageren. En dat geeft rust. Heel veel rust. En dat hou ik graag zo want ik ben al druk zat!
8 maart 2010 om 13:25wat een wondermooi stukje.. dankjewel voor het delen Ilse.. en ik geloof het gelijk: ook jij had dit kunnen schrijven...
8 maart 2010 om 13:52grts
Ik kan niet anders dan het beamen. Ik hoor mezelf in mijn herinnering nog zoveel dingen met stelligheid zeggen!! De burgerlijkheid van een gezin met twee kinderen!!!! tjonge jonge, ik had het moeten opnemen en nu aan mijn twee kinderen laten horen.;-)
8 maart 2010 om 14:04Ik vind ook die laatste zin zo mooi. Een beetje wrijving geeft glans...
8 maart 2010 om 15:26Ja, en over de rest kan ik niets zeggen. Want ik ben natuurlijk nog piepjong. ;-)
zo herkenbaar!
8 maart 2010 om 17:10Ik heb zo'n boekje waar ik dingetjes inschrijf die ik wil onthouden...Net genoteerd: de grootste utdaging is leren hoe je het bijzondere kunt ontdekken in het gewone.
8 maart 2010 om 19:32Mag van mij op zo'n tegel!
Bedant! Nieneke
Net als Nieneke valt deze zin: Eén van de grootste uitdagingen in dit leven is om te leren hoe je het bijzondere kunt ontdekken in het gewone' me op. Inderdaad tegeltjeswijsheid. Ik heb hem zojuist ook opgeschreven.
8 maart 2010 om 19:48AMEN!
8 maart 2010 om 20:01Mee eens!
8 maart 2010 om 20:18het klopt helemaal....
8 maart 2010 om 20:23dat is een van de grootste positieve dingen van ouder worden, vind je niet? je word namelijk echt wijzer...
Daarom is het ook heerlijk om (bijna) 45 te zijn! Jolanda
8 maart 2010 om 20:58Nou idd .. heel herkenbaar.
8 maart 2010 om 22:22fijne avond, Elise
Een reactie posten