*What's up

Ik haat ongesteld zijn. Ik haat de periode van 3 dagen voordat ik ongesteld wordt. Het is een kwelling elke maand weer.........ik voel het al aankomen, tranen zitten hoog, alles maar dan ook alles weegt zwaar, mijn lijf (houdt alle vocht vast wat het binnenkrijgt) , gebeurtenissen. Zelfs mijn haar is zwaar en valt niet.

Op zo'n moment ben ik kwetsbaar.

Iemand hoeft maar iets te zeggen en ik barst in tranen uit. Als ik iets zieligs op tv zie: tranen met tuiten. De krant: elke gebeurtenis grijpt me aan of ik er zelf bij was of het mij is overkomen. Men moet het dan ook niet in zijn hoofd halen om op zo'n moment tegen me te zeggen : "moet je ongesteld worden ?" Dat is dan meteen tegen het zere been. Want ik ben niet alleen huilerig , nee kan ook onredelijk boos worden en heel fel zijn maar daar kan ik niets helemaal niets aan doen natuurlijk, allemaal de schuld van die hormonen. Hormonen vliegen door mijn lijf , ik wil dit niet , elke maand maar weer. Maar goed, het hoort erbij want de overgang zit ik ook niet op te wachten, er zijn vrouwen die nergens last van hebben die gaan fluitend door die maandelijkse periode en overgang. Mijn moeder niet, die heeft er jaren last van gehad. Oh, ik hoop zo dat het bij deze maandelijkse kwelling blijft, dat ik niets van die overgang hoef mee te maken. Zie me al zitten in een wintertrui die bij een opvlieger uit moet. Een hoofd wat knal en knal rood wordt. Om nog maar te zwijgen van de stemmingswisselingen.

Voorlopig heb ik daar nog geen last van gelukkig.

Nee nu ben ik alleen maar zielig en zo verdrietig om ... om.... om.... helemaal niks eigenlijk maar o wee als je me niet serieus neemt, snik want dan.....