*What's up

Ik hoor het nieuws aan en blijf uiterlijk heel erg kalm maar van binnen sta ik te krijsen, te stampen, te janken, ik gil dat het niet waar is,  dat het niet kan, iemand kan niet zomaar met me aan de telefoon zitten in de middag en in de nacht ineens worden opgenomen en in zeer kritieke toestand liggen. Ik bel de arts die zegt dat het geen zin heeft om te komen want ze houden haar slapende. Oké dan, ik ga niet maar het voelt niet goed.

Harderwijk voelt ineens als de andere kant van de wereld.

Ik kan niks doen en van dat machteloze gevoel wordt ik een beetje gek.

Ik ga dus maar haar zusjes bellen, heb geen idee hoe laat het is maar ik moet wat doen.

Eén voor één krijg ik ze aan de telefoon en iedereen schrikt natuurlijk. 

De hele dag dwaal ik doelloos door het huis en bel wel 20x met mijn vader die in Afrika zit en alles in werking aan het zetten is om een vlucht naar huis te krijgen,  zo snel mogelijk.

Dit lukt, via Londen komt hij aan in A'dam de volgende dag waar ik hem ophaal en met hem naar het ziekenhuis rijdt. 

Ons gezin is nooit zo close, iedereen doet zijn ding, we houden wel van elkaar maar we zijn niet een gezin die veel samen doen,  nog dat we heel veel bij elkaar over de vloer komen. 

Maar nu ineens is het een hechte bedoeling, we delen dit samen en niets gebeurt zonder dat de ander er vanaf weet. We zitten samen bij de artsen, zitten samen aan het bed van mijn moeder, samen er naartoe, samen eten, ik denk dat we nog nooit zoveel samen zijn geweest in de afgelopen jaren.

Het voelt goed te weten dat er in geval van nood de basis, je familie,  is waar je op terug kunt vallen en te weten dat ze er altijd voor je zullen zijn, no matter what.