28 en 29 mei voorjaarsfair, kom je ook? meld je aan op: tuttemerull@me.com

Verslaafd


Ik ben verslaafd
Verslaafd aan bloggen.
Verslaafd aan de blogs van anderen lezen.
Het is heel raar je begint er mee en langzaamaan word het steeds heftiger.
Nu heeft Blogger iets heel erg handigs voor verslaafden zoals mijzelf.
Moest ik eerst nog alle blogs aanklikken....
Nu heb ik een lijst (zie rechts van u een beetje naar beneden scrollen) van alle blogs die ik volg.
En nu is er niets bijzonders aan een lijst maar deze lijst houdt bij wanneer iemand een nieuw item heeft geplaatst, diegene staat dan bovenaan de lijst.
Ik hoef dus niet meer telkens alle blogs aan te klikken maar slechts naar de lijst te kijken.
Hoe handig kan je het hebben, nietwaar?

Ik leef dus in een soort van blogwereld. (ja rustig maar ik ben niet zo erg dat ik niet meer normaal in het leven sta of in deze wereld niet meer aanwezig )
Ik volg mensen die ik nog nooit gezien heb maar waarvan sommige al heel vertrouwd zijn, alsof ik ze al jaren ken .
Dat komt doordat ik hun blogs lees.

Toet, doet iets in de zorg, schrijft voor vrouw.nl, is lief, heeft overgewicht (tenminste dat denkt ze, ik kan het niet checken of course) , heeft een leuk leven met man en kinderen,gaat heel veel naar het theater (jahaa toet), is over 2 dagen jarig, geniet,heeft nog steeds niet het stokje geschreven dat ze had gekregen, gaat lekker op maandagavond uiteten ipv te koken, en heeft humor.
Soes, getrouwd met een man die niet in NL woont, heeft 4 kinderen (waarvan 2 ethiopische zoons), is een beetje een mysterie want waarom die man nou niet in NL woont is me nog steeds een raadsel, heeft een eigen ontwerpbureau,is een hele sterke zelfstandige vrouw,  denkt dat ze niet hip is maar is het juist wel met haar nieuwe fiets, praat Farsi een beetje en heeft in Iran gewoond.
Laura, jong , strak, slank, knap, heeft een net zo'n knappe strakke jonge vriend die bijna (deze maand) haar man wordt , gaat een geweldige reis maken (honeymoon) , heeft leuke vrienden, geweldig vrijgezellenfeest gehad, schatten van ouders, is bedreven met computers, houdt van lezen, en is op dit moment helemaal in shape door het vele sporten en door de begeleiding van haar eigen personal trainer (haar aanstaande) .
Yung, (is priveblog) net moeder van een poepie, jong, strak (jaha komt wel weer net bevallen), knap, chinees, heeft leuke vent, mooi huis wat ze net heel veel heeft opgeknapt, heeft familie in Limburg, houdt van zeilen, is net weer begonnen met werken, is sportief, en had een hele leuke zwangerschap die ik helemaal op de blog hebben kunnen volgen.
Wondelgijn, heeft een samengesteld gezin, heeft haar liefde tijdens het wandelen met de hond ontmoet (een man in uniform geloof ik) , heeft kids en honden, is sportief, houdt van bergen in de zomer, impulsief, houdt van Parijs, heet een zoon die de halve wereld al gezien heeft maar verbaasd is bij een trolleybus, is behoorlijk relaxed als moeder houdt slaapfeestjes bij haar thuis voor de kids (pubers) en heeft onverwachte kanten.
Toaske, ja die heeft heel veel mensenkennis, heeft me perfect beschreven een keer, houdt van lezen, heel veel van vriendje die haar nog steeds niet ten huwelijk heeft gevraagd, heeft 2 dochters, is een beetje braaf, heeft pijn, is een heel gevoelig mens die heel veel voor anderen over heeft, piekert veel, zet wekkers altijd op 6.55/7.55/9.55 steeds maar die 55 beetje raar, heeft een verbouwing in de planning en is ook een "beetje" verslaafd aan bloggen.
Dit is even een greep uit mijn blogwereld.
Ze zijn al echt een deel van mijn leven , hoe bizar dit ook klinkt , ik kijk immers elke dag even hoe het met ze gaat.





Hele leuke website met leuke spulletjes voor je kind.


Moeder

Foto uit 2005 (bij gebrek aan een recente waar ze met zijn drietjes op staan)

Sinds ik moeder ben is er veel veranderd in mijn leven.
Zo ben ik een stuk banger geworden.
Scheurde ik voorheen in 6 uur naar Lyon (Frankrijk) (wat inhoudt 180-200 km/uur tanken en doorrijden) , sinds ik moeder ben rijdt ik een stuk rustiger, ik ben een brave automobilist geworden 120 km per uur en heel heel soms richting 140 maar die 140 grens overschrijdt ik zelden of nooit (nou ja, soms,  heel soms,  als ik alleen in de auto zit en er niemand op de weg is).

Liet ik me voordat ik moeder was gewoon opereren (want mij overkwam toch niks dacht ik) nou sinds ik kinderen heb is dat wel anders, ik heb bij de laatste operatie van mijn knie de anesthesist huilend gesmeekt om er vooral voor te zorgen dat ik weer wakker werd onderwijl hem de foto showend van mijn kinderen (hoezo genant?). Hij beloofde me een retourtje en geen enkele reis.

Voorheen was ik nooit bang voor achtbanen, bungeejumpen, klimmen, snelheid, doodgaan en dat soort dingen en dat is nu echt wel anders. Ik heb hoogtevrees. Ben bang in de achtbaan en word er ook nog eens kotsmisselijk in. Ben bang om te sterven want wil echt mijn kids eerst helemaal groot brengen en steunen en bijstaan in dit leven, hun kinderen zien.

Voor de kinderen was ik niet zo'n emotioneel schaap. Toen was ik een harde tante die de wereld aan het verkennen was. Bij de zwangerschap begon het al toen ik een keertje naar "Free Willy" zat te kijken en zo moest huilen, echt zo erg moest huilen , ik overdrijf niet,  het is echt waar: ik zat een dik half uur na de film nog te grienen. Sindsdien ben ik een emo. Vertel mij een zielig verhaal , of een zielig liedje en ik jank.

Voor de kids had ik ook nog een geheugen. Nu moet ik briefjes maken anders vergeet ik de helft.

Voor de kids had ik schoenmaat 38,5 , nu 40-41.

Voor de kids was ik behoorlijk egoïstisch en dat is sindsdien erg veranderd .

Voor de kids was ik een minder mens, ik ben sinds de kids een beter mens geworden, ik heb nu miniatuurtjes lopen waar ik onvoorwaardelijk van hou , waar ik voor door het vuur ga, die ik bescherm, groot breng, opvoed, begeleid naar een zelfstandig bestaan, die een deel van mij zijn , waarin ik mezelf herken, waar ik me ontzettend aan kan ergeren soms, waar ik ontzettend pijn door kan hebben als zij pijn of verdriet hebben,  mensjes waarvan mijn hart overstroomd van geluk en liefde als ik naar ze kijk.

Kleine mensjes die leuke mensjes zijn. Kleine mensjes die groot worden.
Kleine mensjes waar ik zo ontzettend trots op ben. 





Deze twee dulden dus gewoon geen derde in huis.
Wel lachen hoor die twee als je ze samen bezig ziet het monster op te jagen.
Drie werkt dus ook bij dieren niet .
Max en Bettie zijn echte kameraadjes.


Vandaag gaat Noukje terug naar haar baasje.
We hebben gebeld en gezegd dat het echt niet gaat hier in huis, het is zielig voor het monster.
(nou ja eerlijk gezegd is het gewoon dat ik het ook een verschrikkelijk beest vind, onze honden ook schijnbaar want die spannen samen tegen haar en jagen haar de hele dag op)
Toen we gebeld hadden en verteld dat ze op Marktplaats staat,  belde ie terug dat ie spijt had en haar terug wilde, het brak zijn hart de hond op Marktplaats te zien staan.
Pff gelukkig, had ik niet gedacht,  want zondag wist ie niet hoe snel ie er vanaf moest komen.
Ik ben in ieder geval blij en opgelucht.
Anders hadden we haar nl echt kado gedaan aan iemand , we waren al aan het bedenken wie er jarig waren binnenkort . 
Dacht zelfs al aan een pan nasi.
GRAPJE  mensen!