Ik schrijf soms dat ik me een slechte moeder voel maar ik ga hier maar even bekennen dat dat gevoel soms heel terecht is dat ik soms ook gewoon een slechte moeder ben.
Nee niet zeggen dat is niet zo want echt heus het is gewoon wel zo. Soms zit ik er zooo naast.
Mijn dochter ging op kamp maandag, ik kon niet mee wegbrengen (werk werk) en dus had ik geregeld dat ze met I de moeder van haar vriendinnetje mee fietste, haar zus bracht haar en haar tas naar I en samen vertrokken ze.
So far so good, ik had het goed geregeld voor mezelf .
Ik geen schuldgevoel, kind niet alleen.
Gisteren kwam ze terug en tussen half 4 en 4 moest ze worden opgehaald.
Ik had me de hele dag voorgenomen er te staan en mezelf honderd keer ingeprent niet vergeten etc... ik kan nl nogal verstrooid zijn als ik aan het werk ben en denk dan nergens meer aan, zo heb ik al meerdere keren mijn kids vergeten op te halen op school omdat ik zo opgeslokt werd door mijn werk en geen tijd en dagen meer ken op zo'n moment
Maar niet dit keer dit keer had ik het opgeschreven op mijn bureau gelegd groot blad met erop: Half 4 Nyah halen !!!!!!!
Om 1 uur kwam de journaliste van het woonblad waar we in november in komen te staan en ik dacht nog mooi komt goed uit zo vroeg, dan ben ik om half 4 wel klaar.
Nee dus, om 3 uur zat ik nog midden in het interview en het einde was nog niet in zicht dus bedacht ik me (terwijl ik praatte met de journaliste) dat mijn dochter haar dan maar even moest gaan halen of haar broer. Dat zou ik ze zeggen als ze thuis kwamen.
En toen gebeurde er van alles , ineens stond het huis vol met kinderen, wilde de journaliste nog een rondleiding door het huis en voor ik het wist was ik het gewoon vergeten, helemaal vergeten. En voor ik het wist stond mijn dochter voor mijn neus.
Toen de journaliste weg was ging ik dus even met haar op de bank kletsen (met een schuldgevoel van hier tot Tokyo) en het gesprek ging eerst over het kamp, wat ze allemaal gedaan hadden, hoe leuk het was, hoe laat ze gingen slapen en zo voorts want ze moest haar verhaal kwijt en dat was knus en gezellig.
En toen zei ik: Mama was er niet, ik was hier en was het helemaal vergeten het spijt me zo, waren alle mama's er? ik hoopte natuurlijk van niet
Zij: Ja, alle moeders waren er behalve mama.
AU
Ik: Ja en wat dacht je toen, vond je het erg?
Zij: "Nee hoor, ik ben het gewend, mama werkt altijd, is niet erg hoor mama."
AU AU AUUUUUUUUUUU
Stom stom wijf ben je toch ook dacht ik toen, helemaal terecht dat je je nu helemaal hondsberoerd voelt en dat verdomde schuldgevoel hebt, dit is toch niet normaal man.
Ik had gewoon moeten zeggen "sorry ik moet mijn dochter halen wacht hier maar of ga weg maar mijn dochter gaat voor". Dat had ik moeten doen maar ik deed het niet en als klap op de vuurpijl vergat ik ook nog haar broer of zus te sturen.
ARGGHHH ik kon wel janken, nee ik heb gejankt , later , toen ze het niet zag, en niet omdat ik zelfmedelijden had maar omdat ik me zo kan voorstellen hoe die kleine daar heeft gestaan en alle blije moeders zag die daar vol spanning en blijheid op hun kind stonden te wachten en de eenzaamheid die ze gevoeld moet hebben en de teleurstelling en dan de wetenschap dat ze dacht "ach dat is mijn moeder dat ben ik gewend". Ik wil niet dat ze dat gewend is, dat moet ze niet gewend zijn, dat mag ze niet gewend zijn.
En zij mocht later van mij: een ijs gaan kopen (een dubbele, ja veel schuldgevoel dus veel ijs) , later opblijven, werd doodgeknuffeld, hoefde haar eten niet op te eten , allemaal belachelijk natuurlijk want dat heeft totaal geen zin meer, ik had er gewoon moeten staan, dit was puur en alleen om mijn eigen rotgevoel een beetje beter te maken.
Dus ja ik voel me niet alleen een slechte moeder ik WAS gewoon een slechte moeder gisteren .
Een verdomd slechte moeder.
Ik haat mezelf erom, echt .
En jullie hoeven geen lieve woordjes te gaan zeggen of de pijn te verzachten want dat verdien ik verdorie helemaal niet. Ik had er gewoon moeten zijn en was er niet en dat is onvergefelijk.
Ik maak het nooit meer goed dit zal ze zich altijd herinneren , haar moeder die er niet was en alle andere moeders wel.
Pfff zum kotsen ben ik .
Nu lees de blog hieronder nog even en klik en lees ! Belangrijk !
23 reacties:
Ja lieve Ilse, je hebt gelijk. En het overkomt ons allemaal, anders zouden er geen Kerstfilms zijn !
16 september 2009 om 11:55Maar je hebt je lesje geleerd en schaf nu een goede AGENDA aan en plan zo'n soort middag met zo'n belangrijke afspraak met je kindje helemaal leeg, zodat je lekker thee drinkt en op je gemak, je verheugend op het weerzien, op pad gaat.
Doe wat ik zeg !
Of je kind ook een werkende moeder wordt is nu maar af te wachten. Wat denk je zelf ?
Ik ben nu even heel eerlijk; onbegrijpelijk vind ik het!
16 september 2009 om 13:42Arme jij! Dat is een afschuwelijk gevoel, dat schuldgevoel.
16 september 2009 om 13:48Als moeder draai je nu eenmaal overal voor op: zelfs voor de krassen op de ziel van je kind.
@Ariadone: ja wat zou zij doen denk je ?? Mijn moeder werkte ook...
16 september 2009 om 14:12@Door: ik vind het ook onbegrijpelijk
@Nicole: wat kan jij dingen toch altijd mooi omschrijven maar die krassen die wil ik niet veroorzaken die krijgt ze al genoeg in het leven
Ja Ilse, errug jammer... Maar gelukkig hebben ze wel een veilig nest bij jou en worden ze niet mishandelt of verwaarloost ofzo. Toch? Wat hebben kinderen aan moeders (en vaders) die altijd bij school staan maar er emotioneel niet zijn voor hun kinderen? Dat worden nl de wrakken van de maatschappij straks, terwijl jouw kids stevig op hun benen staan en altijd bij je terecht kunnen.
16 september 2009 om 15:17Genoeg weer.
Sukkel! Dit vind ik eerlijk gezegd ook wel ontzettend knullig van je. Onvoorstelbaar! En ja zo'n schuldgevoel lost niks op, je moet leren pioriteiten stellen, je kinderen bovenaan! Toch? Groeten, Corine
16 september 2009 om 15:20Ja Ilse, Moet je zeggen dat mij zoiets nooit zou overkomen, maar ik ben dan ook een totaal ander mens. Mijn zus daarentegen zou dat wel overkomen. En idd de kids weten hoe mama is, maar heus ze houd echt van je. Misschien moet je een mega agenda kopen of bij echt belangrijke dingen je alarm instellen op je mobiel.
16 september 2009 om 16:00Groetjes Lia
nou Ilse,begrijp het echt dat jij je super klote voelt...
16 september 2009 om 17:02En de meeste van van die reacties begrijp ik niet,,,we zijn allemaal mens...
ik zou me ook super kut voelen,en zit dan niet te wachten op mensen die dat er nog even in wrijven..
Ilse dikke knuf voor jou en je dochter....
Je bent een mens en mensen maken fouten. Moeders ook. Waar het dan vervolgens om gaat is dat je sorry moet kunnen zeggen tegen je kind. Je kind mag best weten dat zijn of haar moeder niet perfect is. Mijn moeder maakte fouten, ik maak fouten. Als ze maar weten dat je je best hebt gedaan. Want wij verlangen toch ook niet dat onze kinderen perfect zijn maar we willen toch wel dat ze hun best doen?
16 september 2009 om 18:04Je kind mag je schuldgevoel zien en voelen. Dan ben je een goede moeder, met alle goede en minder goede kanten.
En wat een droppie van een dochter heb je!
o ja dat vergeet ik nog te zeggen.ben verliefd op je dochter, wat een poepie...zucht...
16 september 2009 om 18:29Ik kan me indenken dat jullie allebei, je hardstikke rot voelen. Bah, moeder zijn doet soms ongelofelijk veel pijn omdat je als moeder het meest geconfronteerd wordt met jezelf.
16 september 2009 om 19:05Ik vind het ook zo'n dotje hier op dit plaatje........tja en over de rest is vast al genoeg gezegd.
16 september 2009 om 19:06Maar wees ook een beetje lief voor jezelf hoor......
Fijne avond
Ik heb het twee jaar geleden ook gehad! Alleen dan met het uitzwaaien, daarvoor was ik te laat. Oh wat vond ik dat erg. Ik wilde er toen nog met de auto achteraan gaan. Heb in mezelf staan vloeken en idd de tranen van frustratie waren er ook. Je voelt de teleurstelling van je kind wanneer ze je niet ziet staan... Ik was er net overheen kom jij om het weer op te rakelen (::
16 september 2009 om 19:08Vandaag was ik gelukkig ruim op tijd. je kunt het altijd weer goed maken. alleen niet deze keer. Je moet maar zo denken; de kinderen hebben af en toe ook een cursus in teleurstellingen nodig (om je op te beuren)
Ik programmeer belangrijke dingen in mijn telefoon, dan gaat ie piepen en dan weet ik dat ik weg moet.
16 september 2009 om 19:46Ik ben namelijk net zo.
Je kunt je helemaal verliezen in je werk... aan de ene kant fijn: je doet wat je leuk vindt, maar aan de andere kant heel vervelend. Ik heb het nu dus opgelost.
Dus Ilse, geen excuus meer, gewoon beter regelen.
Dat je voor jezelf weet dat je iets 'fouts' hebt gedaan is al heel wat. Hoeveel mensen zouden er hun schouders bij ophalen?
16 september 2009 om 20:17Hoi Ilse ,
16 september 2009 om 20:22nou dat je je schuldig voelt heb ik inmiddels begrepen , zou ik ook hebben .
En ik moet ook eerlijk bekennen dat ik daar ook wel eens last van heb hoor en dan niet omdat ik niet bij school stond of zo want dat regel ik wel . Als ik moet werken dan stuur ik Erwin of oma en dat vonden ze dan niet altijd leuk want eigenlijk horen de mama's daar te staan lijkt het wel.
Neee, ik heb me wel eens schuldig gevoeld omdat ik moe was van m'n werk en dan niet altiid leuk reageerde of tijdens ruzietjes met de kinderen toch m'n stem verhefte terwijl ik dat juist niet wilde . En niemand kan mij wijs maken dat de perfecte moeder bestaat , ik ben nu een boek aan het lezen die gaat over validerend omgaan met anderen en dan denk ik ook weer ............:had ik dat jaren eerder maar geweten ........
En dat schuldgevoel moet slijten meid , niemand kan iets zeggen waardoor dat sneller gaat ............het is jouw gevoel .
groetjes Gea
zo dat is zwaar kut! nou ja hoef je niets te vertellen want je weet t zelf al....
16 september 2009 om 21:33Belangrijke dingen toch maar in je telefoon zetten ofzo! Dan gaat er een mega alarm af!
sterkte ermee
x
En de thuismoeder word uitgejouwd vaak maar ik stond er wel altijd ... (je vroeg erom ;-))
16 september 2009 om 22:28Boodschap hier beneden is erg mooi overigens, en heel belangrijk!
XXX
Ik vergeet zelden tot nooit zulke dingen. Oke ik heb geen kinderen, maar gewoon afspraken.
17 september 2009 om 08:57Dat zit erin gebakken.
Ik haat het ook als mensen niet of te laat komen.
Maar Ilse, genoeg schuldig gevoeld. Zorg er gewoon voor dat het niet meer gebeurd, hoe dan ook.
Enne, je hebt een prachtige dochter!
Weet je Ilse....je bent een mens....en een zeer gevoelig mens! Gelukkig maar! Anders zou je dit relaas je volkomen koud laten!
17 september 2009 om 09:17wat een mooi kind en wat een bijzondere moeder want fouten maken we allemaal maar er zo eerlijk over schrijven is een tweede. Soms heb je zo een voorval nodig om eens echt dingen te veranderen, weer ns even met beide benen op de grond te komen en te realiseren waarom je anderen vaak belangrijker vindt dan de mensen waar t echt om gaat.
17 september 2009 om 12:36ik weet hoe t voelt zo'n ervaring (helaas) en je hebt vast nog tijd genoeg om naast enkele vervelende herinneringen heel veel mooie herinneringen met ze te maken! (het onderwerp van je volgende blog blijft ze vast nog heel lang bij :-D)
Wat een ontzettend trut moet je jezelf gevoeld hebben.... vreselijk schuldgevoel natuurlijk... Maar... waar was de papa in dit verhaal? Of de stiefpapa? Die stonden er toch ook niet? Kijk begrijp me niet verkeerd, ik vind het ongelooflijk dat je er niet stond maar waarom is het wel stom als de moeder er niet staat en niet stom (of in ieder geval 90% minder stom...) als de vader er niet staat.
17 september 2009 om 21:34En het bericht eronder kan ik helaas niet openen... weet ook niet waarom.
Heb inmiddels ook al je andere berichtje gelezen over het briefje/kaart die je van je dochter hebt gekregen. Wat een schat van een meid en het briefje zou ik inlijsten!
Zoals al meerdere aangegeven hebben... gebruik de wekker op je telefoon, doe ik ook en werkt perfect!
Groetjes Claudia B.
Helaas heb ik het filmpje maar één keer gezien want hij staat er niet meer op
18 september 2009 om 10:27Kreeg er tranen van in mijn ogen
groet Rianne
Een reactie posten