Toen ik 29 was bedacht ik me ineens dat ik kinderen wilde , eerder wilde ik ze echt niet want druk met flirten, uitgaan, reizen en leven had ik daar echt de tijd, noch de zin voor .
Maar goed toen bijna 30 dacht ik dat het er dan maar eens van moest komen.
En niet zo gezegd zo gedaan want eierstokken verstopt, die moesten eerst ontstopt worden en dan kon het nog wel eens een jaartje duren, volgens de gynaecoloog. Nou niet bij mij hoor, de eerste maand zwanger. En toen veranderde ik in een hysterica die alleen maar dacht: dit kind moet erin blijven, die mag ik niet verliezen dus at ik , neehee ik vrat want ik dacht: hij moet groeien, dus moet ik eten (ja toch al bijna 30 en dan nog zo naïef) , en zo geschiedde: de baby bleef zitten en ik kwam 35 kilo aan. (die ik er na de baby er eenmaal uitgepoept te hebben, een 3/4 jaar later met veel pijn en moeite (En 84.763.580.943.497.251 buikspieroefeningen) pas weer af had pffff
Maar daar wil ik het helemaal niet over hebben ik wilde vertellen hoe ik dacht dat ik als moeder zou zijn, wilde zijn, dacht dat ik ging zijn.
Ik zou zo'n hele leuke moeder worden, zo'n moeder dat alle andere kinderen in de rest van de wereld zouden wensen dat ze hadden. Zo'n blije moeder die altijd met een glimlach klaarstaat voor haar kind, ja ook 's nachts ook als ie voor de 83262738 keer zeurde, mama riep, kotste, ik zou altijd blij zijn en mijn kind overspoelen met liefde. Ik zou met hem knutselen : uren, ik zou met hem door het bos rennen en verstoppertje spelen, kiekeboe terwijl hij/zij het uitschaterde van vreugde want oh wat heb ik toch een leuke moeder. Ik zou koekjes bakken, puzzelen, uren met het kind langs de fiets rennen om het te leren fietsen, elke dag voorlezen, het overspoelen met liefde/knuffels/kusjes en al huppelend hand in hand zouden wij door het leven gaan, door een mooi groen weiland met bloemen zouden we rennen/spelen/huppelen/lachen en vrolijk zijn.
Zo had ik me dat bedacht hè? Maar zo ben ik dus niet.
Ik ben niet altijd blij, ik haatte het als ik er 's nachts voor de tigste keer uitmoest, ik vind knutselen niet leuk en klei in mijn tapijt al helemaal niet, koekjes bakken vind ik heel af en toe goed als de keuken toch al een bende is en ik niet ongesteld ben of moet worden, ik ren niet al verstoppertje spelend door het bos want er is er altijd wel een die valt of een pokkehumeur heeft, puzzelen is me veel te sloom en ik ben na 10 minuten o zo geïrriteerd dat dat kleine mormel nog steeds niet snapt waar dat puzzelstukje in moet, fietsen leren mocht pa doen nadat ik na de eerste keer door mijn rug ging waarom zijn die k*tfietsjes ook zo laag , voorlezen deed ik tot de dag dat ze konden lezen (en niet elke dag ) want nu kan je het mooi zelf , en ik huppel al helemaal niet want als ik op de hoek ben ben ik al buiten adem.
Dus in niets lijk ik op de moeder die ik had willen zijn of nog wel zou willen zijn .
Maar in mijn "droom" maakte ze ook geen ruzie, liggen ze niet stampvoetend te krijsen in de Hema, zouden ze eeuwig dankbaar zijn voor alles wat je doet, deden ze altijd wat ik wilde, vonden ze alles leuk/lief/wauw en niks stom / ouderwets of belachelijk. Nee, in mijn droom hoefde ik niet 12 machines was te draaien elke week, noch te strijken of rommel op te ruimen die 7 kinderen laten slingeren, in mijn ideaalbeeld was het aanrecht altijd spik en span en koken wie dat deed weet ik niet maar aten we elke avond zonder dat ik daar eerst een hoop sleep en sjouw werk voor hoefde te doen van Ah naar huis en van huis naar de koelkast om vervolgens eten te bereiden, tafels te dekken, vaatwassers in en uit te ruimen.In mijn droom zouden ze elke avond blij zijn met elke maaltijd en alleen maar roepen hoe lekker het is, niks "yak groenten" maar "YES !! GROENTEN"... In mijn droom had ik ook nog nooit een stofzuiger gezien .In mijn droom had ik ook geen last van PMS van geluidsoverlast, van gillende kinderen, mopperende kinderen, administratie, werk, etc......
In mijn droom woonde ik gewoon in een huis wat zelfreinigend was en iedereen altijd in schone witte strak gestreken kleren liep in een altijd zonnig land met de mooiste bloemen, natuur en leuke mensen die ook allemaal alleen in het wit waren en happy en vrolijk en eensgezind.
zucht
Ik ben niet perfect.
22 reacties:
wie is er nu wel perfect!!!!
20 juli 2009 om 10:52Wees trots op jezelf dat je dat durft toe te geven...
Het leven met kinderen is nu eenmaal een hoop gedoe....
Daarom kijk ik nog wels eens graag naar de theatershow,s van brigitte Kaandorp.Over hoe we genept worden door bladen zoals de libelle waar alles spik en span is dat die leuke echtparen helemaal geen echtparen zijn ..en dat die leuke schonen huizen eerste helemaal klaar gestoomd worden,,eerlijk om te kijken en je te realiseren dat we maar gewoon mensen zijn...
Die laatste regel klopt niet. WIJ zijn nl wel perfect, maar de wereld om ons, moeders, heen niet. Daar kunnen we helaas en gelukkig maar niets aan doen en dus is het een kwestie van je aanpassen de rest van je leven. En inderdaad: niemand, NIEMAND die ons even waarschuwde hè, van te voren?!!! Ik voel me ook vaak zo als jij hoor, vanmorgen nog. Kinderen zijn leuk, ze moesten alleen nooit gaan praten, want dan spreken ze je alleen nog maar tegen....zucht....
20 juli 2009 om 11:51Mooi geschreven! Zo'n beeld heb ik ook, is dus nu mooi in duigen gevallen....hahahaha ;) Nee hoor, het is altijd weer anders in reality, maar het heeft voordelen en nadelen. We genieten daarom nog lekker met z'n twee!
20 juli 2009 om 12:44Heel herkenbaar. Zo'n droom had ik ook. En die is ook in duigen gevallen.
20 juli 2009 om 14:12Maar zoals het nu is, is het. En da's ook goed.
Er zit idd herkenbare dingen in, ik ben nu pas 4 maanden moeder en voel me soms al erg schuldig om dat ik even geen zin heb om hem aan het lachen te maken etc. Het is soms gewoon even te vermoeiend enzo. Ook al genieten we natuurlijk wel.....
20 juli 2009 om 15:2235 kilo?! Waar laat je het, behalve 3 kilo kind? Ik kon na 7 dagen mijn spijkerbroek weer aan en was de 10 -bij de 1e- en 8 kilo-bij de 2e- met 1 week kwijt van de stress welliswaar, maar een kniesoor die daarop lette.
20 juli 2009 om 19:21Tja, kan er ook nix aan doen... Scheur wel doordemidden van hiet leren fietsen probleem en ik heb ook nooit door het bos gerend en minimaal voorgelezen enzo. Na 1 week was ik al van mn rose wolk gedondert omdat oudste een huilbaby bleek en niet sliep.
Uiteindelijk komt het goed, alleen ik weet nog niet wanneer.
Oh, dat zijn wel heel veel buikspieroefeningen.
20 juli 2009 om 20:21Hilarisch stukje Ilse!
Ik herken het hoor, je hebt allemaal toekomst ideeën en wensen maar het komst er nooit van. Maar al met al denk ik dat je kinderen het goed getroffen hebben hoor, je bent zoals je bent.
20 juli 2009 om 21:01groetjes Elise
Lieve, lieve Ilse, wees niet zo hard voor jezelf!! Je doet het hartstikke goed!! Je bent een leuk mens, een lieve vriendin, een schat van een vrouw en heus... je kinderen vinden je een heerlijke moeder en zouden je er direct weer uitpikken als ze uit 100.000 andere moeders zouden mogen kiezen.
20 juli 2009 om 21:40Zij hebben een moeder die toch mooi een oude kerk in een fantastisch huis kan omtoveren. Zij hebben een moeder die zowel Frans als Nederlands spreekt. Zij hebben een moeder die met ze naar hun vader rijdt. Zij hebben een moeder die toch mooi maar weer iedere week die 12 (of meer!) wassen draait en ervoor zorgt dat alles fris in hun kasten ligt/hangt.
Draai je knopje om, lieverd. Je bent een geweldige vrouw en een supermoeder!! Heus, geloof me maar!!
Oh. Maar ik wel hoor.
20 juli 2009 om 22:47Perfect.
Yep. That's me.
Nee serieus.
Laatst zei ik nog tegen een vriendin.
'Ehm. Ik weet het niet hoor.Of ik wel in de wieg gelegd ben om moeder te zijn.'
Nee. Ik vind het soms ronduit stom.
Klaar. Simple as that.
Maar perfectie.
Och, dat is zo overgewaardeerd...;)
hahahaha oh ja, zelf was ik niet zo, wel het voorlezen en het spelen, dat zou ik alleen al meer doen, de rest mwoah... denk je ook niet zo aan als je in Amsterdam bent opgegroeid drie hoog achter op de zeer drukke aders qua verkeer...
21 juli 2009 om 10:00Maar ja, de realiteit is anders, ineens begreep ik mijn moeder en had vol respect voor mijn oma die het wel deed en kon, maar zij was ook oma, nu doet mijn moeder ook die dingen die mijn oma met mij deed, en mijn moeder zegt ook... wacht maar op je kleinkinderen dat is veeeeeeeeeel leuker, hahaha en bedankt MA :O
Het is zoals het is, elke dag anders en tegelijk lijkt het hetzelfde, met 7 stuks lijkt het me ook erg full house :S Vorige week bij vriendin met 4 vond ik het al full house, maar je went eraan zegt ze dan...
Maar ook, hoorde ik een oud vriendin ooit zeggen gek op spiegels en glas en erg richting Truus de Mier, strak en glas en spiegels, elke dag poetsen... dat als zij een kind had het meteen vanaf dag 1 zou aanleren dat het nooit het glas mag aanraken ivm vingertjes etc, dat dit aan te leren is dat kinderen de spiegels met rust laten *kuche*
ze heeft een dochter ondertussen maar helaas was het contact al weg, wel heb ik haar ooit veel succes toegewenst voor als ze ooit al een kind zou krijgen... ja dus, maar ik vraag mij nog steeds af of zij datzelfde beeld nog heeft...
En jij, respect hoor voor zoveel kids en dat grote gezin, en toch heb je het op de rails naar wat ik lees...
XXX
Héérlijk om te lezen én héél hekenbaar!
21 juli 2009 om 10:20Maar mijn god Ilse, 35 kilo...hoe heb je dat voor elkaar gekregen!
Maar wees blij dat het er ook weer vanaf is gegaan na die 84.763.580.943.497.251 buikspieroefeningen!! hahaha
Je hebt een heerlijk staaltje schrijfkunst, sinds ik je blog ken ben je mijn 'wake up' momentje.
Groetjes Heidi
Lieve Ilse, wij geen van allen, goed opgeleide vrouwen met money in the pocket hebben ons geen van allen gerealiseerd, dat met het eerste kind er al zoveel huishoudelijk werk bij komt, dat je bij het twee kind zenuwachtiger bent geworden dan daarvoor en dat je bij het derde eventueel telkens aan het grote wonder moet blijven denken...En dan, als je zelf zo'n lieve moeder hebt gehad en je hebt juist die leuke 'samen"dingen onthouden, omdat je gewoonweg niet wist, dat ze ook altijd poetste en bnoende en laat naar bed ging ( tot je tiener was en naar je vriendinnen ging voordat je mee moest helpen ) als dat zo was thuis, dan MIS JE NU GEWOON JE EIGEN MOEDER.
21 juli 2009 om 10:38Maar daar is overheen te komen, want: jij doet weer andere dingen met je kids, dingen die je wel leuk vind en die zij zich later ook zullen herinneren...In amerika heb je "bewust thuisblijvende dochters" en die leren alle comptentie + zelf kleertjes maken, twaalf apostelen werpen, voor manlief zorgen en hem bedienen en bidden natuurlijk. Dan...worden ze homeschoolers, ze geven zelf pre-school, basisschool en voortgezet onderwijs aan hun kid, op de eigen grond, binnen het eigen gezin... en dan: gaan de jongens naar Irak...Nou en dàt..hoef jij allemaal niet te kunnen noch te verdragen en dat..Ilse geeft jou de vrijheid om het precies zo te doen zoals jij het wel fijn vind !! Jij mag het zeggen, jij bepaalt! Jij bent vrouw ( 1) en moeder (2) en echtgenote (3), hij snapt het ook allemaal prima en wil hetzelfde als jij....
Uhh.. heb je hier iets aan, dan, voor vandaag ?
Lieve groet
Ariadone
Oh.. bijna vergeten: je moet wel blijven voorlezen hoor, want dat is zo lekker intiem....pak een boek nèt iets hoger, bv the secret garden of de kleine prins...en laat ze zelf ook voorlezen aan jou/jullie, moet dat een uur voor het slapengaan, nee, lekker na de lunch op zondag of zo...of bij het ontbijt in bed, want .....anders gaat de juf van groep 3 zeggen in januari dat ze vermoed dat je kind dyslectisch is of een leerachterstand heeft....en wie leest....geneest, nou ja: lezen is ademen...of ....leze en schrijven is toch immers de basisvoorwaarde net als schoon drinkwater..maar ja, ik ben dan ook een ex-schooldirecteur...oh, maar toen ik nog danseres/dansdocent was had ik de beschikking over de woordloze taal van de dans...mmmm..ok ok ... ik stop er mee...
21 juli 2009 om 10:43Lieve groet
Ariadone
Ilse, ik heb iets leuks voor je. Een Amerikaans Xanga. weblog van een jonge moeder met 7 kinderen, de oudste is 11 en de jongste is 6 weken. Ze is ook fotografe en haar blog is ....inpsiring to say the least. Staat bij de nieuwste post ook een filmpje...ik geniet altijd erg op haar blog.
21 juli 2009 om 11:11http://resolved2worship.xanga.com/
Enjoy
Ariadone
O ja en nog even dit: als je als danseres 51 woog en tijdens de menopauze ( na ja ervoor ook al dus ) 83 dan piep je niet meer over een paar pondjes...je zult het er toch mee moeten doen...van te veel fitnessen krijg je ook burn out, want dan stress je jezelf into the jojo-effect...kun je beter The Secret gaan lezen...en eindelijk heb ik toegegeven: ik houd van lekker eten en lekker koken en gezelligheid en een koekje bij de thee...ben ik verdorie toch op mijn moeder gaan lijken !
21 juli 2009 om 13:03Lieve groet
Ariadone
Hahahaha, ik moet lachen om Ariadone! Met 3 ps-jes, wordt het al bijna een eigen blog!! :-) Ik ga eens bij haar kijken!!
21 juli 2009 om 15:42Je bent al de moeder waar ieder kind van droomt;)
22 juli 2009 om 09:16En dat meen ik echt !.
Om te janken die zoon van je. Uitprinten en opplakken die regel van hem.
22 juli 2009 om 20:17Hij meent het echt! geef hem een knuffel van mij (na het eten maken, afruimen, afwasmasjien inruimen enz, enz...)
Hallo,
19 augustus 2009 om 17:46Godnogantoe wat heerlijk om dit stukje te lezen! Vaak denk ik dat ik de enige moeder ben die zich genept voelt. Mijn nieuwe lijfspreuk is: Ik hou van mijn kind maar ik haat het moederschap. Het lulligste is nog wel dat het volkomen onmogelijk is je voor te bereiden of even eerst te testen of het wel bevalt.
Laatst stond mijn twee jarige zoontje weer om 5:30 in de ochtend aan mijn bed terwijl mijn (altijd nachtdienstwerkende man behalve in het weekend want dan is het ineens een dagdienst?!?!?!) niet gestoord mocht worden tijdens het slapen. Terwijl ik de slaap uit mijn ogen wreef plaste mijn schatje (kind niet de man) op de grond en begon heel hard te huilen. Ineens dacht ik: Ik geef het op. Ik wil niet meer. Waar kan ik hem inleveren. Ik heb het geprobeerd en ik weet dat ik beter de consequenties had moeten overzien en het spijt me maar ik kan dit niet.
Maar dat is geen optie. Je moet wel door.
Inmiddels gaat het wel weer en ik geniet elke keer als dat kleine mormeltje "HansjePansje Kevertje" voor me staat te zingen maar pfoe; ik kijk ook wel uit naar de dag (over ongeveer 17 jaar) dat ie eindelijk op zichzelf gaat wonen en ik mijn huis en tijd weer voor mezelf heb!
Groetjes, Heleen
Oh ik vergeet te melden dat ik ook 35 kilo aan kwam. Je bent geen freak of nature dus. Mijn kind woog bijna vijf kilo bij geboorte en de rest moest ik er ook zelf maar weer af zien te krijgen. Dit is op vijf kilo na gelukt en de huid van mijn buik is voorgoed verprutst!
19 augustus 2009 om 17:51Wat ik trouwens niet zo goed begrijp iks waarom veel vrouwen na de ervaring van de eerste, het een goed idee vinden nog een tweede of zelfs derde (nog meer?) kind aan de situatie toe te voegen. Double the trouble. Ik zie vriendinnen die ternauwernood het hoofd boven water houden en vervolgens doodleuk zeggen: Ik ben weer zwanger. Wat mij betreft onbegrijpelijk!
Nogmaals groetjes van Heleen
Hoe herkenbaar...
2 oktober 2009 om 13:36Een reactie posten