*What's up

Wanneer ben ik gevallen? Heb ik een kokosnoot op mijn hoofd gekregen? Iets verkeerds gegeten? Verkeerde pillen genomen?

Wat, hoe en wanneer is het gebeurt  dat ik in hemelsnaam dacht dat een gezin met 7 kinderen runnen, 2 katten en een hond,  en in een "stad" (sorry, maar ik vind dit meer een dorp) wonen die niet de jouwe is,  en dan een huis gaan bouwen EN een bedrijf runnen, dat ik dat wel even zou doen??

Waarom ben ik altijd zo'n optimist??? Waarom denk ik dat ik alles wel "even" doe en aankan?

AAARRRGGGHHHHH

Waarom heeft niemand me een keer een flinke mep verkocht? Me terug bij mijn positieven gebracht?

HET IS NAMELIJK HELEMAAL NIET MAKKELIJK !!!!!! DAAR, ik heb het gezegd.

Pffff dat lucht op. 

Het is verdomde zwaar, ik ben niet perfect, hoef het niet te zijn, en ik ben gestopt met het te willen zijn. 

Nee, het is helemaal niet makkelijk, Ilse, dat doe je niet "effe" en zeker niet als je ook nog kinderen met luizen krijgt 2x in minder dan 6 maanden .

En dan heb ik het niet eens over 16 clubjes elke week waar de kinderen naartoe moeten (hockey/judo/streetdance/zwemles/jiu jitsu) en dan de zaterdagen met steeds 6 wedstrijden waar dan ook nog verwacht wordt dat de ouders rijden als ze uit spelen en je een halve dag onderweg bent en of bardiensten draaien.

De bergen kleding die je hebt van 7 kinderen en 2 volwassenen. 

Dit kan allemaal NET als er maar geen rare dingen bijkomen zoals luizen, schoolreisjes, kamp, kind wat ziek word, fiets die kapot gaat, auto die niet start.

Dan gaat het namelijk niet meer en stijgt de stress boven me uit echt. 

Vandaag is zo'n dag, manlief is werken (kom terug g*dverd*mme), kids naar school en ik moet maar zien dat ik deze berg was weg strijk en was  en dan nog de gewone dagelijkse dingen en dan om 15.15 bij school staan met een vrolijk gezicht en dan drie kinderen die hockeyen van 4 tot 5  (en snel zich moeten omkleden anders zijn ze te laat en jij maar staat te roepen OPSCHIETEN anders kom je te laat) en dan een ander die van 5 tot 6 naar judo moet en weer een ander van 6 tot 7 en daartussendoor moet je dan koken en eten, en in etappes eten want niet iedereen is er,  want er zijn er die hockeyen, afruimen, dan moeten al die kids in bad en douche en moet ik nog alles klaarzetten want een ander kind gaat morgen op kamp die moet slaapzak/matras/kleding/toiletspullen/drinkmok/bord/bestek/regenkleding/zonnebril/regenlaarzen etc meehebben en dat allemaal op de fiets, dan als alles dan gewassen in bed ligt leg ik kleding klaar voor alle kids voor de volgende dag (is het koud/warm??) , kan meteen weer wassen want de kleding van vandaag moet weer gewassen en dan eindelijk eindelijk kan ik eens in de bank ploffen om een goed gesprek met mijn lief te hebben maar voordat we er erg in hebben... slapen we op die bank omdat we BEKAF zijn van alles.....

Lang leven een normale week waar niemand luizen heeft en er geen schoolkampen zijn.

In Amerika zouden ze zeggen God helps us,  Praise The Lord.

Hier zeg ik wij doen het met zijn tweetjes G en ik en we redden het telkens weer omdat we van elkaar houden, gelukkig !

En hebben we ook weekenden zonder kids, zoals dit weekend en dat maakt dat je kan bijtanken en deze drukte volhoudt.

Joepie bijna weekend!!!!! (uh nou ja bijna? ...ach je moet positief blijven toch...nog een paar daagjes)