Ik ben ergens rond mijn 5e in de meterkast aan de stroom blijven hangen, haren recht overeind en ik weet niet hoeveel volt door mijn lijf, als mijn pa niet net op dat moment langs was gekomen had ik hier niet meer gezeten. Hij heeft me met 1 ruk eraf gekregen. Ik kan me dit niet meer herinneren hoor, heb het alleen van horen zeggen.
Sindsdien is het eigenlijk altijd zo geweest, zat ik in de shit was mijn pa er om me eruit te halen.
Mijn pa was vroeger geen vader die met je ging wandelen of knutselen, daar had ie immers geen tijd voor, altijd druk met de zaak en het is ook de man niet die eens even gaat zitten kleien met zijn kids.
Nee mijn pa is van het praktische en recht voor zijn raap, lekker nuchter, problemen ?? Die zijn er niet, alleen maar oplossingen. Ook iets wat hij altijd zei was: Je hebt rechten en je hebt plichten. Ik kon het dromen en zuchtte altijd als ie dat zei want ik wilde toen ik klein was alleen maar rechten en had geen zin in plichten.
Enfin.
Hij heeft heel wat moeten meemaken met mij, ik was verre van een doorsnee kind maar hoe kan het ook anders als je ook geen doorsnee vader hebt? Ik heb het duidelijk niet van een vreemde. Alles wat normaal en burgerlijk was daar wilde ik NIETS mee te maken hebben en zette ik me tegen af, zo geschiedde het dat ik jarenlang de verkeerde vriendjes heb gehad.
Mijn pa keek toe en hield zijn mond wetende dat als je me zei dat het niks was ik me juist aan diegene zou vastklampen , hoezo rebels en eigenwijs?
Zo was er eens een vriendje die de auto van mijn moeder jatte en daar mee weg dacht te komen, ja dan had ie mijn pa toch niet zo slim ingeschat die jatte hem gewoon terug met de reservesleutel en de sukkel (dat vriendje) ging aangifte doen bij de politie die al door mijn pa waren ingelicht dat de auto van hem was en hij hem terug had gejat. Geen woord tegen mij hoor hij vond het wel cool dat ie de auto zelf had terug gestolen.
(Op mijn 20e vertrok ik naar Parijs en ben 12 jaar in Frankrijk gebleven.)
Ook heb ik eens een vriendje gehad die in de "import/export" zat, pa vond het meteen erg louche en vertrouwde de zaak niet maar hield zijn mond wetende dat als je mij zei dat het niks was ik me er nog meer aan zou vastklampen. Toen ik het uitmaakte stond ie met een revolver voor de deur, ik bel pa in NL die zegt: " misschien moet je de politie bellen ik zit 600 km verderop?". Misschien had pa toch gelijk en was die import/export iets heel anders? Ook daar nooit een woord van zie je wel...niets.
Hij liet me altijd vrij in mijn keuzes.
Toen ik wilde trouwen op mijn 23e met iemand die ik nauwelijks een jaar kende (een fransman) , organiseerde hij een grootse bruiloft met alles erop en eraan, ik trouwde in Thorn het witte stadje, erna hadden we feest in een hotel wat omgetoverd was tot Frans pleintje met lantaarns etc...er waren wel 300 gasten enfin een groot geweldig leuk feest. De dag erna dacht ik: "Wat heb ik nou gedaan???" Maar ik hield mijn mond maar een maand later belde ik hem met knikkende knieën op, ik dacht hij gaat me wat aandoen na zo'n dure bruiloft. Dus ik bel mijn pa zeg dat het eigenlijk een vergissing was dat trouwen en wat zegt ie?
"Ach schat dat wist ik allang, als je wil scheiden gaan we toch scheiden , we hebben een leuk feestje gehad, Ik heb met je moeder gewed dat het geen jaar ging duren."
Ik viel van mijn stoel ! van verbazing en wat een opluchting.
Toen diezelfde man het hele huis leegroofde tot de wc rollen toe en ik zat te janken aan de telefoon zei hij: "Dat zijn geen problemen hoor, dat koop je gewoon weer nieuw", stapte het vliegtuig in en kwam.
Mijn pa was druk met zijn werk maar als je echt in de shit zat dan kwam ie gewoon en stelde je meteen gerust in no time. Zo kan ik nog legio voorbeelden noemen van verkeerde mannen maar ach ook ik werd wijzer met de jaren en minder rebels dus het is allemaal goed gekomen met me.
Mijn pa is niet normaal, niet doorsnee maar is er altijd voor me en ik hoop nog heel erg lang.
Vader worden is geen kunst maar vader zijn !
7 reacties:
lekker turbulent allemaal.
30 januari 2009 om 11:16Herkenbaar en heel mooi neergezet.
En heel erg waar.
Wat heb jij geboft met zo'n Pa, ben er wel een beetje jaloers op hoor, zulke mooie herinneringen.
30 januari 2009 om 14:06Ik kan mij mijn vader niet eens herinneren, mijn ouders waren al gescheiden toen ik 5 was en een vader om trots op te zijn was het zeker niet...hij sloeg mijn moeder.
Ik zou maar af en toe eens een extra knuffel geven aan hem.
Groetjes ELise
Hopelijk leest je vader dit logje. Hij is ongetwijfeld hartstikke trots op jou, zoals jij dat ook op hem bent. Mooi ge- en beschreven die vader-dochterliefde.
30 januari 2009 om 15:19Vaders en dochters, het blijft altijd een bijzondere band denk ik... Zoals ik dat met mijn vader heb (zie mijn log over mijn papa) heeft mijn dochter het nu met mijn man. Het 'grappige' hieraan is dat ze niet écht vader/dochter zijn, maar stiefvader/stiefdochter... Toch zal mijn man dit nooit zo zeggen (ook niet met mijn andere kinderen, hoor! Hij heeft het altijd over zijn zoons en dochter). Dat lijkt 'overdone', maar de biologische vader van de kinderen heeft zoveel stappen achterwaarts gedaan dat hij uit het zicht is verdwenen... De kinderen hebben toen zelf gezegd: "Je bent dan onze officiële vader niet, maar je bent altijd wel als een vader voor ons. Ik noem je gewoon bij je voornaam, maar eigenlijk ben je gewoon mijn vader..."
31 januari 2009 om 16:21Manlief en dochter... 4 handen op één buik! :-)
Geniet er maar van nu het nog kan!!
mooi Ilse, wees zuinig op je vader je hebt er maar eentje van.
31 januari 2009 om 22:03x Fon.
Wow mooi geschreven zeg! Volgens mij kan jij ook zo een boek schrijven, en dan ga ik het zeker lezen!
3 februari 2009 om 09:43Klinkt als een wereldvader. Mag ik vragen wat de aanleiding was om over hem te schrijven?
4 februari 2009 om 17:30Een reactie posten