*What's up

Maar als ik iets niet wil maar het wel moet..........dan heb ik dat helemaal niet.

Dan kan ik  het ook niet opbrengen en stel het uit, stel het weer uit en als het dan echt niet meer kan , oké dan doe ik het.

Zo vermoeiend.

Waarom kan je nou niet bij alles doorzettingsvermogen hebben? Waarom alleen bij iets wat je graag wil ?

Ik ben ook een perfectionist, in zekere zin,  ook al zo vermoeiend. 

Alles moet altijd helemaal perfect zijn , daar doe ik dan ook alles aan , en als het dan niet zo perfect uitpakt kan ik daar behoorlijk ziek van zijn.

Die eisen stel ik aan mezelf  maar ook aan anderen en dat brengt wel eens teleurstellingen met zich mee want niet iedereen heeft dat natuurlijk.

Nu ben ik wel ietsjes minder perfectionist geworden door het feit dat dat in dit huis en met 7 kinderen gewoon niet haalbaar is.

Ik wil het altijd perfect opgeruimd en netjes hebben maar dat kan gewoonweg niet altijd of ik maak mezelf helemaal mesjokke dus ik heb wel leren loslaten.....

Vroeger was ik veel erger maar gelukkig ben ik het in de jaren wel minder geworden met sommige dingen want je wordt een beetje gek van jezelf. Maar ik vind nog steeds als je iets doet doe het dan goed . Niemand is perfect natuurlijk (en dat verwacht ik ook niet van mensen) maar ik probeer wel altijd als ik iets doe het goed te doen anders kan je het net zo goed niet doen is mijn idee. Dat zeg ik mijn kids ook altijd, je moet toch leren en die school afmaken probeer het dan minstens goed te doen zo goed als je kan. Of bv je moet toch afruimen, hond uitlaten, doe het dan zo goed als je kan.

Maar bv in de fotografie had ik er zelf heel veel last van want welke foto ik ook maakte ik vond het nooit goed genoeg.

Nu met het huis ben ik alleen maar bezig om alles zo perfect mogelijk te krijgen voordat we verhuizen, het moet gewoon af zijn voor ik er in trek. 

Ach ik heb allang geaccepteerd dat ik gewoon zo ben en als ik zo ben heb ik rust in mijn hoofd en anders niet, net zoals een opgeruimd huis mij rust geeft (in mijn hoofd) , zo ben ik nou eenmaal en als anderen het graag rommelig hebben kan ik best mee leven als het maar niet in mijn huis is. 

Accepteren hoe je bent en hoe anderen zijn is het belangrijkste denk ik.

Wat ik ook geleerd heb met de jaren en dus met het ouder worden is niet altijd doordrammen.

Eerder in een discussie bv als ik dacht dat ik gelijk had kon ik doordrammen om mijn gelijk te halen, ik kon dan niet mijn mond houden, maakte ruzie , werd pissig (uh woedend) en was dan altijd zeeeer gefrustreerd. Nu kan ik dat wel, goed hè? Ik kan nu gewoon denken oké is niet zo maar laaaaaaat maaaaar.... Ik maak er geen ruzie meer om. Kan het gewoon laten , wat echt heel goed is want het scheelt me heel veel hardkloppingen , stress en ruzies.